«Ημουν στα 12 προς 13 την πρώτη φορά που είδα ένα ανθρώπινο πτώμα. Συνέβη το καλοκαίρι του 1959 - αρκετό καιρό πίσω, αλλά μόνο αν μετράς τη ζωή με τα χρόνια. Ζούσα σε μια μικρή πόλη του Ορεγκον που ονομάζεται Καστλ Ροκ. Είχε πληθυσμό μόνο 1281 ανθρώπους. Αλλά για μένα, ήταν όλος ο κόσμος.»
Η - ακόμη και σήμερα - καλύτερη μεταφορά έργου του Στίβεν Κινγκ (βασισμένο στο διήγημα «The Body» από το «Different Seasons» του 1982) στον κινηματογράφο, είναι μια από αυτές τις ταινίες που αν τη δεις πρώτη φορά, όταν είσαι παιδί, εύχεσαι περισσότερο από οτιδήποτε να μπορούσες να τη ζήσεις.
Να μπορούσες με κάποιον μαγικό τρόπο να ανήκεις και εσύ στην παρέα του Γκόρντι, του Κρις, του Τέντι και του Βερν και μαζί τους να ξεκινήσεις εκείνο το καλοκαίρι τη μεγάλη περιπέτεια που θα τους κάνει να ανακαλύψουν όχι μόνο το πρώτο ανθρώπινο πτώμα που θα δουν ποτέ στη ζωή τους, αλλά και την αποτρόπαια αλήθεια μιας ενηλικίωσης φτιαγμένης από τα υπολείμματα μιας παιδικής ηλικίας που τελειώνει απότομα όταν νιώσεις έτοιμος να ξεπεράσεις τους φόβους σου.
Κάπου ανάμεσα στη rock 'n' roll νοσταλγία των 50s, τη σκοτεινή αθωότητα των 80s, την τραγική φιγούρα του Ρίβερ Φίνιξ που εδώ ηγείται ένα από τα καλύτερα καστ παιδιών στην ιστορία του σινεμά, δύο τουλάχιστον σκηνές (αυτή με το τρένο και αυτή με τις βδέλλες) που μπορεί να σε σημαδέψουν για πάντα, το «Stand by Me» του Ben E. King και διάχυτη μια γλυκιά μελαγχολία για τους φίλους που είχες όταν ήσουν 12 ετών και δεν θα ξαναέχεις ποτέ, το «Stand By Me» μοιάζει με τα καλοκαίρια που σε βρήκαν ευτυχισμένο να ανήκεις κάπου και εκείνα που σε βρήκαν μόνο, χρόνια αργότερα, να θυμάσαι πως υπήρξε μια εποχή που η πραγματική περιπέτεια ήταν καταδικασμένη να τελειώσει.
Στάσου Πλάι Μου (Stand By Me) του Ρομπ Ράινερ, 1986 / Πρωταγωνιστούν: Ρίβερ Φίνιξ, Γουιλ Γουίτον, Κόρεϊ Φέλντμαν, Τζέρι Ο' Κόνελ, Κίφερ Σάδερλαντ
Διαβάστε ακόμη: Ταινίες για ένα αξέχαστο καλοκαίρι
