Πέρσι τον Μάρτιο, η είδηση έσκασε σαν βόμβα κι έφερε θλίψη, αλλά και βαθιά ενσυναίσθηση, για την κατάσταση της υγείας του, εδώ και δεκαετίες, αγαπημένου ηθοποιού.
Ο 67χρονος Μπρους Γουίλις έπρεπε να αποσυρθεί από το επάγγελμα,](https://flix.gr/news/bruce-willis-stepping-away-from-acting.html)καθώς διαγνώστηκε με αφασία, μια γλωσσική διαταραχή που προκαλείται από εγκεφαλική βλάβη που επηρεάζει την ικανότητα του ατόμου να επικοινωνεί.
Μέσα στους μήνες που ακολούθησαν, τόσο η Ντέμι Μουρ, οι κόρες τους, όσο και η σημερινή σύζυγός του, Εμα Χέμινγκ, έδιναν στους θαυμαστές του ηθοποιού ενημερώσεις μέσα από τα social media, παρουσιάζοντάς τον ασφαλή, χαρούμενο, ανάμεσα στους αγαπημένους του.
Πριν από έναν μήνα η Χέμινγκ μάς είχε προϊδεάσει από την εκπομπή Today ότι τα πράγματα σοβαρεύεουν: «δεν είμαι σίγουρη ότι καταλαβαίνει πια...»
Διαβάστε ακόμα: Η γυναίκα του Μπρους Γουίλις εκλιπαρεί τους παπαράτσι να τον αφήσουν ήσυχο
Μέσα στις πρώτες σκέψεις μας, από αυτές που έρχονται στο μυαλό χωρίς λογική, χωρίς θετικό ή αρνητικό πρόσημο, απλώς με ένα σφίξιμο στο στομάχι: πόσο άδικο να χάνει την ικανότητά του να μιλήσει, να συμβαίνει αυτό στον πάντα ατακαδόρο, ετοιμόλογο γοητευτικά λαλίστατο «Ντέιβιντ Αντισον» του «Moonlighting». Καθώς έτσι τον γνωρίσαμε, έτσι τον αγαπήσαμε - μέσα από 67 επισόδεια όπου το αστυνομικό μυστήριο ήταν η αφορμή για να τον χαζεύουμε να κάνει τα δικά του δίπλα στην ατσαλάκωτη Σίμπιλ Σέπαρντ.
Πόσο ειρωνικό, ο Μπρους Γουίλις να μην είναι «Αφθαρτος».
Το ότι έτυχε αυτή η ασθένεια, σε αυτό τον άνθρωπο με διαλύει. Αν κάποιος είχε περάσει έστω 5 λεπτά με τον Μπρους Γουίλις θα καταλάβαινε ότι αυτός ο άντρας ήταν η προσωποποίηση της χαράς. Αγαπούσε τη ζωή - ξυπνούσε κάθε μέρα με όρεξη και ενέργεια να τη ζήσει στο φουλ..»
Πριν από λίγες μέρες, η σειρά αγοράστηκε και είναι διαθέσιμη για streaming στην πλατφόρμα του Hulu, κι ο δημιουργός της Γκλεν Γκόρντον Κάρον επισκέφτηκε τον Γουίλις για να του πει τα νέα.
«Είχα προλάβει και του είχα πει για την συμφωνία πριν από λίγους μήνες, όταν ακόμα ήταν σε καλύτερη κατάσταση. Τώρα που η αρρώστια του έχει προχωρήσει, δεν επικοινωνεί πια. Ξέρω, ότι όταν άκουσε την είδηση τότε, την κατάλαβε και χάρηκε. Σήμαινε πολλά για αυτόν.»
«Η αίσθηση που πήρα είναι ότι για 1-2 λεπτά συνδέεται και σε αναγνωρίζει. Δεν μπορεί να μιλήσει καλά. Οπως επίσης δεν μπορεί να διαβάσει πια, ενώ ήταν φανατικός αναγνώστης λογοτεχνίας - κάτι που λίγοι ήξεραν. Ολη αυτή η επιδεξιότητα με τη γλώσσα που τον χαρακτήριζε δεν υπάρχει πια.
Ομως παραμένει ο Μπρους. Οταν είσαι δίπλα του τον αισθάνεσαι και χαίρεσαι που είναι μαζί σου.»
Θέλουμε να σταθούμε λίγο στην τελευταία φράση. Πολλές οι συζητήσεις για την άδικη κριτική μας στα χολιγουντιανά είδωλα. Πώς σχολιάζουμε σκληρά και απερίσκεπτα τον εκφυλισμό που φέρνει η ηλικία - τα παραπάνω κιλά τους, τα πεσμένα/βαμμένα ατυχώς μαλλιά, τις ρυτίδες, ή τις επεμβάσεις που κάνουν γιατί δεν αντέχουν και οι ίδιοι αυτή την νέα εικόνα του εαυτού τους. Ή γιατί θέλουν να επιβιώσουν στις δουλειές τους, σ' ένα σκληρό hollywood system.
Πόσο ακόμα πιο άδικο να αντιμετωπίζουμε με λύπηση κάποιον που οργανικά και εγκεφαλικά φθείρεται από μία αρρώστια - κι αυτό γίνεται δημόσια.
Ας αντισταθούμε λίγο στις μελοδραματικές επικεφαλίδες και τις πομπώδεις εκδηλώσεις πένθους - σ' έναν άνθρωπο που ακόμα ζει και χαίρεται την αγάπη όσων είναι κοντά του. Οι οποίοι περνάνε και οι ίδιοι τον Γολγοθά τους. Κι αυτό ίσως βοηθήσει όλους μας να συναισθανθούμε λίγο καλύτερα και την αρρώστια όταν συμβαίνει κοντά μας, δίπλα μας κι όχι στις οθόνες μας.
Ο Ντέιβιντ Αντισον δεν υπάρχει πια, ο Μπρους των νιάτων μας δεν υπάρχει, ναι. Αλλά ούτε και τα νιάτα μας.
Διαβάστε κι αυτό: 10 + 1 λόγοι που σε αγαπάμε Μπρους Γουίλις
