Το 30ό Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας - Νύχτες Πρεμιέρας ολοκλήρωσε χθες, Τρίτη 8 Οκτωβρίου, την πρώτη εβδομάδα προβολών του.
Στη χθεσινή νύχτα προβλήθηκαν ταινίες από όλες σχεδόν τις ενότητες της φετινής επετειακής διοργάνωσης. Διεθνές Διαγωνιστικό, «Μουσική & Φιλμ» και «This is England» κέρδισαν και πάλι το κοινό της Αθήνας, την ίδια στιγμή που ο Δαναός φιλοξένησε τη - μία και μοναδική στο πρόγραμμα - προβολή της πρεμιέρας του πολυαναμενόμενου «Saturday Night».
Για ακόμη μία βραδιά το Flix βρέθηκε εκεί, μεταφέροντάς σας εντυπώσεις από επιλεγμένες προβολές.
Διαβάστε ακόμα: Νύχτες Πρεμιέρας 2024: Νύχτα έκτη, This is England (at its finest)
«Σύντομη Ιστορία Μιας Οικογένειας» του Τζιανζί Λιν | Διεθνές Διαγωνιστικό
Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Κινέζου σκηνοθέτη Λιν Ζιανζέ «Σύντομη Ιστορία Μιας Οικογένειας» είναι από εκείνα τα ψυχολογικά θρίλερ τα οποία σε κάνουν να νιώθεις άβολα βλέποντας το, ενώ ταυτόχρονα σε έχουν όλη την ώρα στην άκρη του καθίσματός σου, αλλά που όμως που όταν τελειώνουν σε αφήνουν με περισσότερα ερωτήματα από ότι είχες στην αρχή παρά με απαντήσεις. Εξετάζοντας τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει μια οικογένεια μεσαίας τάξης στην Κίνα, λόγω των πιέσεων της κοινωνίας για τελειότητα και επιτυχία, η ταινία αποκαλύπτει πώς αυτές οι πιέσεις καταρρακώνουν τις οικογενειακές σχέσεις, δημιουργώντας αποξένωση και ένταση εκεί που θα έπρεπε να υπάρχει αγάπη και υποστήριξη.
Η σκηνοθετική προσέγγιση του Ζιανζέ χαρακτηρίζεται από μινιμαλισμό και την έντονη ατμόσφαιρα, επιτρέποντας στις ερμηνείες και τα οπτικά στοιχεία να χτίσουν σταδιακά την ένταση. Χρησιμοποιώντας μακρινά και στατικά πλάνα που ενισχύουν την αίσθηση της απομόνωσης και της αποξένωσης μέσα στην οικογένεια, ο Ζιανζέ παίζει αρκετά με την σιωπή, η οποία παίζει καταλυτικό ρόλο στην υποβλητική ατμόσφαιρα της ταινίας, επιτρέποντας στις μικρές λεπτομέρειες να αναδείξουν τα βαθύτερα συναισθήματα των χαρακτήρων.
Ο Ζιανζέ παρουσιάζει εδώ την οικογένεια ως ένα ζωντανό κύτταρο που υποβάλλεται σε συνεχείς αλλαγές, τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά. Η οπτική αυτή, εμπνευσμένη από τις βιολογικές σπουδές του σκηνοθέτη, χρησιμοποιεί μεταφορικά εικόνες μικρόκοσμου για να δείξει τις λεπτές, αλλά καταλυτικές αλλαγές που συντελούνται στην οικογένεια και στην κοινωνία. Αλλά και πως αυτος ο μικροοργανισμός προστατεύεται όταν νιώθει πως βρίσκεται σε απειλή από κάποιον εισβολέα.
Αυτός ο μινιμαλισμός βρίσκεται και σε αφθονία όμως και στο σενάριο της ταινίας, όπου η αφήγηση βασίζεται σε έναν υπαινικτικό ρυθμό, με τις εσωτερικές συγκρούσεις να αποκαλύπτονται σταδιακά, μέσα από μικρές, λεπτομερείς αλλαγές στη συμπεριφορά των πρωταγωνιστών, καθώς πολλά πράγματα δεν λέγονται ρητά, αλλά αφήνονται στην κρίση του θεατή (όπως π.χ. για το πόσα πράγματα από αυτά που λέει ο φίλος του γιού της οικογένειας είναι πραγματικά ή όχι). Πράγματα όμως που, όπως και ο μικροοργανισμός αυτός της οικογένειας, θα σε απομακρίνουν από την ταινία την οποία πραγματικά θα ήθελες να είχες λατρέψει ως το τέλος.
