Στη χθεσινή βραδιά του 30ού Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας - Νύχτες Πρεμιέρας το αφιέρωμα «This is England» είχε την τιμητική του, προβάλλοντας τρεις ταινίες.
Ανάμεσά τους το «Μεγάλες Ελπίδες» του Μάικ Λι, το «Η Ρίτα, η Σου και ο Μπομπ Μαζί» του Αλαν Κλαρκ και το πανκ πορτρέτο του Αλεξ Κοξ για ένα από τα αυτοκαταστροφικότερα ζευγάρια στην (μουσική) ιστορία, το «Σιντ και Νάνσι». Εκτός από το αφιέρωμα, αίσθηση έκανε και η - εδώ και καιρό - sold-out πρεμιέρα του «The Brutalist» του Μπρέιντι Κόρμπετ, αλλά και το «H Ηλιαχτίδα μου» του Χιρόσι Οκουγιάμα από το Διεθνές Διαγωνιστικό, του οποίου τα εισιτήρια είχαν επίσης εξαντληθεί από τις πρώτες μέρες διάθεσής τους.
Το Flix ήταν και χθες εκεί, προκειμένου να σας μεταφέρει εντυπώσεις από επιλεγμένες προβολές.
Διαβάστε ακόμα: Νύχτες Πρεμιέρας 2024: Νύχτα πέμπτη, αυτή των πνευμάτων
«The Brutalist» του Μπρέιντι Κόρμπετ | Νύχτες Πρεμιέρας
Μοιάζει σχεδόν απίστευτο ότι ένας σκηνοθέτης στην τρίτη του ταινία (και στα 36 του χρόνια), σε ένα κινηματογραφικό τοπίο που δείχνει να προκρίνει μόνο σίγουρα στοιχήματα, μπορεί όχι μόνο να συλλάβει αλλά και να φέρει εις πέρας ένα φιλμ τόσο φιλόδοξο, μεγαλοπρεπές και γεμάτο ρίσκα. Το «The Brutalist» διατρέχει περισσότερα από τριάντα χρόνια, διαρκεί πάνω από τρεις ώρες, είναι γυρισμένο σε φιλμ - η πρώτη ταινία εδώ και δεκαετίες που γυρίστηκε σε VistaVision - και στην πρώτη της προβολή στη Βενετία, παίχθηκε σε 70mm.
Και τα παραπάνω περιγράφουν μόνο το μέγεθος της φιλοδοξίας σχετικά με τη δημιουργία της ταινίας. Αν και στην περίπτωση του «The Brutalist», το «περιτύλιγμα» και το περιεχόμενο λειτουργούν από κοινού για να παραδώσουν κάτι που δεν μπορεί να περιγραφεί με άλλα λόγια εκτός από «larger than life», ακόμη και μεγαλύτερο από το συνηθισμένο πια σινεμά.
Διαβάστε ολόκληρη τη γνώμη του Flix για την ταινία εδώ
«Σιντ και Νάνσυ» του Αλεξ Κοξ | This is England
Το 1986 το «Σιντ και Νάνσι» έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών του Φεστιβάλ των Καννών. Ηταν η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Αλεξ Κοξ, ενός σκηνοθετη που είχε ήδη προκαλέσει αίσθηση δύο χρόνια πριν με το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, το Repo Man, και πραγματευόταν την βραχύβια και (αυτο)καταστροφική σχέση ενός καταραμένου ζευγαριού, του Βρετανού μπασίστα των Σεξ Πίστολς Σιντ Βίσιους και της Αμερικανίδας γκρούπι (αρχικά) και μάνατζέρ του (στη συνέχεια) Νάνσι Σπάνγκεν, από τη γνωριμία τους στο Λονδίνο το 1977, εποχή της μεγάλης δόξας του πρώτου ως μέλους του πιο εμβληματικού πανκ συγκροτήματος της περιόδου, μέχρι τις τελευταίες, βουτηγμένες στα ναρκωτικά και τη στέρηση μέρες του ζευγαριού στην Νέα Υόρκη το 1978 και το θάνατο της δεύτερης στο ξενοδοχείο Τσέλσι, κάτω από ακόμα και μέχρι σήμερα αδιευκρίνιστες συνθήκες, καθώς ποτέ δεν αποδείχθηκε αν ήταν όντως δολοφονία, αυτοκτονία ή ένα τραγικό ατύχημα.
Η ταινία προκάλεσε αναμενόμενα έντονες αντιδράσεις, αποθεώθηκε από μερίδα της κριτικής ως ένα instant cult classic, ενώ κατακεραυνώθηκε από άλλους, ανάμεσά τους και τον τραγουδιστή των Sex Pistols Τζόνι Ρότεν, ως μια αυθαίρετη διαστρέβλωση των πραγματικών περιστατικών.
