Ο Τζον Κόνορ ηγείται της οριστικής μάχης που θα εξολοθρεύσει τη Skynet και την εξουσία των μηχανών. Μόνο που, δευτερόλεπτα πριν τη νίκη, η Skynet στέλνει έναν Εξολοθρευτή πίσω στο παρελθόν, στο 1984, για να σκοτώσει τη Σάρα Κόνορ κι έτσι ο γιος της να μην υπάρξει ποτέ. Ταυτόχρονα λοιπόν, ο Τζον θα στείλει στο ίδιο ταξίδι το πρωτοπαλίκαρό του, τον Κάιλ Ρις, για να προστατεύσει τη μητέρα του και να εξασφαλίσει τη σωτηρία του κόσμου. Ομως όταν ο Κάιλ θα συναντήσει τη Σάρα στο παρελθόν, η κατάσταση είναι αρκετά διαφορετική απ' ό,τι περίμενε.
Στην 5η του περιπέτεια (3η για τους πουρίστες), ο «Terminator» έχει ελαφρώς κουραστεί και για ν’ ανταπεξέλθει προσπαθεί να στολιστεί. Τα εφέ, δανειζόμενα ευρήματα από την πρώτη και δεύτερη ταινία (χαρακτηριστική η «επίσκεψη» του Τ-1000 που διαχέεται σαν υδράργυρος), είναι καλοφτιαγμένα, με το 3D να τα κάνει να μοιάζουν ακόμα πιο αληθινά κι εντυπωσιακά, αλλά χωρίς κάτι πρωτοφανές ή φιλόδοξο. Οι σκηνές δράσης διαδέχονται η μια την άλλη σα ριπές πολυβόλου, χωρίς ωστόσο μία τους να μένει στη μνήμη ως πρωτότυπη. Ακόμα περισσότερο, το σενάριο στήνει μια πολύπλοκη ιστορία με ταξίδια στο χρόνο, καταχρηστικές αναστροφές της ύπαρξης, πισωγυρίσματα στη γνωστή ιστορία, αυθαίρετα άλματα στην εξέλιξή της, που αντί να προκαλούν σασπένς μάλλον σε προσκαλούν να τα εγκαταλείψεις και να συγκεντρωθείς στο θέαμα. Η Εμίλια – Καλίσι – Κλαρκ κι ο Τζέι Κόρτνεϊ δεν έχουν εκτόπισμα στη μεγάλη οθόνη κι ο Τζέισον Κλαρκ ξεκινά ωραία αλλά ξεφεύγει στην καρικατούρα.
Τι μένει; Το σημαντικότερο, το σταθερότερο, η εγγύηση απύθμενου coolness, ο Αρνι. Αυτός συγκεντρώνει πάνω του (και, δόξα τω Θεώ, υπάρχει άφθονο έδαφος), όλη την ατμόσφαιρα της ταινίας, τη δύναμη, το συγκινησιακό φορτίο, το «κοίτα ρε τι έκανε το άτομο» και το αδιάκοπο, υπέροχο χιούμορ, στην πιο απενοχοποιημένη, αυτοσαρκαστική (ναι, εμφανίζεται και με γκρίζα μαλλιά), γενναιόδωρη και καλογραμμένη εμφάνισή του. Το είχε πει. «I’ll be back». Κι εφόσον στάθηκε πιστός στο ραντεβού του, το ίδιο κάνουμε κι εμείς, έστω και μόνο για εκείνον.
