Μοιάζει σχεδόν απίστευτο ότι ένας σκηνοθέτης στην τρίτη του ταινία (και στα 36 του χρόνια), σε ένα κινηματογραφικό τοπίο που δείχνει να προκρίνει μόνο σίγουρα στοιχήματα, μπορεί όχι μόνο να συλλάβει αλλά και να φέρει εις πέρας ένα φιλμ τόσο φιλόδοξο, μεγαλοπρεπές και γεμάτο ρίσκα. Το «The Brutalist» διατρέχει περισσότερα από τριάντα χρόνια, διαρκεί πάνω από τρεις ώρες, είναι γυρισμένο σε φιλμ - η πρώτη ταινία εδώ και δεκαετίες που γυρίστηκε σε VistaVision - και στην πρώτη της προβολή στη Βενετία, παίχθηκε σε 70mm.
Και τα παραπάνω περιγράφουν μόνο το μέγεθος της φιλοδοξίας σχετικά με τη δημιουργία της ταινίας. Αν και στην περίπτωση του «The Brutalist», το «περιτύλιγμα» και το περιεχόμενο λειτουργούν από κοινού για να παραδώσουν κάτι που δεν μπορεί να περιγραφεί με άλλα λόγια εκτός από «larger than life», ακόμη και μεγαλύτερο από το συνηθισμένο πια σινεμά.
Το 81ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας διεξάγεται φέτος από τις 28 Αυγούστου μέχρι και τις 7 Σεπτεμβρίου. Το Flix βρίσκεται στη Βενετία για να σας μεταφέρει όλα όσα συμβαίνουν μέσα και έξω από τις αίθουσες. Διαβάστε όλο το ρεπορτάζ για το φεστιβάλ εδώ
Το φιλμ χωρίζεται σε δύο μέρη (κι έχει επίσης έναν πρόλογο, ένα επίλογο και ένα δεκαπεντάλεπτο διάλειμμα ενσωματωμένο στην ταινία) κι ακολουθεί την ιστορία ενός Ούγγρου αρχιτέκτονα, του Λάσλο Τοθ, από τη στιγμή που φτάνει στην Αμερική το 1947, έχοντας διασωθεί από στρατόπεδο συγκέντρωσης, προσπαθώντας να ξαναχτίσει τη ζωή του και ελπίζοντας ότι η γυναίκα του και η ανιψιά του, που έχουν μείνει πίσω στην Ευρώπη, θα κατορθώσουν σύντομα να τον ακολουθήσουν. Οι δοκιμασίες του μοιάζουν να τελειώνουν όταν, μετά από μια πρώτη εκρηκτική συνεργασία που θα φέρει τον Λάσλο στα όρια των αντοχών του, θα αναλάβει να χτίσει για τον μεγιστάνα Χάρισον Λι Βαν Μπιούρεν ένα πολιτιστικό κέντρο στη μνήμη της μητέρας του, που φιλοδοξεί να είναι ένα μπρουταλιστικό αριστούργημα.
Στο πρώτο μέρος, που έχει τον τίτλο «Το Αίνιγμα της Άφιξης», η ηλεκτρισμένη κινηματογραφική ενέργεια της ταινίας μοιάζει δύσκολο να συγκρατηθεί στο φιλμ. Από την πρώτη σκηνή που δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια χαοτική συμφωνία εικόνων, μουσικής, ερωτηματικών, αγωνίας και τελικά ελπίδας, νιώθεις ήδη την τονικότητα και την ηχώ αυτών που θα φαντάζεσαι ότι θα ακολουθήσουν. Και η άφιξη του Λάσλο στη νέα ελεύθερη ήπειρο θα είναι ένα αληθινό μπρα ντε φερ του σκοταδιού που προσπαθεί να αφήσει πίσω και του φωτός που ελπίζει ότι θα μπει επιτέλους στη ζωή του.
Στο δεύτερο μισό, όταν η γυναίκα και η ανιψιά του θα φτάσουν επιτέλους κοντά του και όταν οι δαίμονες και η ιδιοφυΐα του θα έχουν πια αποδεχθεί το ότι είναι αξεδιάλυτα συνδεδεμένοι, η ιστορία του και μαζί το φιλμ θα χάσουν κάτι από την κοφτερή αιχμή τους, αλλά τίποτα από το ενδιαφέρον και την έντασή τους.
