Το διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης έχει μια ιδιαιτερότητα: αποτελείται αποκλειστικά από τα πρώτα ή τα δεύτερα φιλμ των σκηνοθετών που συμμετέχουν. Αυτό σημαίνει μεν πως πάντα συναντά κανείς μια φρέσκια οπτική στις ταινίες του, ταυτόχρονα όμως δύσκολα ξεχωρίζει από πριν κάποιο όνομα, εκτός αν έχει ήδη διακριθεί σε μεγάλα φεστιβάλ του εξωτερικού και εφόσον, φυσικά, ο θεατής έχει ήδη μπει στην διαδικασία να το ερευνήσει προκαταβολικά.
Το πέρασμα του χρόνου όμως αλλάζει εντυπωσιακά αυτή την εικόνα. Κοιτάζοντας τώρα τις ίδιες συμμετοχές, με την ιστορία να έχει δώσει πια τη δυνατότητα στους ίδιους σκηνοθέτες να πλουτίσουν την φιλμογραφία τους και να αποδείξουν την ανθεκτικότητα ή όχι της οπτικής τους ανά τα χρόνια, είναι εκπληκτικό το πόσο αναγνωρίσιμες γίνονται οι ταινίες που την χρονιά της παρουσίασής τους ανήκαν απλά στο ελπιδοφόρο, νέο αίμα του κινηματογράφου.
Ο πρώτος Χρυσός Αλέξανδρος στο «Ορλάντο» της Σάλι Πότερ, το 1992
Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς το «Ορλάντο» της Σάλι Πότερ, το οποίο είχε την τιμή να λάβει τον πρώτο διεθνή Χρυσό Αλέξανδρο το 1992 κατά την διάρκεια του 33ου ΦΚΘ (αυτή ήταν και η χρονιά που εγκαινιάστηκαν και οι Νέοι Ορίζοντες του Δημήτρη Εϊπίδη και γενικά το φεστιβάλ άνοιξε το βλέμμα του προς το εξωτερικό), κερδίζοντας επιπλέον τα βραβεία FIPRESCI, καλλιτεχνικής συμβολής και γυναικείας ερμηνείας για μία κάποια Τίλντα Σουίντον; Τότε, τα πάντα ήταν απλά μία «γιορτή του κινηματογράφου». Σήμερα, αυτή η γιορτή έχει μετατραπεί σε ουσιαστική ιστορία του σινεμά.
Η Εταιρία Μακεδονικών Σπουδών στο πρώτο Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1992
Στα χρόνια που ακολούθησαν, το διαγωνιστικό του Φεστιβάλ συνέχισε να αναδεικνύει τις πιο ενδιαφέρουσες νέες φωνές στο ελληνικό σινεμά. Το 1995, στην 36η διοργάνωση, ο πρωτοεμφανιζόμενος τότε Κωνσταντίνος Γιάνναρης παρουσίασε το «Κοντά στον Παράδεισο» ενώ τρία χρόνια μετά επέστρεψε για να κερδίσει το βραβείο σκηνοθεσίας με το «Από την Ακρη της Πόλης». Το 2000, δέκα χρόνια πριν τον θρίαμβο του «Attenberg» και τον – εν μέσω των διεθνών διακρίσεων – Αργυρό Αλέξανδρο, η Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη δήλωσε εδώ για πρώτη φορά το «παρών» εδώ με την «Διαρκή αναχώρηση της Petra Going». Το 2006, ο Γιάννης Οικονομίδης διαγωνίστηκε με την «Ψυχή στο στόμα» ενώ το 2008, ο Αλέξανδρος Αβρανάς συμμετείχε στο διαγωνιστικό με το «Without». Και ανάμεσα σε όλα αυτά, το 2005 ο Γιώργος Λάνθιμος παρουσιάζει την «Κινέττα» σαν δείγμα ότι κάτι αλλάζει οριστικά στο ελληνικό σινεμά.
Ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης το 1998
Επειδή ακριβώς όμως το φεστιβάλ είναι «διεθνές», στις εκτός Ελλάδος συμμετοχές είναι που κρίνεται το στοίχημα. Και, όντως, τα παραδείγματα που ακολουθούν πρόκειται να πείσουν και τους πιο δύσκολους ότι κάθε χρόνο αξίζει να προτιμά κανείς τις ταινίες του διαγωνιστικού, καθώς πάντα υπάρχει η περίπτωση να ανακαλύψει κανείς πρώτος ένα μελλοντικό classic ή τον επόμενο μεγάλο σκηνοθέτη. Παραδείγματα είπαμε; Διόρθωση. Αδιάσειστα στοιχεία!
Κέβιν Σμιθ
Ετος: 1994, 35ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
Τότε: Ενας νεαρός Αμερικανός σκηνοθέτης συμμετέχει στο διαγωνιστικό με μία ασπρόμαυρη, low budget παραγωγή που κάνει αίσθηση με το μη-πολιτικά ορθό χιούμορ της. Ο τίτλος της; «Υπάλληλοι». Ή «Clerks» αν προτιμάτε.
Τώρα: Ο χρόνος δεν αποδείχτηκε και ο καλύτερος σύμμαχος του Σμιθ. Οι «Υπάλληλοί» του μπορεί να παρέμειναν κομβικοί για το είδος της indie κωμωδίας στον αμερικανικό κινηματογράφο, όπως και οι άτυπες συνέχειες αυτού του σύμπαντος «Mallrats» (1995), «Ακολουθώντας την Eϊμι» (1997) και «Δόγμα» (1999), η συνέχεια όμως υπήρξε άκρως απογοητευτική. Η «Επιδρομή στο Χόλιγουντ» του 2001 αποδείχτηκε ένα απλό αναμάσημα των ίδιων αυτοαναφορικών κλισέ του σκηνοθέτη, το «Ο Ζακ και η Μίρι γυρίζουν Πορνό» (2008) ήταν απλά συμπαθές, το «Red State» (2011) από σάτιρα κατέληξε αυτοπαρωδία ενώ τα δύο πρώτα έργα της λεγόμενης «Καναδικής τριλογίας» του, «Χαυλιόδοντας» (2014) και «Yoga Hosers» φλερτάρουν περισσότερο με το κακό γούστο παρά με οποιαδήποτε καλλιτεχνική ευαισθησία. Ακόμα και αν οι ταινίες του παραμένουν γεμάτες ηθοποιούς που δέχονται να συμμετέχουν σε αυτές ακόμα και για μία ολιγόλεπτη εμφάνιση.
Αλαν Τέιλορ
Ετος: 1995, 36ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
Τότε: Σας θυμίζει τίποτα η ταινία «Palookaville»; Ήμουν σίγουρος.
