Παρακάτω θα βρείτε όλες τις ταινίες του Διαγωνιστικού Προγράμματος του 56ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, με τη σειρά που προβάλλονται. Κλικάρετε στον κάθε τίτλο για να διαβάσετε ολόκληρη την κριτική του Flix για την κάθε ταινία.
600 Μίλια (600 Miles) του Γκαμπριέλ Ριπστάιν
«600 Μίλια» - δεν είναι εύκολο να είσαι ο γιος του Αρτούρο Ριπστάιν | Ο Γκαμπριέλ Ριπστάιν κάνει το σκηνοθετικό ντεμπούτο του με μια ιστορία βίας στα καρτέλ του Μεξικού, τόσο χαμηλόφωνη που δεν ακούγεται.
Από Μακριά (From Afar) του Λορέντσο Βίγας
To «Απο Μακριά» του Λορένσο Βίγας δεν είναι με προφανή τρόπο η queer ταινία της χρονιάς | Βραβευμένο με το Χρυσό Λέοντα, το «Απο Μακριά» του Λορένσο Βίγας αφηγείται την παράξενη σχέση ανάμεσα σε ένα αγόρι και ένα μεγαλύτερο του άνδρα με φόντο τη Βενεζουέλα του σήμερα - με ένα φινάλε που θα μπορούσε να διχάσει, ενώ στην πραγματικότητα «ηθικολογεί» εις βάρος μιας τρυφερά βίαιης ιστορίας αγάπης.
Μια Βαριά Καρδιά (A Heavy Heart) του Τόμας Στούμπερ
O τελευταίος βαρέων βαρών αγώνας γίνεται με «Μια Βαριά Καρδιά» | To σκηνοθετικό ντεμπούτο του (βραβευμένου με σπουδαστικό Οσκαρ) Τόμας Στούμπερ είναι ένα τραυματισμένο δράμα: το δύσκολο θέμα του σπάει κόκκαλα, αλλά δεν σε κερδίζει, παρόλο που σε βγάζει συναισθηματικά νοκ άουτ.
Δεσμοί Αίματος (Rams) του Γκριμούρ Χακόναρσον
Το «Rams» μεταφέρει την ανθρώπινη τραγικωμωδία στις πεδιάδες της Ισλανδίας | Μια υπέροχη ιστορία για δυο άντρες ακόμη πιο ξεροκέφαλους κι από τα κριάρια που εκτρέφουν. Σε μια ταινία που όμως λειτουργεί όχι με το κεφάλι, μα με την καρδιά. Πρώτο βραβείο στο τμήμα «Ενα Κάποιο Βλέμμα» στο Φεστιβάλ Καννών.
Ζωολογικός Κήπος (Petting Zoo) της Μίκα Μαγκί
«Petting Zoo», μία αμερικανική ανεξάρτητη ταινία με την υπογραφή στην παραγωγή της Αθηνάς Τσαγγάρη | Σας έλειψε το παλιό, καλό, ανεξάρτητο, αμερικανικό σινεμά; Δείτε το «Ζωολογικό Κήπο», το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Μίκα Μαγκί, ένα γλυκόπικρο βλέμμα στην σύγχρονη, αδιέξοδη για τους νέους ανθρώπους Αμερική του Νότου. Είναι μία συμπαραγωγή της Αθηνάς Τσαγγάρη και της Haos Film.
Κισσός (Ivy) του Τόλγκα Καρατσελίκ
«Κισσός» του Τόλγκα Καρατσελίκ - Το τουρκικό σινεμά αναρριχάται | Το σύγχρονο τουρκικό σινεμά μοιάζει να τα καταφέρνει σε όλα τα είδη, όπως αποδεικνύει σ' αυτό το σφιχτό, βραδυφλεγές, ψυχολογικό θρίλερ με ίχνη φανταστικού.
Στο «Box» του Φλορίν Σερμπάν ένα κοινωνικό δράμα διαβρώνεται από την υπόσχεση μιας ρομαντικής κομεντί | Κοινωνικό δράμα με στοιχεία ρομαντικής κομεντί ή απλά ένα πείραμα πάνω στην αφήγηση; Ο Ρουμάνος Φλορίν Σερμπάν εκπλήσσει με την ιδέα του που όμως δεν γίνεται ποτέ ακριβώς μια ολοκληρωμένη ταινία.
