Χρώμα, συναίσθημα και μουσική: αυτοί είναι οι τρεις άξονες στους οποίους επενδύει ο Ιντρις Ελμπα στο «Yardie», την πρώτη ταινία που σκηνοθετεί ο ίδιος (χωρίς να εμφανίζεται καν) κι είναι κι οι τρεις πολύ... όμορφοι, χωρίς περαιτέρω ουσία.
Ο Ελμπα επιλέγει σωστά και σεμνά, ν' ασχοληθεί στην πρώτη του ταινία με κάτι που του είναι οικείο. Το μυθιστόρημα του Βίκτορ Χέντλεϊ, που ήταν και το αγαπημένο του όταν ήταν παιδί. Η ιστορία παρακολουθεί τον D., ένα 10χρονο αγόρι που μεγαλώνει στην Τζαμάικα, στην Κίνγκστον Τάουν, την εποχή που μαίνεται ο πόλεμος μεταξύ δύο συμμοριών, στις αρχές της δεκαετίας του '80. Το πλαίσιο της ιστορίας τίθεται από την αρχή, μας το λέει ο ίδιος ο D., όταν αναρωτιέται αν στη ζωή του θα πάρει το δρόμο της ηθικής ή το δρόμο της βίας. Κι όλα δείχνουν ότι θα πάρει τον δεύτερο.
Οταν ο πασιφιστής αδελφός του δολοφονείται, ο D. περνά στην προστασία του King Fox, τοπικού μαφιόζου και εμπόρου κοκαΐνης και στο πλάι του ενηλικιώνεται και γίνεται πρωτοπαλίκαρό του. Ο King Fox θα τον στείλει στο Λονδίνο, για να συνεχίσει εκεί τις αγοραπωλησίες του. Στο Χάκνεϊ, όπου εγκαθίσταται, ο D. από τη μια θα επανασυνδεθεί με την Ιβόν, εφηβική του αγάπη και μητέρα της κόρης του, από την άλλη θα ταράξει τα νερά του υποκόσμου, θα ξεκινήσει τις δικές του μουσικές περιπέτειες και θα οδηγηθεί νομοτελειακά σε μια αλά αστικό γουέστερν συνάντηση με τον δολοφόνο του αδελφού του.
Οχι, ο Ιντρις Ελμπα δεν έχει καμιά σχέση με την Τζαμάικα, έχει όμως με το Χάκνεϊ του '80, εκεί μεγάλωνε κι εκείνος τα χρόνια όπου εκτυλίσσεται η ταινία, δουλεύοντας ως dj στα κλαμπ της περιοχής. Κι αυτή η πτυχή της ταινίας, η μουσική, είναι και η πιο φυσική κι επιτυχημένη της, διανύοντας τη διαδρομή από το «Kingston Town» ως τους Black Uhuru με στιλάτες δρασκελιές. Πέραν αυτού, ο Ελμπα ζητά στη φωτογραφία τη συνδρομή του συνεργάτη του στο «Luther», Τζον Κόνροϊ και πλημμυρίζει τα πάντα στο χρώμα. Από την πυκνή φύση έξω από την Κίνγκστον Τάουν, στο καφέ της χωμάτινης πόλης, στα γκρίζα κτίρια του Λονδίνου, τα μαύρα υπόγεια, τα εκτυφλωτικά κόκκινα και μωβ και πορτοκαλί και μπλε και πράσινα των εκπληκτικών ρούχων των ηρώων.
Αυτή η χρωματική παλέτα, ωστόσο, γίνεται το φόντο για σκηνοθεσία παραφορτωμένη με κλισέ, ακόμα και με freeze frame, με slow motion, με κάθε τεχνική που θεωρητικά δίνει έμφαση στην τραγικότητα της ιστορίας, τόσο κοινότυπα που καταφέρνει το αντίθετο. Η δομή, ο ρυθμός και οι αισθητικές επιλογές του «Yardie» είναι αγνά παλιομοδίτικες, σε σημείο ρετρό μελοδράματος - αλλά με dreads.
Ομως ούτε και οι ήρωες του «Yardie» έχουν το παραμικρό βάθος (παρότι, ναι, έχουν μια αισθησιακή ένταση), παραμένουν φιλότιμα αλλά σχηματικά πορτρέτα ηρώων βγαλμένων από πατροπαράδοτο γουέστερν, χωρίς ούτε ένα απρόβλεπτο στοιχείο, ή ένα δείγμα τολμηρών επιλογών. Ως αποτέλεσμα, βλέποντας το «Yardie» έχεις όλο το χρόνο να πάρεις ιδέες για την ανοιξιάτικη γκαρνταρόμπα σου, να θυμηθείς ρέγκε τραγούδια αν τα άκουγες πριν χρόνια, να ξεφυσήσεις δυο-τρεις φορές από ξεφούσκωμα προσδοκιών και ν' αναρωτηθείς αν η ταινία δεν θα ήταν καλύτερη, εάν έπαιζε σ' αυτήν, έστω σε περιφερειακό ρόλο, ο Ιντρις Ελμπα. Ή αν οποιαδήποτε ταινία δεν θα ήταν καλύτερη, αν έπαιζε σ' αυτήν ο Ιντρις Ελμπα, χωρίς να τη σκηνοθετεί.