Μοιάζει αχρείαστο να επεκταθεί κανείς στην πλοκή και τις στροφές της ιστορίας. Στην πραγματικότητα, όσα λιγότερα ξέρεις, πιθανότατα τόσο μεγαλύτερη θα είναι η απόλαυση του να βιώσεις ένα φιλμ που όχι απλά παρακολουθείς, αλλά που μοιάζει να σε περιβάλλει και να σε παρασύρει. Το «The Brutalist» χτίζει ένα τόσο πειστικό και αληθοφανές πορτρέτο ενός χαρακτήρα και μιας εποχής που είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα σε κάνει να αναζητήσεις αν ο Λάσλο Τοθ υπήρξε πραγματικό πρόσωπο. Κι αν η απάντηση είναι όχι, κατά τη διάρκεια της ταινίας και μετά από το τέλος της και πιθανότατα για πάντα - με τον τρόπο που οι αληθινά σημαντικοί χαρακτήρες της λογοτεχνίας ή του σινεμά αποκτούν τη δική τους ξεχωριστή ζωή - ο Λάσλο Τοθ είναι τόσο αληθινός όσο εσύ.
Ο Μπρέιντι Κόρμπετ (και η συνσεναριογράφος Μόνα Φάστβολντ) χτίζουν μια ιστορία που κατορθώνει να χωρά ολόκληρα βιβλία Ιστορίας και αληθινούς ωκεανούς ανθρώπινης εμπειρίας και συναισθημάτων, αντιφάσεων, δράματος στο σχήμα μιας ταινίας. Περιγράφοντας την πολυπλοκότητα της μετανάστευσης, τη διαχείριση των τραυμάτων της ζωής ή της Ιστορίας, το υψηλό μεγαλείο και τα απύθμενα βάθη της ανθρώπινης φύσης, τα όσα αποτελούν τα δομικά υλικά και τα ηθικά θεμέλια του σύγχρονου πολιτισμού και του δυτικού κόσμου, το τίμημα της φιλοδοξίας και το κόστος της ελπίδας να είσαι ελεύθερος, το «The Brutalist» μιλά για τη δημιουργία και την καταστροφή, για το φως και το σκοτάδι, κατορθώνοντας να είναι βαθύ, διαπεραστικό, ουσιαστικό, χωρίς ποτέ να γίνεται υπερφίαλο ή βαρύγδουπο.
Συναρπαστικό σε κάθε του λεπτό, άλλες στιγμές ηχηρό, θορυβώδες, εκκωφαντικό κι άλλες χαμηλότονο, ψιθυριστό, ήρεμο, είναι ένα φιλμ που είναι ταυτόχρονα σαρωτικό και υπόκωφο, ένα τεχνικά άψογο οικοδόμημα που στηρίζει στα στιβαρά του θεμέλια μια σειρά από ουσιαστικά ερωτήματα για τη ζωή και τον κόσμο εντός κι εκτός μας. Ερωτήματα που δείχνουν άχρονα και που παραμένουν καίρια και επείγοντα ακόμη και σήμερα. Είναι μια ταινία που δείχνει να βρίσκει αυτοστιγμή τη θέση της ανάμεσα στις πιο εμβληματικές της ιστορίας του σινεμά, αφού το εύρος των θεματικών της, το μέγεθος της φιλοδοξίας της και το επίτευγμα της δημιουργίας της σε κάνουν να σκέφτεσαι πως «δεν κάνουν πια φιλμ σαν αυτό».
Ευτυχώς για όλους, ο Μπρέιντι Κόρμπετ αποδεικνύει ότι, ακόμη κι αν όχι συχνά, ακόμα και σήμερα γίνονται αληθινά σπουδαίες ταινίες και ανακαλύτεις πραγματικά ατρόμητους δημιουργούς, όπως πριν από αυτόν το είχαν αποδείξει σκηνοθέτες όπως ο Πολ Τόμας Άντερσον, ο Κόπολα ή ο Κιούμπρικ, με τις ταινίες των οποίων δεν είναι καθόλου παράδοξο να συγκρίνει κανείς το επιτευγμα που ονομάζεται «The Brutalist».
Το 81ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας διεξάγεται φέτος από τις 28 Αυγούστου μέχρι και τις 7 Σεπτεμβρίου. Το Flix βρίσκεται στη Βενετία για να σας μεταφέρει όλα όσα συμβαίνουν μέσα και έξω από τις αίθουσες. Διαβάστε όλο το ρεπορτάζ για το φεστιβάλ εδώ