Εύα Νόβα (Eva Nova) του Μάρκο Σκοπ
Στην «Εύα Νόβα» μετράει μόνο ένα βλέμμα | Μια ταινία για την οικογένεια και τη συγχώρεση αναδεικνύεται από την κεντρική γυναικεία ερμηνεία αλλά θυμίζει τόσες ακόμα φεστιβαλικές συμμετοχές.
Ο Γιώργος Ζώης βάζει δύσκολα στον εαυτό του και τον θεατή στο «Interruption» | Στην πρώτη του φιλόδοξη ταινία μεγάλου μήκους ο Γιώργος Ζώης βάζει δύσκολα στον εαυτό του και αναλογίζεται πάνω στους ρόλους του θεατή και του ηθοποιού, του θύτη και του θύματος, μεταφέροντας κυριολεκτικά μια επί της οθόνης θεατρική παράσταση για την... αρχαία τραγωδία του σήμερα.
Γυάλινη Χώρα (Glassland) του Τζέραρντ Μπάρετ
Η «Γυάλινη Χώρα» από την Ιρλανδία είναι το εύθραυστο και παγκόσμιο σινεμά που αγαπάμε | Eνα μικρό οικογενειακό δράμα στις εργατικές συνοικίες του σύγχρονου Δουβλίνου κερδίζει τις (ραγισμένες σαν το τζάμι του) καρδιές μας και ελπίζουμε και κάποιο βραβείο στο Διαγωνιστικό Τμήμα του 56ου Διεθνούς Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Ο Τζέραρντ Μπάρετ εμπιστεύεται τον κοινωνικό ρεαλισμό και την ανθρωπιά της κάμεράς του, καθώς και τους δύο αριστουργηματικούς ηθοποιούς του, για να κατασκευάσει το εύθραυστο και πανανθρώπινο σινεμά που αγαπάμε.
Ο Δρόμος για το Λα Πας (The Road to La Paz) του Φρανσίσκο Βαρόνε
«Ο Δρόμος για το Λα Πας» είναι στρωμένος με ανθρωπιά και καλές προθέσεις | Δύο διαφορετικοί επιβάτες σ' ένα ταξίδι κατά τη διάρκεια του οποίου θα αποδεχθούν ότι περισσότερα τους ενώνουν, παρά τους χωρίζουν. O Αργεντινός Φρανσίσκο Βαρόνε κέρδισε το χειροκρότημα, τη συγκίνηση και τις καρδιές των θεατών του 56ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης με μία γλυκόπικρη ταινία δρόμου που μας έτρεξε πολλά χιλιόμετρα. Μέσα μας.
Η Γη και η Σκιά (Land and Shade) του Σέσαρ Ασεβέδο
«Η Γη και η Σκιά» | Το βραβευμένο στις Κάννες ντεμπούτο του Κολομβιανού Σέσαρ Ασεβέδο εντυπωσιάζει με την αυστηρότητά του και τη βαθιά μελαγχολία των ηρώων του, κερδίζοντας περισσότερο στην ατμόσφαιρα πάρα στην πρωτοτυπία της ιστορίας του.
Ολα είναι Κίκα Γεωργίου στο «Silent» του Γιώργου Γκικαπέππα | Τρία χρόνια μετά την «Πόλη των Παιδιών», ο Γιώργος Γκικαπέππας κάνει μια ταινία για όσα λέει η σιωπή, αναδεικνύοντας τη δύναμη του ταλέντου της πρωταγωνίστριάς του.
Λευκοί Ανθρωποι (White People) της Λίσα Ασάν
Το «White People» αποχρωματίζει την ξενοφοβία | Η νέα ταινία της Σουηδής Λίσα Ασάν, μετά το «She Monkeys», κάνει διεθνή πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και παρουσιάζει ένα αλληγορικό σύμπαν όπου οι σχέσεις εξουσίας δεν είναι άσπρο-μαύρο.
Σπουργίτια (Sparrows) του Ρούναρ Ρούναρσον
«Sparrows» σημαίνει «σπαραχτικό» στα ισλανδικά | Ενα ήσυχο, λυρικό, καθόλου μελό, αλλά βαθιά συγκινητικό «προσωπικό» σινεμά. Μία μικρή ιστορία ενηλικίωσης, που φυσικά την έχεις ξαναδεί, αλλά η ειλικρίνεια, η ανθρωπιά και η ηθική της σε κερδίζει.