Τώρα: Μπορεί ο τίτλος του ντεμπούτου του να μην ηχεί γνώριμα καμπανάκια σε κανέναν, αυτό όμως οφείλεται στο γεγονός ότι ο Αλαν Τέιλορ ουσιαστικά έκανε στη συνέχεια καριέρα στην τηλεόραση παρά την υποσχόμενη πρώτη φεστιβαλική του εμφάνιση. Παλαίμαχος σκηνοθέτης επεισοδίων σειρών όπως τα «Oz», «The West Wing», «Sex and the City», «Deadwood», «Sopranos» και «Mad Men», ο Τέιλορ είδε αναμενόμενα και πάλι τις κινηματογραφικές προοπτικές του να διευρύνονται ύστερα από την σκηνοθεσία επεισοδίων του θηριώδους «Game of Thrones», γεγονός που έκανε την Marvel να του εμπιστευτεί τα σκηνοθετικά ηνία του «Thor 2: Σκοτεινός Kόσμος» (2013). Ούτε αυτό, ούτε το «Εξολοθρευτής: Γένεsys» (2015) βέβαια στάθηκε αντάξιο των προσδοκιών που είχαμε σχηματίσει ύστερα από το δημιουργικό εύρος που επέδειξε καθόλη την διάρκεια της τηλεοπτικής του καριέρας, όμως το μέλλον δείχνει να προμηνύει τα καλύτερα καθώς ο Τέιλορ επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος για να σκηνοθετήσει δύο επεισόδια στην πολυαναμενόμενη έβδομη σεζόν του «Game of Thrones». Μήπως τελικά το Παλούκαβιλ είναι καμία ξεχασμένη πόλη του Γουέστερος;
Ο Αλεξάντερ Πέιν στην τελετή λήξης του 37ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
Αλεξάντερ Πέιν
Ετος: 1996, 37ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
Τότε: Ο Αλεξάντερ Πέιν συστήνεται στο κοινό με την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, «Πολίτης Ρουθ», στην οποία η Λόρα Ντερν υποδύεται μια ανεύθυνη, εθισμένη στα ναρκωτικά, έγγυο κοπέλα, η οποία βρίσκεται ξαφνικά στην μέση ενός debate σχετικά με τα υπέρ και τα κατά της έκτρωσης.
Τώρα: Μπορεί εκείνη τη χρονιά ο Πέιν να μοιράστηκε το βραβείο σεναρίου με τον Λικά Μπελβό για το «Για Γέλια», όμως είναι σαφές ποιος από τους δύο κατάφερε μέχρι σήμερα να κατακτήσει την μέγιστη υστεροφημία που φέρει το mainstream κοινό και μαζί δύο Όσκαρ – όχι παραδόξως – επίσης σεναρίου. Ενα για τους «Απόγονους» και ένα για το «Nebraska», ταινίες που ή άνοιξαν (η πρώτη) ή έκλεισαν (η δεύτερη) τα Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης της αντίστοιχης χρονιάς. Ακόμα και στο ενδιάμεσο όμως, δύσκολα βρίσκει κάτι κακό να προσάψει στον Πέιν, καθώς και το «Σκάνδαλα στα Θρανία» (1999) και το «Σχετικά με τον Σμιντ» (2002) αλλά και το «Πλαγίως» (2004) ισορροπούν ιδανικά ανάμεσα στο προσωπικό όραμα και το ανοιχτό, εύκολα προσβάσιμο σινεμά.
O Ντάρεν Αρονόφσκι στο 39ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
Ντάρεν Αρονόφσκι
Eτος: 1998, 39ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
Τότε: Το «π» καταφθάνει στη Θεσσαλονίκη με τους καλύτερους οιωνούς από το κινηματογραφικό φεστιβάλ του Sundance. Φεύγει από τη Θεσσαλονίκη με μηδέν επιπλέον βραβεία στις αποσκευές.
Τώρα: Πάντα θα υπάρχουν εκείνοι που θα κατηγορούν το σινεμά του Αρονόφσκι για υπερβολή και έλλειψη του μέτρου (δεν έχουν πάντα άδικο), δύσκολα όμως κανείς μπορεί να αμφισβητήσει την μονίμως εντυπωσιακή τόλμη του σκηνοθέτη να υποστηρίζει το όραμά του. Το «Ρέκβιεμ για Eνα Oνειρο» (2000) αποτελεί ταινία σταθμό στη ζωή άπειρων σινεφίλ, «Η Πηγή της Ζωής» (2006) είναι η ταινία όπου οπαδοί και εχθροί του σκηνοθέτη βρίσκουν επιτέλους κοινό τόπο, «Ο Παλαιστής» (2008) και ο «Μαύρος Κύκνος» (2010) αποδεικνύουν πόσο καλά μπορεί ο Αρονόφσκι να χειριστεί τις ιστορίες προσωπικών εμμονών ενώ ο «Νώε» (2014) του, μέσα σε όλη του την ατέλεια, αποκαλύπτει πόσο μη εκ του ασφαλούς αρέσκεται να παίζει ο δημιουργός. Παρά τις όποιες ενστάσεις, μόνο σεβασμό στον σκηνοθέτη που συνέλαβε την κοσμογονία με τον τρόπο που παρουσιάζεται στο «Νώε».
