«Αν θες να επανεφεύρεις τον εαυτό σου, πρέπει να ξεριζώσεις την καρδιά σου και να τρέξεις μακριά», γράφει στο ημερολόγιό του ο Μάρβιν Μπιζού, ένας νεαρός ομοφυλόφυλος στην επαρχιακή Γαλλία, ο οποίος απο μικρή ηλικία έμαθε να κρύβει τον εαυτό του και να μην αφήνει κανέναν να τον προσπελάσει. Θύμα ανελέητου bullying στο σχολείο λόγω της σεξουαλικότητάς του, δεν μπορεί να βρει καταφύγιο και ασφάλεια ούτε στην οικογένειά του, με έναν πατέρα να δηλώνει ότι η ομοφυλοφυλία είναι μια έκφυλη ασθένεια κι έναν μεγαλύτερο αδερφό να θέλει να τον πλακώσει στο ξύλο, γιατί είναι η ντροπή της οικογένειας. Σ’ αυτό το πνιγηρό κι ασφυκτικό περιβάλλον, όπου στις στάσεις των λεωφορείων γράφει «Θάνατος στους πούστηδες» και η σωτηρία μοιάζει να μην έρχεται από πουθενά, η καινούργια διευθύντρια του σχολείου θα μυήσει τον Μάρβιν στον κόσμο του θεάτρου και τότε θα αχνοφανεί η ελπίδα.
Χρόνια μετά, ο Μάρβιν, νεαρός φοιτητής δραματικής σχολής, θα δοκιμαστεί στον έρωτα, θα προσπαθήσει να αναπλάσει δημιουργικά τη ζωή του γράφοντας τις εμπειρίες του και θα συνειδητοποιήσει ότι αν θέλει να αγαπήσει τον εαυτό του, θα πρέπει να τοποθετήσει την καρδιά του στη θέση της και να επουλώσει τις πληγές του γυρίζοντας στον τόπο του και αντιμετωπίζοντας τους δαίμονές του. Οχι μόνο στη σκηνή, αλλά και στην πραγματική ζωή.
Η άνιση Αν Φοντέν επιβεβαιώνει φέτος ότι βρισκεται επιτέλους σε μια περίοδο δημιουργικής ακμής μετά την επιτυχία της «Ενοχής των Αθώων» και το «Μάρβιν», η νέα της ταινία, προβλήθηκε στο παράλληλο διαγωνιστικό τμήμα των Οριζόντων κερδίζοντας ήδη τις εντυπώσεις και τις καρδιές μας, καθώς αποτελεί ένα συναισθηματικά γενναιόδωρο LGBT ιστορικό ενηλικίωσης και αυτοσυνειδητοποίησης, επηρεασμένο (κι όχι ακριβώς βασισμένο) στο αυτοβιογραφικό «En finir avec Eddy Bellegueule» («Τελειώνοντας με τον Εντί Μπελγκέλ«) του Εντουάρ Λουίς, μια τεράστια εκδοτική επιτυχία όχι μόνο στη Γαλλία, αλλά και σε όλες τις χώρες στις οποίες έχει μεταφραστεί.
«Δεν υπάρχει μεγαλύτερη μορφή εξορίας από αυτή που βιώνει ένας ομοφυλόφυλος μαθητής, ο οποίος πρέπει να κρύβει την ταυτότητά του όχι μόνο στο σχολείο, αλλά ακόμα και στο ίδιο του το σπίτι», θα δηλώσει σε κάποια στιγμή στη μέση της ταινίας ο μέντοράς του Μάρβιν στη δραματική σχολή και η ταινία της Φοντέν είναι αρχικά η οδυνηρή χαρτογράφηση αυτής της εξορίας και στη συνέχεια η πολυπόθητη επιστροφή στην αυτογνωσία, με όλα τα σκαμπανεβάσματα και τα πισωγυρίσματα που μια τέτοια πορεία συνεπάγεται. Γυρισμένη σε δύο χρόνους και με συνεχή φλασμπακ στην εφηβική ζωή του Μάρβιν, η ταινία της Φοντέν σκιαγραφεί από τη μια μεριά με ρεαλισμό και σκληρότητα τα παιδικά του χρόνια, από την άλλη με ευαισθησία και τρυφερότητα την αναγέννηση του μέσα από την τέχνη, με δύο εξαιρετικούς ερμηνευτές, τον Ζιλ Ποριέ και τον Φίνεγκαν Ολντφιλντ, να υποδύονται τον χαρακτήρα σε παιδική και νεαρή ηλικία αντίστοιχα.
