Καθώς το νέο τουρκικό σινεμά αναδεικνύει τη δύναμή του, ο Τόλγκα Καρατσελίκ παρουσιάζει μια ταινία είδους, ένα αργό, επιβλητικό θρίλερ κλεισμένο στα αμπάρια ενός φορτηγού πλοίου, αγκυροβολημένου έξω από την Αίγυπτο. Καθώς η απραγία οδηγεί με σίγουρο ρυθμό προς την τρέλλα, ο Καρατσελίκ δεν αμελεί να δώσει στους ήρωές του αντιπροσωπευτικά χαρακτηριστικά της σημερινής, εν βρασμώ, τουρκικής κοινωνίας.
Το καράβι του Καπετάνιου Μπεΐμπαμπα πλέει προς την Αίγυπτο, έχοντας προσθέσει στο σταθερό πλήρωμά του δυο νέα μέλη, έναν αλαφροΐσκιωτο loser κι έναν βίαιο χαπάκια έτοιμο να λύσει το ζωνάρι του για καυγά, άντρες που, όπως κι οι υπόλοιποι του πλοίου, προτιμούν να ξεπλύνουν στη θάλασσα και το αλάτι τις αμαρτίες της ζωής τους στη στεριά. Στη διάρκεια του ταξιδιού, ωστόσο, ο Καπετάνιος μαθαίνει τα κακά νέα. Η ναυτιλιακή έχει κηρύει πτώχευση, η εταιρεία που τους προμηθεύει με καύσιμα σταματά την παροχή ώσπου να πληρωθεί κι έτσι το καράβι είναι αναγκασμένο να διακόψει το ταξίδι του, αγκυροβολώντας αρόδο, ώσπου να λυθούν τα πρακτικά ζητήματα της επιβίωσής του. Μέσα παραμένουν ο Καπετάνιος και πέντε άντρες πλήρωμα και, χωρίς απαντήσεις, χωρίς διέξοδο, χωρίς δουλειά, χωρίς ψυχαγωγία, σταδιακά χωρίς τρόφιμα, η βία, οι παραισθήσεις, η παραβατικότητα κι η παράνοια δεν αργούν να τρυπώσουν στο κατάστρωμα και στις καμπίνες.
Η δράση εκτυλίσσεται αργά και ήσυχα, σε κεφάλαια, καθώς το πλήρωμα ξεδιπλώνει με μονολόγους ή τετ-α-τετ συζητήσεις την ένταση της ακινησίας. Η φωτογραφία του Γκιοκάν Τιριακί, του μόνιμου συνεργάτη του Νουρί Μπιλγκέ Τζεϊλάν, σε σινεμασκόπ, αξιοποιεί θαυμάσια τους τεράστιους, σκοτεινούς, διαβρωμένους χώρους του καραβιού, καθώς η ταινία γυρίζει σιγά-σιγά την πλάτη στη θάλασσα και κοιτάζει μόνο στους κλειστοφοβικούς εσωτερικούς χώρους. Στο στοιχείο του φανταστικού έρχεται στο τέλος, με μια σεκάνς εντυπωσιακών ειδικών εφέ, πιο επιτυχημένων στα μάτια παρά στη σύνδεσή τουςμε την υπόλοιπη πλοκή της ταινίας.
Ο «Κισσός» δεν είναι μια ταινία πρωτότυπη, ανήκει σ' ένα είδος που έχουμε ξαναδεί συχνά στο σινεμά. Στελεχωμένη, ωστόσο, από μια εξάδα αντρών ηθοποιών με απίθανες, κατεστραμμένες φάτσες και επιβλητικές ερμηνείες και μ' έναν πετυχημένο έλεγχο στο ρυθμό και στο ύφος, είναι ένα θρίλερ που, λεπτό προς λεπτό, γραπώνεται πάνω σου σαν κισσός έτοιμος να πνίξει τα πάντα, στην πολυπόθητη διασταύρωση καλλιτεχνικού κι εμπορικού σινεμά.
Περισσότερες κριτικές από το 56ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης:
- «Μια Βαριά Καρδιά» του Τόμας Στούμπερ
- «Φρενίτιδα» του Εμίν Αλπέρ
- «Me and Earl and the Dying Girl» του Αλφόνσο Γκομέζ - Ρεχόν
- «Petting Zoo» της Μίκα Μαγκί
- «Queen of Earth» του Αλεξ Ρος - Περι
- Το Ξύπνημα της Ανοιξης του Κωνσταντίνου Γιάνναρη
- Rams του Γκριμούρ Χακόναρσον
- Mustang της Ντενίζ Γκαμζέ Εργκιουβέν
- Chronic του Μισέλ Φράνκο
- Καυτός Ηλιος του Ντάλιμπορ Μάτανιτς
- 600 Μίλια του Γκάμπριελ Ριπστάιν
- «Απο Μακριά» του Λορένσο Βίγας
- «Ο Γιος του Σαούλ» του Λάζλο Νέμες