Ο Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν στο πάρτι λήξης του Φεστιβάλ το 2000
Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν
Eτος: 2000, 41ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
Τότε: Ο Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν ξεκινά την σχιζοφρενική του καριέρα με το χαμηλότονο αλλά εξαιρετικά ειλικρινές «George Washington».
Τώρα: «Σχιζοφρενική» γιατί ο Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν σπανίως κρατά την ένταση σταθερή από ταινία σε ταινία. Για κάθε «George Washington» υπάρχει και ένα «Φούντα Εξπρές» (2008) και για κάθε «All the Real Girls» (2003) υπάρχει και ένα «Your Highness» (2011). Τα τελευταία χρόνια, το σερί του είναι αρκετά σταθερής επίδοσης - «Γελαστός Πρίγκιπας» (2013), «Joe: Μια Δυνατή Φιλία» (2013), «Η Κρυφή Ζωή του Manglehorn» (2014) – επειδή όμως ο Γκριν είναι ο Γκριν, ο σκηνοθέτης αποφάσισε να ταράξει την μάλλον βαρετή για τα δικά του δεδομένα αλληλουχία ταινιών με την σάτιρα κρίσης και κοινωνικού πολέμου «Πολιτική μας είναι η Kρίση» (2015). Στην τελική, ο Γκόρντον μπορεί να μην είναι και ο πιο αξιόπιστος σκηνοθέτης ούτε σε θεματικές αλλά ούτε και σε απόδοση, δύσκολα όμως βρίσκει κανείς πιο πολυσχιδή και ακομπλεξάριστο δημιουργό, ειδικά στον ταλαιπωρημένο από τις ταμπέλες αμερικανικό κινηματογράφο.
O Πάβελ Παβλικόφσκι με τον Χρυσό Αλέξανδρο στο 41ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
Πάβελ Παβλικόφσκι
Eτος: 2000, 41ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
Τότε: Ο Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν δεν παίρνει κανένα βραβείο γιατί ο πρόεδρος της επιτροπής Γέρζι Σκολιμόφσκι απονέμει τον Χρυσό Αλέξανδρο στον συμπατριώτη του Πάβελ Παβλικόφκσι για την δεύτερη ταινία του, «Το Τελευταίο Καταφύγιο». Μαζί, η ταινία κατακτά το βραβείο γυναικείου ρόλου για την Ντίνα Κορζούν αλλά και το βραβείο ανδρικού ρόλου για τον Πάντι Κόνσινταϊν. Σκάνδαλο!
Τώρα: Ο Παβλικόφσκι ταλαιπωρήθηκε λίγο μέχρι να βρει την φωνή του στο παγκόσμιο κινηματογραφικό σκηνικό όμως δεν το έβαλε κάτω. Το 2004 εξερεύνησε την πολύπλοκη καλοκαιρινή σχέση μεταξύ δύο γυναικών (η μία εκ των οποίων η ακόμα άγνωστη Eμιλι Μπλαντ) στο «My Summer of Love» ενώ το 2011 πειραματίστηκε όχι απόλυτα επιτυχημένα με το είδος του ατμοσφαιρικού θρίλερ και την «Γυναίκα του Πέμπτου». Η καταξίωση όμως ήρθε με φόρα λίγα χρόνια αργότερα, όταν επέστρεψε στις θεματικές και τις ιστορίες της χώρας του, χαρίζοντάς μας την «Ida» (2013), η οποία τον έφτασε μέχρι και το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας. Κάτι είχε διακρίνει σωστά ο Σκολιμόφσκι από την αρχή τελικά.
