«Είμαι στην ευχάριστη θέση να επαναλάβω το νέο πως, στην πραγματικότητα, πιάσαμε και σκοτώσαμε έναν μεγάλο κυνηγό που υποτίθεται ότι πλήγωσε κάποιους λουόμενους. Αλλα, όπως βλέπετε, είναι μια υπέροχη μέρα, οι παραλίες έιναι ξανά ανοιχτές και οι άνθρωποι περνάνε τέλεια. Amity, όπως ξέρετε σημαίνει "φιλία".»
Αν είδες για πρώτη φορά το «Jaws» όταν ήσουν παιδί, ξέρεις καλά πως την επόμενη φορά που βρέθηκες σε μια παραλία τίποτα δεν ήταν το ίδιο. Δεν έχει σημασία αν στο μέρος που έκανες διακοπές δεν είχε καρχαρίες. «Αυτά συμβαίνουν μόνο στην Αμερική» σου έλεγαν οι γονείς σου για να σε καθησυχάσουν. Μόνο που εσύ μέσα σου ήξερες (ακόμη κι αν τότε δεν μπορούσες να το καταλάβεις) πως το «Jaws» δεν ήταν ποτέ μια ταινία για τους καρχαρίες. Ή μόνο για τους καρχαρίες.
To «Jaws» ήταν μια ταινία για μια χώρα που κολυμπούσε για χρόνια αμέριμνη στα ρηχά νερά του εγωισμού της, επιπλέοντας για πρώτη φορά πάνω στις απώλειες του παράλογισμού της (το πρόσφατο τέλος του πολέμου στο Βιετνάμ ήταν μόνο ένας από αυτούς). Μια μετωπική επίθεση στο αιώνιο καλοκαίρι του Δυτικού Πολιτισμού που αγνοούσε για χρόνια το τέρας που μεγάλωνε ακριβώς κάτω από τα πόδια του. Η επανάσταση ενός ξεδιάντροπου νεαρού που ήταν τόσο σίγουρος πως μπορούσε να διαβρώσει το αμερικάνικο όνειρο βγάζοντας την καθαρή. Μια ευθεία γραμμή που ένωσε το φανταστικό σινεμά των 50s με το νέο αμερικάνικο σινεμά, τόσο σαρωτική που υπήρξε ικανή να αλλάξει τον τρόπο που βλέπουμε/κάνουμε/καταναλώνουμε ταινίες για πάντα.
Πριν, όμως, απ' όλα τα παραπάνω (και άλλα τόσα που μεγαλώνοντας μπορείς να δεις να κρύβονται μέσα στο αριστούργημα του Σπίλμπεργκ), το «Jaws» ήταν είναι και θα είναι μια ταινία για τους φοβίες που ακριβώς τη στιγμή που πιστεύεις ότι τις έχεις ξεπεράσει, επιτίθενται έτοιμες να ξεσκίσουν τις σάρκες σου. Ακόμη και όταν δεν βγαίνουν στην επιφάνεια για να δηλώσουν την παρουσία τους, βρίσκονται πάντα εκεί, στον ωκεανό της τακτοποιημένης ζωής σου έτοιμες να γεμίσουν με αίμα το γαλάζιο της πλαστής ευτυχίας σου. Ο μόνος τρόπος για να τις σκοτώσεις είναι να βγεις στα ανοιχτά, να βρεθείς πρόσωπο με πρόσωπο μαζί τους, αφήνοντας πίσω όλα τα παραμύθια με τα οποία μεγάλωσες, όλα τα κλισέ που σε κρατούσαν μέχρι σήμερα σε μια ψευδαίσθηση ασφάλειας, έτοιμος να δεχθείς πως η ενηλικίωση μιας ολόκληρης γενιάς και μια ολόκληρης χώρας έρχεται μαζικά. Σαν τα πλήθη που θα τρέχουν πάντα για να ξεφύγουν από τον εφιάλτη - και τα ίδια που γέμισαν τις αίθουσες ορίζοντας το πρώτο blockbuster στην ιστορία του σινεμά.
Αν δεν είδες το «Jaws» όταν ήσουν παιδί, το μόνο σίγουρο είναι πως έχασες μια μοναδική ευκαιρία να μεγαλώσεις. Και, δυστυχώς, το ξέρεις πως τα καλοκαίρια σου υπήρξαν αφόρητα βαρετά.
Jaws του Στίβεν Σπίλμπεργκ (1975) / Πρωταγωνιστούν: Ρόι Σάιντερ, Ρόμπερ Σο, Ρίτσαρντ Ντρέιφους, Λορέιν Γκάρι
Περισσότερες ταινίες για ένα αξέχαστο καλοκαίρι:
- «Stand By Me»
- «Days of Being Wild»
- «Θάνατος στη Βενετία»
- «Οι Διακοπές του Κυρίου Ιλό»
- «Say Anything»
- «Λεωφορείο ο Πόθος»
- «Ησυχες Μέρες του Αυγούστου»
- «The Endless Summer»
- «Καλοκαίρι με τη Μόνικα»
- «Οι Απέναντι»
- «Barton Fink»
- «Caro Diario»
- «Επτά Χρόνια Φαγούρα»
- «Η Περιφρόνηση»
- «Εκδρομή στην Εξοχή»
- «Πριν το Ξημέρωμα... το Ηλιοβασίλεμα... τα Μεσάνυχτα»
- «Λυσσασμένος Σκύκλος»
- «Blue Hawaii»
Tags: SUMMER MOVIES