Διαβάστε ολόκληρη τη γνώμη του Flix για την ταινία εδώ
«Η Ρίτα, η Σου και ο Μπομπ Μαζί» του Αλαν Κλαρκ | This is England
Το «Η Ρίτα, η Σου και ο Μπομπ Μαζί» είναι από εκείνες τις ταινίες που σε κάνουν να νιώθεις άβολα από τα πρώτα 5 λεπτά προβολής τους, με την αίσθηση αυτή να καταλήγει να σε ακολουθεί μέχρι και το τέλος της ταινίας. Παραδόξως λιγότερο λόγω της θεματικής και περισσότερο εξαιτίας της αποτύπωσής της, η οποία ακροβατεί ανάμεσα σε μία ωμή, σχεδόν νατουραλιστική και ταυτόχρονα ανάλαφρη-στα όρια της κωμωδίας απόδοση της κοινωνικής πραγματικότητας των κατώτερων τάξεων της θατσερικής Αγγλίας.
Η Ρίτα και η Σου δουλεύουν ως babysitters για τα παιδιά του Μπομπ. Και οι δύο ανήλικες ακόμη, στο πικ της εφηβείας, δίνουν από την πρώτη κιόλας στιγμή που τις συναντάμε την αίσθηση ότι δεν έχουν σαφή εικόνα της πραγματικότητας, ή μάλλον για το θέσουμε καλύτερα, την αντιλαμβάνονται με τον τρόπο που τους έχει γαλουχήσει η κοινωνικοπολιτική συνθήκη που τις έπλασε. Ενα βράδυ ο Μπομπ θα προσφερθεί να τις γυρίσει σπίτι μετά τη βάρδιά τους. Μερικές αδιάκριτες ερωτήσεις αργότερα, θα βρεθεί να κάνει σεξ και με τα δύο κορίτσια το ένα μετά το άλλο στο αυτοκίνητό του. Και οι τρεις αντιμετωπίζουν την κατάσταση με απόλυτο κυνισμό του τύπου «ε, δεν έγινε και τίποτα», δίνοντας συγχρόνως την εντύπωση ότι όλο αυτό που συμβαίνει είναι προσυμφωνημένα οκ, από κοινωνική σκοπιά πάντα.
Η βραδιά στο αυτοκίνητο του Μπομπ εξελίσσεται σταδιακά σε μία - ας πούμε - τριαδική σχέση, στη συμβολική διάσταση της οποίας αντικατοπτρίζεται όλη η λούμπεν θεώρηση της εποχής γύρω από το τι θεωρείται ηθικό. Η γειτονιά και το βλέμμα του (παρακμιακού) άλλου είναι πάντα παρόν σε ό,τι συμβαίνει, «νομιμοποιώντας» την κατάσταση και σχολιάζοντάς την επικριτικά μόνο στα πλαίσια του κουτσομπολιού. Το κανονικότατο grooming που εκτυλίσσεται συγχωρείται, οι καυγάδες μεταξύ των χαρακτήρων γίνονται σταθερά για τους λάθος και όχι τους ουσιαστικούς λόγους και η γη συνεχίζει να γυρίζει.
Ο Αλαν Κλαρκ μέσα από το «Η Ρίτα, η Σου και ο Μπομπ Μαζί» μας παραδίδει μία βρώμικη (στην κυριολεκτική της έννοια) αλληγορία με ταξικές συμπαραδηλώσεις, παρουσιάζοντας την πραγματικότητα έτσι όπως ακριβώς είναι. Κανονικοί άνθρωποι που ζουν μέσα στην ένδεια, γυναίκες που έχουν αφομοιώσει πλήρως την κοινωνική τους θέση μαζί με την έμφυλη - παντελή - έλλειψη ισχύος που τη συνοδεύει και middle class άνδρες που χειραγωγούν και εκμεταλλεύονται τους πάντες αδιακρίτως (γιατί ξέρουν ότι μπορούν να το κάνουν) είναι μερικά μόνο από τα στοιχεία που συνθέτουν ένα αφοπλιστικό πορτρέτο της ζωής των κατώτερων λαϊκών στρωμάτων της Βρετανίας των late 80s, το οποίο όσο άβολο κι αν είναι κατά τη θέασή του, στο τέλος της ημέρας είναι η πραγματικότητα.
Νέλη Κυρίκου
Διαβάστε ακόμα: 30 ταινίες να δείτε στις 30ές Νύχτες Πρεμιέρας
Το 30ό Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας - Νύχτες Πρεμιέρας πραγματοποιείται από τις 2 έως και τις 14 Οκτωβρίου 2024. Αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες στην ιστοσελίδα του Φεστιβάλ, καθώς και στα επίσημα προφίλ του σε Facebook και Instagram.