O Κρίστιαν Πετσόλντ στη Θεσσαλονίκη το 2000
Κρίστιαν Πέτσολντ
Ετος: 2000, 41ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
Τότε: Ο τηλεοπτικός μέχρι τότε Κρίστιαν Πέτσολντ (είχαν προηγηθεί ήδη τρεις τηλεταινίες) σκηνοθετεί το πρώτο του κινηματογραφικό φιλμ και φεύγει από το φεστιβάλ με το βραβείο σεναρίου και το βραβείο FIPRESCI.
Τώρα: «Μια Ασυνήθιστη Κατάσταση» ως τίτλο, μια όχι και τόσο ασυνήθιστη βράβευση αν λάβει κανείς την μετέπειτα σταθερά ανοδική (αν και ποτέ αλματώδη) πορεία του σκηνοθέτη. Με το «Wolfsburg» (2003), ο Πέτσολντ ξεκινά την σχεδόν μόνιμη συνεργασία του με την Νίνα Χος, με το «Gespenster» (2005) κάνει ντεμπούτο και στο διαγωνιστικό της Berlinale στο οποίο επιστρέφει δύο χρόνια μετά με το «Yella» για να χαρίσει στην Χος το βραβείο ερμηνείας, με το «Jerichow» (2008) κάνει και μια στάση στο φεστιβάλ Βενετίας για λίγο ιταλικό διαγωνιστικό αέρα ώσπου φτάνουμε στο 2012 και το «Barbara», το οποίο αποτελεί και το ουσιαστικό breakthrough του σκηνοθέτη στο παγκόσμιο κινηματογραφικό γίγνεσθαι. Βραβείο σκηνοθεσίας στο Βερολίνο, χαρές και αγκαλιές όπως πάντα από την Νίνα Χος, όλα τα καλά γενικά για τον σκηνοθέτη που φτάνει στο απόγειο της καριέρας του αμέσως μετά με «Το Τραγούδι του Φοίνικα» (2014) και την παραποιημένη ιστορία ταυτοτήτων και παρελθόντος στο μεταπολεμικό Βερολίνο που συγκίνησε με την αριστουργηματική τελική σκηνή του.
O Κάρλος Ρεϊγάδας το 2002 στη Θεσσαλονίκη
Κάρλος Ρεϊγάδας
Ετος: 2002, 43ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
Τότε: Ένας πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης από το Μεξικό φεύγει τελικά από την Θεσσαλονίκη με το βραβείο σκηνοθεσίας για το ντεμπούτο του, «Χαπόν». Λίγους μήνες πριν, είχε ήδη κάνει αίσθηση στο φεστιβάλ των Καννών, το οποίο είχε ήδη «μυριστεί» ότι κάτι καλό κρύβεται εδώ.
Τώρα: Ο Ρεϊγάδας θεωρείται πια μόνιμος του φεστιβάλ των Καννών και ένας από τους σκηνοθέτες που οι πολέμιοι των λεγόμενων arthouse ταινιών αρέσκονται να στοχοποιούν ακριβώς γιατί ο ίδιος αρνείται πεισματικά να συμβιβαστεί σε οτιδήποτε άλλο πέρα από τις δικές του καλλιτεχνικές ανησυχίες. Από τις τρεις ταινίες του που διαγωνίστηκαν μετέπειτα στις Κάννες - «Battle in Heaven» (2005), «Silent Light» (2007) και «Φως μετά το σκοτάδι» (2012) – η δεύτερη του χάρισε το βραβείο της επιτροπής ενώ η τρίτη, με όλη την σουρεαλιστική, γεμάτη χωροχρονικά παιχνίδια δόξα της, το βραβείο σκηνοθεσίας. Σήμερα, ο ίδιος δεν έχει να αποδείξει τίποτα στον καθένα παρά να δημιουργήσει τον επόμενο φιλμικό του γρίφο. Το μυαλό μας είναι ήδη ανοιχτό.
