Η αντίστροφη μέτρηση για την επετειακή, 30ή διοργάνωση του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας - Νύχτες Πρεμιέρας ξεκίνησε σιγά-σιγά χθες, με τις κυριακάτικες προβολές να σηματοδοτούν την επερχόμενη λήξη του. Επιμέρους αφιερώματα έριξαν ήδη τη δική τους αυλαία, ενώ ταινίες που αγαπήθηκαν από το κοινό τις προηγούμενες μέρες πραγματοποίησαν τις επαναληπτικές, τελευταίες προβολές τους.
Σήμερα το Flix σας μεταφέρει εντυπώσεις από επιλεγμένες ταινίες, λίγο πριν την προβολή της φετινής ταινίας λήξης του Φεστιβάλ, το πολυαναμενόμενο «Τhe Room Next Door» του Πέδρο Αλμοδόβαρ.
Διαβάστε ακόμα: Oι 30ές Νύχτες Πρεμιέρας με τον τρόπο του Flix
- Νύχτες Πρεμιέρας 2024: Νύχτα ενδέκατη, το επετειακό πάρτι
- Νύχτες Πρεμιέρας 2024: Νύχτα δέκατη, The Long Good Friday
- Νύχτες Πρεμιέρας 2024: Η (αχόρταγη) ένατη νύχτα
- Νύχτες Πρεμιέρας 2024: Νύχτα όγδοη, Eίμαστε Aκόμη Eδώ
- Νύχτες Πρεμιέρας 2024: Νύχτα έβδομη, Saturday Night... εν μέσω της εβδομάδας
- Νύχτες Πρεμιέρας 2024: Νύχτα έκτη, This is England (at its finest)
- Νύχτες Πρεμιέρας 2024: Νύχτα πέμπτη, αυτή των πνευμάτων
- Νύχτες Πρεμιέρας 2024: Νύχτα τέταρτη, πυρετός το Σαββατόβραδο
- Νύχτες Πρεμιέρας 2024: Νύχτα τρίτη, η Αθήνα αγκαλιάζει το «The Substance»
- Νύχτες Πρεμιέρας 2024: Νύχτα δεύτερη, ο Κουροσάουα συναντά τον Μάγιερ
- Νύχτες Πρεμιέρας 2024: Νύχτα πρώτη, εορταστικής Πρεμιέρας
«Vermiglio» της Μάουρα Ντελπέρο | Διεθνές Διαγωνιστικό
Η ταινία της Μάουρα Ντελπέρο είναι ένας ύμνος στους κτηνοτρόφους της ιταλικής επαρχίας που έζησαν με τις συνέπειες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, τη φτώχεια, το αδιέξοδο αλλά και την ομορφιά των ψηλών βουνών.
Η Αντέλ είχε 10 γέννες και 7 παιδιά. Ολοι έχουμε αυτές τις αφηγήσεις από τις γιαγιάδες μας στην επαρχία - έκανες πολλά παιδιά, για να επιβιώσουν κάποια. Κι επειδή ήταν «θέλημα Θεού». Και ο Θεός «είχε». Η Αντέλ κι ο Σέζαρ, ο μεσήλικας δάσκαλος άντρας της, δεν έχουν - όπως δεν έχει και κανείς στο απομακρυσμένο, μικρό χωριό «Βερμίλιο», τοποθετημένο σε μία καταπράσινη απόκρημνη πλαγιά των ιταλικών Αλπεων. Τα παιδιά τους κοιμούνται τρία-τρία στα κρεβάτια, το γάλα της μοναδικής τους αγελάδας μοιράζεται σε 12 κούπες ποτισμένες με ψωμί τα πρωινά, η Αντέλ όταν μαγειρεύει το μοναδικό άλλο γεύμα της μέρας μετρά με οικονομία κάθε πατάτα, κάθε καρότο, κάθε φύλλο λάχανου. Ο Σέζαρ όμως παραγγέλνει βινύλια για να παίζει Βιβάλντι στο γραμμόφωνο του γραφείου του, «καθώς αυτό είναι τροφή για το πνεύμα», και δεν σταματά να κάνει παιδιά στη γυναίκα του, γιατί, ακόμα κι αν κανείς δεν το ομολογούσε τότε, και οι γενιές των παππούδων μας είχαν μεγάλη σεξουαλική επιθυμία (κάτι που αποδεικνύεται κι όταν η Αντα, η έφηβη κόρη βρίσκει το κλειδί για το κρυφό συρτάρι του γραφείου του).
Και η Αντα όμως, που θέλει να γίνει καλόγρια, έχει ανακαλύψει τη σεξουαλικότητά της (κι αυτοτιμωρείται με μετάνοιες δικής της επινόησης). Θα ήθελε να πάει στην πόλη, στο Γυμνάσιο, όμως μαίνεται ακόμα ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος - ένα ακόμα στοιχείο που κάνει τη φτώχεια και τον αποκλεισμό του χωριού τους ακόμα πιο ισχυρό. Τα μεγάλα παιδιά, ο Ντίνο και η Λουτσία, έχασαν την ευκαιρία να συνεχίσουν το σχολείο με την εμπλοκή του Μουσολίνι. Κι από τα μικρότερα, μόνο η Φλάβια είναι αρκετά έξυπνη, ευαίσθητη και δημιουργική για να δικαιολογηθεί το έξοδο να τη στείλουν σχολείο.
Ολα είναι σκληρά, αυστηρά, αλλά, με έναν απλό τρόπο, και αγαπημένα. Ο Σέζαρ κουβαλά τα καταπιεστικά χούγια του δασκάλου και του πατριάρχη της οικογένειας, όμως πραγματικά ενδιαφέρεται για τη γνώση, την ομορφιά, τη δικαιοσύνη. Κουβαλά το γραμμόφωνο στην τάξη και μαθαίνει στα παιδιά πώς να ακούν «το καλοκαίρι» μέσα από τις μελωδίες - ακόμα κι αν έξω το κρύο είναι αμείλικτο. Οταν ο Πιέτρο, ένας Σικελός λιποτάκτης βρίσκει καταφύγιο να κρυφτεί στα μέρη τους, τον υπερασπίζεται με πάθος στους εθνικιστές συγχωριανούς που θέλουν να τον αποκλείσουν από την κοινότητα ως «δειλό». Ποιος ξέρει τον τρόμο που αντιμετώπισε στο χαράκωμα και ποιος είναι να τον κρίνει. Τον δέχεται στην τάξη του, του μαθαίνει γραφή κι ανάγνωση κι, όταν εκείνος ερωτεύεται την Λουτσία, του δίνει και την κόρη του. Γιατί τι άλλο θα κάνουν τα κορίτσια του από το να παντρευτούν ένα καλό παιδί και να κάνουν τα δικά τους 5-7-10 παιδιά;
Διαβάστε ολόκληρη τη γνώμη του Flix για την ταινία εδώ
«Ο Φίλος μου κι Εγώ» του Μπρους Ρόμπινσον | This is England
Αν τόσες μέρες αναρωτιόσασταν από ποια ταινία ήταν η καταληκτική ατάκα «We want the finest wines available to humanity. And we want them here, and we want them now!» στο τρέιλερ του αφιερώματος «This is England» (η οποία σταθερά προκαλούσε το γέλιο του κοινού πριν την έναρξη των προβολών, κι ας την είδαμε άπειρες φορές το τελευταίο διάστημα), τότε η χθεσινή προβολή του «Ο Φίλος μου κι Εγώ» του Μπρους Ρόμπινσον ήρθε για να σας λύσει μια για πάντα την απορία.
Γυρισμένο το 1987, δοξασμένο από τους κριτικούς, δεν έγινε ποτέ η εμπορική επιτυχία που θα μπορούσε στην εποχή του, αλλά πήρε πολύ γρήγορα την εκδίκησή του. Απέκτησε από την αρχή κι όλας ένα αληθινά αφοσιωμένο κοινό που επαναλάμβανε μερικές από τις αξέχαστες ατάκες του, έβλεπε την ταινία ξανά και ξανά στις προβολές της ή σε βιντεοκασέτες.
Οι ήρωες του φιλμ είναι ο Γουιδνέιλ τον οποίο υποδύεται στην καλύτερη ίσως ερμηνεία της καριέρας του ο Ρίτσαρντ Ε Γκραντ και ο Μάργουντ (ο οποίος δεν ονοματίζεται ποτέ στην ταινία) του Πολ ΜακΓκάν, δυο άνεργοι ηθοποιοί που φυτοζωούν στο Λονδίνο, πίνοντας και καπνίζοντας τεράστιες ποσότητες χόρτου, προσπαθώντας να βρουν δουλεία και να επιβιώσουν στο άθλιο διαμέρισμα που μοιράζονται.
Οταν ο θείος του Γουιδνέιλ Μόντι τους προσκαλεί να περάσουν μερικές μέρες στο εξοχικό τους οι δυο τους θα δεχτούν μόνο και μόνο για να ανακαλύψουν ότι ο καιρός θα είναι φριχτός, οι ντόπιοι όχι ακριβώς φιλικοί και πως ο θείος Μόντι, έχει κάτι βρώμικο στο μυαλό του σε σχέση με τον Μάργουντ.
Διαβάστε περισσότερα για την ταινία εδώ
Διαβάστε ακόμα: 30 ταινίες να δείτε στις 30ές Νύχτες Πρεμιέρας
Το 30ό Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας - Νύχτες Πρεμιέρας πραγματοποιείται από τις 2 έως και τις 14 Οκτωβρίου 2024. Αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες στην ιστοσελίδα του Φεστιβάλ, καθώς και στα επίσημα προφίλ του σε Facebook και Instagram.