Χρήστος Μπακατσέλος
«Θα ‘θελα να ‘σουν Εδώ» του Ντέιβιντ Λίλαντ | This is England
Το «Θα ‘θελα να ‘σουν εδώ» είναι μία από εκείνες τις ταινίες που δεν έλαβαν την αναγνώριση (και την απήχηση) που άξιζαν. Η πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Ντέιβιντ Λίλαντ επισκιάστηκε από το υπερκορεσμένο κινηματογραφικό τοπίο των late 80s και βυθίστηκε στη λήθη, παρά τα θερμά σχόλια που είχε λάβει (ο Ρότζερ Ιμπερτ το είχε βαθμολογήσει με 3.5/4, ενώ οι Times έγραφαν διθυραμβικά σχόλια για τη συγκλονιστική ερμηνεία της πρωτοεμφανιζόμενης τότε Εμιλι Λόιντ). Λαμβάνοντας υπόψιν τα παραπάνω, η επιλογή της ένταξης της ταινίας στο φετινό αφιέρωμα «This is England», είναι μία απόφαση για την οποία θα πρέπει να ευχαριστούμε τις Νύχτες Πρεμιέρας (και μάλιστα πολύ).
Εχουμε να κάνουμε με μία ιστορία ενηλικίωσης, από εκείνες που σε γεμίζουν με απίστευτη ζεστασιά και ταυτόχρονα απροσδιόριστη θλίψη. Σαν άλλη Αμελί, η νεαρή Λίντα, ανακαλύπτει τον κόσμο και τον τρόπο που επιθυμεί να υπάρχει μέσα σ’ αυτόν, με φόντο τη μεσοαστική Αγγλία του ’50.
Ουσα σταθερά το μαύρο πρόβατο της οικογένειας και misfit από γεννησιμιού της, η Λίντα προτιμά το ποδήλατό της από τους ανθρώπους, ή τουλάχιστον έτσι θέλει να δείχνει. Με βλέμμα διαπεραστικό και μάτια που δεν σταματάνε να γυαλίζουν και να περιεργάζονται τα πάντα με αδιανόητη γλύκα, απορία και – σχεδόν παιδική – αφέλεια, διεκδικεί τον σεξουαλικό της εαυτό και αναζητά διαρκώς την αγάπη σε όλα τα λάθος μέρη και στα πρόσωπα όλων των λάθος ανθρώπων.
«When it comes to dreams, love has always played the leading part», ακούμε παραπάνω από μία φορά στο σάουντρακ της ταινίας. Αυτή είναι η απόλυτη αλήθεια της Λίντα. Και την κουβαλάει μαζί της, μέχρι να την αποδεχτεί και εντέλει να αποφασίσει να ζήσει τη ζωή της γενναία, όπως η ίδια την ορίζει.
Τα γεμάτα νοσταλγία πλάνα του Λίλαντ σε συνδυασμό με την αφοπλιστική ερμηνεία της Λόιντ, δεν μπορούν παρά να σου φέρουν στο μυαλό το «New York Movie» του Εντουαρντ Χόπερ. Οπως η μοναχική γυναικεία φιγούρα του πίνακα, έτσι και η Λίντα κάθε τόσο ανατρέχει στα κινηματογραφικά καθίσματα, προκειμένου να έρθει σε επαφή με την (υπαρξιακή) μοναξιά της και κατ’ επέκταση να υπενθυμίσει, τόσο στην ίδια, όσο και σ’ εμάς, ότι τελικά όλα κάπως θα βρουν τον δρόμο τους, ακόμη κι αν αυτός δεν είναι εκείνος που αρχικά είχαμε φανταστεί για τον εαυτό μας.
Νέλη Κυρίκου
Διαβάστε ακόμα: 30 ταινίες να δείτε στις 30ές Νύχτες Πρεμιέρας
Το 30ό Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας - Νύχτες Πρεμιέρας πραγματοποιείται από τις 2 έως και τις 14 Οκτωβρίου 2024. Αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες στην ιστοσελίδα του Φεστιβάλ, καθώς και στα επίσημα προφίλ του σε Facebook και Instagram.
