Ο Αλ Πατσίνο έχει την τιμητική του αυτές τις μέρες στο Φεστιβάλ Βενετίας και δικαίως.
Μετά την εκπληκτική ερμηνεία του στο «The Humbling» του Μπάρι Λέβινσον, αλλάζει μάσκα για το «Manglehorn» και παραδίδεται στο μελαγχολικό όραμα του Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν. Ο πολυπρισματικός Τεξανός σκηνοθέτης έχει αποδείξει ότι μπορεί να τα καταφέρει εξίσου καλά σε εμπορικές κωμωδίες, όπως το «Pineapple Express» και σε εσωστρεφή δράματα, όπως το «George Washington» ή το πρόσφατο «Joe» με τον Νίκολας Κέιτζ. Το «Manglehorn» ανήκει στη δεύτερη κατηγορία, είναι μια τρυφερή, ρομαντική, μελαγχολική ταινία, επικεντρωμένη απόλυτά στον ήρωά της και στην πεποίθηση ότι η ζωή έχει δεύτερες ευκαιρίες, αρκεί να τις διακρίνεις.
Διαβάστε ακόμη: Βενετία 2014: Εικοσιτέσσερις ώρες με τον Αλ Πατσίνο
Ο Αντζελο Μάνγκλχορν είναι ένα στραβόξυλο, ένας μοναχικός κλειδαράς που αγαπά μόνο τη γάτα του κι απομακρύνει όλα τα άλλα έμψυχα από κοντά του, ακόμα και τη μνήμη της γυναίκας του που δεν αγάπησε ποτέ, ακόμα και τον γιο του που έχει γίνει πετυχημένος χρηματιστής. Καθώς ξεκλειδώνει τις πόρτες των πελατών που τον έχουν ανάγκη (μην παραλείποντας ποτέ να τους κάνει παρατήρηση), διπλοκλειδώνει το δικό του μυαλό. Ολόκληρη η ζωή, οι πράξεις και οι σκέψεις του, στρέφονται γύρω από την Κλάρα, τη φιλενάδα της νιότης του, την οποία εγκατέλειψε, αλλά τώρα πια, συνειδητοποιώντας ότι έκανε λάθος, ψάχνει απεγνωσμένα να ξαναβρεί, στέλνοντας σχεδόν καθημερινά γράμματα που επιστρέφουν στον ίδιο.
Τον βαθύ, ονειροπόλο ρομαντισμό ως κοσμοθεωρία και το ολοκληρωτικό ταλέντο του Αλ Πατσίνο έχει ως σημαίες και ο Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν, τόσο πολύ που ξεχνά να δομήσει το σενάριό του, να στήσει τις σκηνές του, να συγκρατηθεί στα εικαστικά παιχνίδια και τις διπλοτυπίες, να φρενάρει τη μουσική των Explosions in the Sky, που είναι μεν υπέροχη, αλλά γεμίζει ολόκληρη την ταινία από αρχή μέχρι τέλους. Γι’ αυτό και καταλήγει με ένα φιλμ με αρκετούς κενούς χρόνους, αδύναμο στην ιστορία του, παρά την εξαιρετική σκηνή του Πατσίνο με τη Χόλι Χάντερ που σε κάνει να εύχεσαι να ήταν αυτή η ταινία που έβλεπες. Οι εμφανίσεις του Χάρμονι Κορίν και του Κρις Μεσίνα μοιάζουν τυχαίες κι άχρηστες στην ταινία. Ο ίδιος ο Πατσίνο είναι ανεξάντλητος και μάλλον συγκρατημένος για τα μέτρα του, σε μια ερμηνεία σύνθετη κι αξιαγάπητη. Κάποιες μεμονωμένες σκηνές κολλούν επίμονα στη μνήμη, όπως μια απολαυστική καντάδα μέσα στο κακτάστημα της τράπεζας, ή μια βάρκα γεμάτη από κάθε μεγέθους φωτογραφίες και memorabilia από την για πάντα έφηβη Κλάρα.
Η εφαρμογή όλων αυτών στην οθόνη είναι που μοιάζει ασύνδετη, χωρίς ειρμό και δύναμη. Αντίθετα, η αίσθηση της ταινίας, αυτή μιας όμορφης παλιάς φωτογραφίας, μιας ανάμνησης που γράφεις σ’ ένα χαρτί για να μην την κοιτάξεις, μιας ξαφνικής, απρόσμενης συνάντησης με μια στιγμή του πολύ προσωπικού παρελθόντος σου, είναι και το μεγαλύτερο πλεονέκτημά της. Και η αισιόδοξη πίστη στο ότι όσο και να μεγαλώσεις, μπορείς πάντα να κάνεις μια νέα αρχή. Κι απ’ αυτές, ο Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν ευτυχώς θα κάνει πολλές ακόμα.
Δείτε εδώ μια σκηνή από το «Manglehorn»:
