Η 17χρονη Λέιλα (πόσο εμβληματικό όνομα στ' αλήθεια) βρίσκεται στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου στο Austin, Texas. Σε λίγους μήνες αποφοιτά και, καθώς βρίσκεται στην κορυφή των καλύτερων μαθητών του σχολείου, έχει ήδη εξασφαλίσει υποτροφία για το κολλέγιο του Τέξας. Μόνο που η Λέιλα μεγαλώνει στη λάθος πλευρά των γραμμών του τρένου. Εκεί που τα white trash καραβάνια έχουν στήσει ατέλειωτες μάντρες μεταχειρισμένων αυτοκινήτων κι ανταλλακτικών, οι γονείς σου είναι άφαντοι και εσύ ζεις λίγες μέρες με την γλυκιά, αμόρφωτη, θρήσκα γιαγιά σου και κάποιες άλλες στο διαμέρισμα-κοινόβιο του συνομήλικου, μονίμως μαστουρωμένου, αγοριού σου. Οταν η Λέιλα μένει έγκυος, όλα καταρρέουν: δεν μπορεί να κάνει έκτρωση (οι γονείς δεν το επιτρέπουν), δεν μπορεί να ακολουθήσει την υποτροφία της, έρχεται σε ρίξη με όλους. Με μία γλυκιά παιδικότητα και μία στωική αποδοχή της μοίρας, η Λέιλα θα βρει δουλειές του ποδαριού, στοργή στην αγκαλιά της γιαγιάς και ένα νέο σύντροφο, ο οποίος μοιάζει να τη στηρίζει. Υπάρχει όμως ελπίδα για να ξεκολλήσει κανείς από τα νεκροταφεία αυτοκινήτων και της ζωής του; Ή όλα τα όνειρα θάβονται εκεί για πάντα;
Ακολουθεί αναδημοσίευση της κριτικής του Flix για την ταινία από το Φεστιβάλ Βερολίνου 2015.
Την κάμερα κρατά με αυτοπεποίθηση και σιγουριά η Μίκα Μαγκί (σκηνοθέτης μικρού μήκους ταινιών στην πρώτη μεγάλου μήκους προσπάθεια), η καταπληκτική πιτσιρίκα ηθοποιός Ντέβον Κέλερ πλημμυρίζει την οθόνη με την ωμή της ερμηνεία, τη φυσική της ομορφιά και το νατουραλιστικό της μαγνητισμό, ενώ στην (συν)παραγωγή βλέπουμε το όνομα της, δική μας, Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη (η οποία στηρίζει ακόμα την κινηματογραφική της κοινότητα στο Austin).
Το «Petting Zoo» θυμίζει τις εποχές που το αμερικανικό indie σινεμά είχε ουσία, όχι μόνο χιπστερική αισθητική και ιδιαιτερότητα (για την ιδιαιτερότητα), τα σενάρια είχαν κάτι πργματικό να αφηγηθούν και η κάμερα παρατήρησης σου σύστηνε ήρωες της διπλανής πόρτας - ή μίας κουλτούρας τόσο μακρινής που χρειαζόσουν τον κινηματογραφικό φακό για να την καταλάβεις, να την νιώσεις.
Η Μαγκί προσπαθεί στο σενάριό της να αποφύγει τα κλισέ της white trash Αμερικής. Να αποτυπώσει την απόγνωση έμμεσα, ως κάτι το συνηθισμένο και το αποδεκτό, όχι σαν έναν ζωολογικό κήπο από χίλμπιλις που καλούμαστε να χαζέψουμε, να σχολιάσουμε, να τεντώσουμε το δάχτυλο. Η σκηνοθεσία της επίσης προσπαθεί να αφαιρεί τις φλυαρίες, να μη δείχνει πολλά και να ισορροπεί ανάμεσα στον νεορεαλισμό και τον λυρισμό της ηλικίας. Αγαπά αυτό το κορίτσι, το συναισθάνεται, το φωτίζει με μια γλυκήτητα και μία δύναμη να τα βάλει με τον ενήλικο κόσμο, έτσι όπως καλείται να ωριμάσει απότομα, να ενηλικιωθεί μέσα σε λίγους μήνες. Η Κέλερ είναι πραγματική αποκάλυψη - ένα πλάσμα που δεν χορταίνεις να κοιτάς (υπέροχη και η δουλειά του διευθυντή φωτογραφίας Αρμίν Ντίρολφ).
Στα μείον οι στιγμές που το σενάριο θέλει να υπερβάλει, σε διαλόγους που θέλει να τονίσει την στενομυαλιά των μεγάλων απέναντι σ' ένα κοριτσάκι και σου δίνεται η αίσθηση της σχηματικής προσέγγισης. Ο πατέρας που απαγορεύει την άμβλωση δίνει ένα στερεότυπο φωναχτό λόγο σε μπεργκεράδικο της περιοχής. Ο καθηγητής που βάζει τις φωνές στην μαθήτρια που αρνείται την υποτροφία. Η Μαγκί χάνει τον έλεγχο σε μικρές λεπτομέρειες. Ομως στο σύνολό της κάνει κάτι πολύ απλό και, για αυτό, πολύ δύσκολο: δεν κρίνει το θέμα της. Το παρουσιάζει με στοργική γυνακεία μητρική ματιά, όπως αγαπάς το παιδί σου ό,τι κι αν αυτό κάνει.