Αυτή που κερδίζει, όμως, αναμενόμενα, τις εντυπώσεις δεν είναι άλλη από την Ιζαμπέλ Iπέρ, η οποία εμφανίζεται στην ταινία υποδυόμενη την …Ιζαμπέλ Iπέρ κι είναι αυτή που θα ανακαλύψει το νεαρό και φέρελπι ηθοποιό και συγγραφέα και ως άλλη καλή νεράϊδα του παραμυθιού (ή από μηχανής θεά) θα τον πάρει υπό την προστασία της και θα ανεβάσει στη σκηνή τα απομνημονεύματά του με τίτλο «Ποιός σκότωσε τον Μάρβιν Μπιζού» με τεράστια επιτυχία, ενώ οι φανατικοί θαυμαστές της έχουν την ευκαιρία να τη δουν παρά τη σύντομη σχετικά εμφάνισή της να χορεύει τέκνο.
Πλημμυρισμένη από υπέροχη μουσική, κλασική και σύγχρονη, από τον Χέντελ μέχρι τον Πουτσίνι κι από την Λίζα Γκέραρντ μέχρι τους Εφτερκλανγκ και με μια διάχυτη αίσθηση χαρμολύπης, ακόμα και για τους θεατές που δεν ταυτίζονται λόγω δικών τους ανάλογων ή παρεμφερών εμπειριών, η ταινία της Φοντέν βλέπεται πρωτίστως με την καρδιά. Κι αν δική σας βρίσκεται στη θέση της, τότε το «Μάρβιν» είναι έτοιμο να σας αφηγηθεί μια συγκινητική και λυτρωτική ιστορία.
Περισσότερες κριτικές από το 74ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας
- Βενετία 2017: Πάνω σε «Three Billboards Outside Ebbing, Missouri» γράφει μόνο «Αριστούργημα»
- Βενετία 2017: Στο «Ex Libris: New York Public Library», ο Φρέντερικ Γουάιζμαν διαβάζει ανθρώπους
- Βενετία 2017: Στο «The Leisure Seeker», η Ελεν Μίρεν και ο Ντόναλντ Σάδερλαντ δίνουν νόημα εκεί που δεν υπάρχει
- Βενετία 2017: Στο «Victoria and Abdul» του Στίβεν Φρίαρς, η Βασίλισσα είναι γυμνή
- Βενετία 2017: Ο Ρομπέρ Γκεντιγκιάν μας ξεναγεί σε ένα υπερβολικά γνώριμο «House by the Sea»
- Βενετία 2017: Το «Brawl in Cell Block 99» δεν χάνει τον ήρωά του μέσα στη γραφική βία των εικόνων του
- Βενετία 2017: Το «Foxtrot» επιβεβαιώνει πως οι μεγάλες ταινίες ξεκινούν την ώρα που τελειώνουν
- Βενετία 2017: Στο «Suburbicon» του Τζορτζ Κλούνεϊ όλα είναι λαμπερά, όμορφα, επιφανειακά
- Βενετία 2017: «No Date, No Signature» και ηθικά διλήμματα σε μια αστική Τεχεράνη
- Βενετία 2017: Το «Our Souls at Night» ποντάρει μόνο στον Ρόμπερτ Ρέντφορντ και την Τζέιν Φόντα
- Βενετία 2017: Το «Lean on Pete» του Αντριου Χέι έχει μια καρδιά τόσο μεγάλη όσο η ανοιχτή Αμερική
- Βενετία 2017: Το «Human Flow» είναι μια καταγραφή της παγκόσμιας προσφυγικής κρίσης, αλλά όχι απαραίτητα «μια ταινία του Αϊ Γουέιγουεϊ»
- Βενετία 2017: Μόνο υποκλίσεις και δάκρυα στο «The Shape of Water» του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο
- Βενετία 2017: Το «The Insult» του Ζιάντ Ντουεϊρί είναι ένα πολιτικό δράμα που δεν ξέρει τι σημαίνει λεπτότητα, ή μέτρο
- Βενετία 2017: Το «First Reformed» του Πολ Σρέιντερ αγαπά και το pulp και το grindhouse και το σινεμά του Μπρεσόν
- Βενετία 2017: Αποκρυπτογραφώντας το αινιγματικό σύμπαν του «Zama» της Λουκρέσια Μαρτέλ
- Βενετία 2017: Το «Downsizing» του Αλεξάντερ Πέιν πιστεύει στον άνθρωπο μέχρι το τέλος του κόσμου
- Βενετία 2017: Στο «Nico, 1988» η Τρίνε Ντίρχολμ δίνει την ερμηνεία της ζωής της