Περισσότερες κριτικές από την Berlinale 2018
- Berlinale 2018: Κάποιος μοχθηρός εξωγήινος κατέλαβε το σώμα του Κιγιόσι Κουροσάουα και γύρισε το «Yocho (Foreboding)»
- Berlinale 2018: To «Isle of Dogs» του Γουές Αντερσον είναι μια δήλωση αγάπης. Κι όχι μόνο υπέρ των σκύλων
- Berlinale 2018: Το «Black 47» χτίζει ένα βίαιο «γουέστερν» πάνω σε μια σκοτεινή σελίδα της ιρλανδικής ιστορίας
- Berlinale 2018: Μελόδραμα σε φθηνή έκδοση το «The Bookshop» της Ιζαμπέλ Κοσέτ
- Berlinale 2018: Ο Ρούπερτ Εβερετ συναντά νομοτελειακά τον Οσκαρ Γουάιλντ στον «Ευτυχισμένο Πρίγκιπα»
- Berlinale 2018: Οι «Κληρονόμοι» από την Παραγουάη είναι η έκπληξη που ελπίζαμε να δούμε
- Berlinale 2018: To «Central Airport THF» του Καρίμ Αϊνούζ, κοιτάζει με ψύχραιμη ματιά την προσφυγική κρίση
- Berlinale 2018: Ούτε «το μικρό μου πόνι στην Αγρια Δύση» δεν περιγράφει το ασυνάρτητο «Damsel»
- Berlinale 2018: O Κρίστιαν Πέτσολντ μιλά για τον πόλεμο, τον έρωτα και τον άνθρωπο στο «Transit»
- Berlinale 2018: Στο «Madeline’s Madeline», η Τζόζεφιν Ντέκερ φλερτάρει με την ανακάλυψη μιας νέας αφηγηματικής φόρμας
- Berlinale 2018: Το «Obscuro Barroco» της Ευαγγελίας Κρανιώτη είναι μια φιλμική εμπειρία
- Berlinale 2018: Η «Eva» του Μπενουά Ζακό είναι ένα νουάρ που δεν σκοτεινιάζει ποτέ
- Berlinale 2018: η «Προσευχή» του Σεντρίκ Καν δεν εισακούεται
- Berlinale 2018: Το «Figlia Mia» πλησιάζει, αλλά δεν φτάνει το ντεμπούτο τής Λάουρα Μπισπούρι
- Berlinale 2018: To «The Real Estate» είναι ένα κοινωνικό σχόλιο με την λεπτότητα οπλοπολυβόλου
- Berlinale 2018: To «Human, Space, Time and Human» δεν είναι μόνο η χειρότερη ταινία του Κιμ Κι-ντουκ, αλλά και μια πολύ κακή ταινία
- Berlinale 2018: Το «Season of the Devil» του Λαβ Ντίαζ είναι η κορύφωση της «Lav Lav Land»
- Berlinale 2018: To «Utøya 22. juli» είναι η ταινία που δίχασε το φεστιβάλ
- Berlinale 2018: «Don't Worry, He Won't Get Far on Foot», Γκας Βαν Σαντ, τετραπληγία και καλή καρδιά
- Berlinale 2018: «3 Μέρες στο Κιμπερόν» ή «Η Ρόμι Σνάιντερ Φωτογραφιζόταν Υπέροχα»
- Berlinale 2018: Στο «Pigs» ο σαρκασμός περισσεύει αλλά η ενέργεια δεν επαρκεί μέχρι το τέλος.
- Berlinale 2018: Τρεις ώρες μετά, η φιλοσοφία του τίποτα στο «Το Ονομα του Αδερφού μου είναι Ρόμπερτ και είναι Χαζός»
- Βερολίνο 2018: Το «Unsane» είναι ένα ψυχολογικό, pulp θρίλερ στην εποχή του #MeToo
- Berlinale 2018: Κάποιος μοχθηρός εξωγήινος κατέλαβε το σώμα του Κιγιόσι Κουροσάουα και γύρισε το «Yocho (Foreboding)»
- Berlinale 2018: «Touch me Not»