O Αμάτ Εσκαλάντε με τον Αργυρό Αλέξανδρο το 2006
Αμάτ Εσκαλάντε
Ετος: 2006, 47ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
Τότε: Το Φεστιβάλ εξακολουθεί να υποστηρίζει το Μεξικό και αυτή τη φορά συστήνει στο ελληνικό κοινό το «Αίμα» («Sangre») του Αμάτ Εσκαλάντε, την αποκάλυψη του Un Certain Regard των Καννών εκείνης της χρονιάς και την ταινία που έφυγε τελικά από την Θεσσαλονίκη με το Ειδικό Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής στις αποσκευές της.
Τώρα: Η πορεία του Εσκαλάντε δεν διαφέρει και πολύ από εκείνη του Κάρλος Ρεϊγάδας, απλά είναι λιγότερο θορυβώδης, παρά το γεγονός ότι η φιλμογραφία του δεν στερείται ακραίων βίαιων σκηνών. Μετά και την δεύτερη ταινία του, «Los Βastardos» (2008), η οποία επίσης παρουσιάστηκε στο τμήμα Un Certain Regard του φεστιβάλ των Καννών, ο Εσκαλάντε προβιβάστηκε στη μεγάλη κατηγορία του κυρίως τμήματος, κερδίζοντας το βραβείο σκηνοθεσίας για το «Heli» (κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει την περίφημη σκηνή με την φωτιά στα γεννητικά όργανα). Φέτος, ήταν η σειρά της Βενετίας να του απομείνει το ίδιο βραβείο για το «La Región Salvaje». Ποιο βραβείο θα έρθει άραγε μετά στον δρόμο του; Ο ίδιος αρέσκεται να εξερευνά την κοινωνία στην οποία μεγάλωσε χωρίς όμως να διστάζει να πειραματίζεται με τα είδη (θα το καταλάβετε μόλις γνωρίσετε το εξωγήινο χταπόδι που διψάει για σεξ στο «La Región Salvaje»). Αυτό μοιάζει να είναι και το καλύτερο δόλωμα για να τραβήξει την προσοχή του διεθνούς κοινού που επιθυμεί να ανακαλύπτει φρέσκιες, περίεργες φωνές στο παγκόσμιο σινεμά.
Ντέιβιντ Λόουερι
Ετος: 2009, 50ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
Τότε: Κανείς δεν ξέρει ούτε τον Ντέιβιντ Λόουερι, ούτε και το «St. Nick» του, παρά το γεγονός ότι είναι η δεύτερη ταινία του.
Τώρα: Αυτό όμως έμελε να αλλάξει με την τρίτη του ταινία. Με το «Μείνε Δίπλα μου» του 2013 γίνεται πια αποδεκτός από Ευρώπη και Αμερική, τρυπώνει στις λίστες με τα καλύτερα φιλμ της χρονιάς και συνδυάζει το ποιητικό και το τραχύ για να πει μια ιστορία αγάπης πέρα από τον νόμο και τις συμβάσεις. Φέτος, είναι πιο… παραμυθένιος και φέρνει στην ζωή τον «Πιτ και τον Δράκο» του, αποδεικνύοντας ότι μπορεί να χειριστεί το ίδιο ικανά και την αφήγηση μιας ιστορίας που απευθύνεται σε ακόμα πιο ευρύ κοινό χωρίς να συμβιβάζει τις δικές του ευαισθησίες. Περιττό να πούμε πόσο ανυπομονούμε για το επόμενο σκηνοθετικό βήμα του Λόουερι.
«Αγελάδες» του Χούλιο Μέντεμ
Κι αν όλα αυτά δεν είναι αρκετά, σημειώστε και τα παρακάτω. Το 1992 ο Χούλιο Μέντεμ παρουσιάζει στη Θεσσαλονίκη το ντεμπούτο του, «Αγελάδες». Το 1993, η Σάρα Ντράιβερ αναρωτιέται τι θα γινόταν «Αν τα Γουρούνια είχαν Φτερά». Το 1994 ξεχωρίζουν οι ταινίες της Νοεμί Λβόφσκι, «Ξέχασέ με» (βραβεία σεναρίου και γυναικείας ερμηνείας για την… Βαλέρια Μπρούνι Τεντέσκι) και «Σπίτι από λάβα» του Πέδρο Κόστα (Βραβείο καλλιτεχνικής συμβολής). Το 1995, ο Ματιέ Κασοβίτς φέρνει το «Μίσος» στην πόλη αλλά δεν κερδίζει κανένα βραβείο. Το 1996, η Ιζαμπέλ Κοιξέ κερδίζει τις εντυπώσεις και τον Αργυρό Αλέξανδρο με το «Όσα δεν σου είπα ποτέ». Το 1997 βρίσκει το διαγωνιστικό με τις συμμετοχές των Νιλ Λαμπιούτ («In the company of man»), Τομ Τίκβερ («Wintersleepers») και Σου Μπρουκς («Road to Nhill» - Χρυσός Αλέξανδρος). Το 1998, συναντούμε για πρώτη φορά τον Φατίχ Ακίν και το «Ακαριαίο Χτύπημά» του. Το 1999 κάνουν πρώτη εμφάνιση ο Ολε Κρίστιαν Μάντσεν («Pizza King») και ο Λοράν Καντέ («Ο Ανθρώπινος Παράγοντας»), ο οποίος κερδίζει και το βραβείο σεναρίου. Το 2000, διαγωνίζεται και κερδίζει το βραβείο καλλιτεχνικού επιτεύγματος η Μαλγκορζάτα Σουμόφσκα με το «Ενας Ευτυχισμένος Ανθρωπος».
«Για Πάντα Δικός Σου» του Απιτσατπόνγκ Βιρασετάκουν
Είστε ακόμα εδώ; Το 2001 κάνει ντεμπούτο ο πρώτος αγαπημένος Ρουμάνος του φεστιβάλ, Κρίστι Πούιου με το «Γερή Mπάζα». Την επόμενη χρονιά, την σκυτάλη παίρνει ο δεύτερος αγαπημένος Ρουμάνος του φεστιβάλ, Κριστιάν Μουνγκίου, με την «Δύση». Την ίδια χρονιά μάλιστα, στο διαγωνιστικό βρίσκουμε και το «El Bonaerense» του Πάμπλο Τραπέρο αλλά και το «Για πάντα Δικός σου» του Απιτσατπόνγκ Βιρασετάκουν, ταινία που απέσπασε και τον Χρυσό Αλέξανδρο της χρονιάς. Το 2003 μας συστήνει τον υιό Γκέρμαν («Το τελευταίο τρένο» - Χρυσός Αλέξανδρος), τον Ξαβιέ Τζιανολί («Ανυπόμονα κορμιά») και την πιο διάσημη πεολειχία του σύγχρονου σινεμά στο «The Brown Bunny» του Βίνσεντ Γκάλο. Δύο χρόνια μετά, το διαγωνιστικό βρίθει δημιουργικού ανταγωνισμού καθώς Ραμίν Μπαχράνι («Aντρας Σπρώχνει Kαρότσι»), Ντενίς Κοτέ («Βορεινές Πολιτείες») και Εμανουέλ Μπερκό («Στα Παρασκήνια») αγωνίζονται για τον Χρυσό Αλέξανδρο. Τελική νικήτρια ωστόσο αποδεικνύεται η Φιν Τροχ με την «Ευτυχία του Αλλου». Το δε 2007, ο υιός Κουαρόν, Χονάς, κερδίζει το βραβείο καλλιτεχνικού επιτεύγματος για το «Η Στιγμή Σου». Γι’αυτό ρίξε μια πιο προσεκτική ματιά στις ταινίες του διαγωνιστικού προγράμματος. Μπορεί αύριο όλοι να μιλάνε για αυτές.
