Η χθεσινή βραδιά στο 30ό Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας - Νύχτες Πρεμιέρας είχε λίγο απ' όλα. Ταινίες σε πρώτη - και μοναδική - προβολή, φιλμ και ντοκιμαντέρ που προβλήθηκαν και τις προηγούμενες μέρες και πάνω απ' όλα μία μεγάλη γκάμα επιλογών από όλες τις ενότητες του Φεστιβάλ. Ανάμεσα στις προβολές της 9ης Οκτωβρίου το «Απρίλης» της Ντέα Κουλουμπεγασβίλι και το «Είμαι Ακόμη Eδώ» του Βάλτερ Σάλες ξεχώρισαν, ενώ η δεύτερη προβολή του «Flow» ήταν κι αυτή sold-out ακολουθώντας τα χνάρια της πρώτης.
Το Flix ήταν όπως κάθε βράδυ εκεί, προκειμένου να σας μεταφέρει εντυπώσεις από επιλεγμένες προβολές.
Διαβάστε ακόμα: Oι 30ές Νύχτες Πρεμιέρας με τον τρόπο του Flix
- Νύχτες Πρεμιέρας 2024: Νύχτα έβδομη, Saturday Night... εν μέσω της εβδομάδας
- Νύχτες Πρεμιέρας 2024: Νύχτα έκτη, This is England (at its finest)
- Νύχτες Πρεμιέρας 2024: Νύχτα πέμπτη, αυτή των πνευμάτων
- Νύχτες Πρεμιέρας 2024: Νύχτα τέταρτη, πυρετός το Σαββατόβραδο
- Νύχτες Πρεμιέρας 2024: Νύχτα τρίτη, η Αθήνα αγκαλιάζει το «The Substance»
- Νύχτες Πρεμιέρας 2024: Νύχτα δεύτερη, ο Κουροσάουα συναντά τον Μάγιερ
- Νύχτες Πρεμιέρας 2024: Νύχτα πρώτη, εορταστικής Πρεμιέρας
«Απρίλης» της Ντέα Κουλουμπεγασβίλι | Διεθνές Διαγωνιστικό
Μετά το πολυβραβευμένο «Beginning», η Κουλουμπεγασβίλι επιστρέφει με μια ταινία με ακόμη πιο ερμητική και απροσπέλαστη κινηματογραφική γλώσσα, συνυφαίνοντας έναν επώδυνο ρεαλισμό με φανταστικά στοιχεία και δημιουργώντας έναν κόσμο γεμάτο επώδυνα τραύματα και αποπροσανατολιστικές αβεβαιότητες.
Ξεκινώντας με ένα μυστηριώδες πλάσμα, ένα σχεδόν άμορφο, σχεδόν ανθρώπινο σώμα που κινείται σε ένα σκοτεινό τοπίο όσο στην ηχητική μπάντα ακούγονται ομιλίες παιδιών, για να συνεχίσει με το στατικό πλάνο μιας δυνατής βροχής που πέφτει στην επιφάνεια μιας λίμνης για αρκετά λεπτά, το «April» κάνει από την αρχή σαφές ότι δεν ενδιαφέρεται να κάνει τίποτα εύκολο για τον υποψήφιο θεατή του. Και η συνέχεια αποδεικνύεται ακόμη πιο δύσκολη, αφού στη συνέχεια μια γέννα σε ένα επαρχιακό νοσοκομείο θα κινηματογραφηθεί σε όλη της την επώδυνη αλήθεια. Το μωρό θα γεννηθεί νεκρό και ο πατέρας του θα ρίξει στην γυναικολόγο της βάρδιας την υπαιτιότητα, κατηγορώντας την ότι εκτός των άλλων κάνει εκτρώσεις σε γυναίκες στα γειτονικά χωριά.
Διαβάστε ολόκληρη τη γνώμη του Flix για την ταινία εδώ
«Είμαι Ακόμη Εδώ» του Βάλτερ Σάλες | Διεθνές Διαγωνιστικό
Το σπίτι του Ρούμπενς και της Γιούνις Παΐβα ήταν πάντα ανοικτό. Μία ευήλια, γωνιακή μονοκατοικία στην παραλία του Ρίο ντε Τζανέιρο - αρκετά μεγάλη για να στεγάζει τα πέντε παιδιά τους, αρκετά ταπεινή για να ταιριάζει σ' έναν πρώην βουλευτή του Εργατικού Κόμματος και νυν απλό πολιτικό μηχανικό. Φίλοι, ξαδέλφια, συμμαθητές γέμιζαν τους κήπους και τους καναπέδες, πιτσιρίκια έτρεχαν ξυπόλητα από τη θάλασσα μεταφέροντας αλμύρα στα μωσαϊκά, γάργαρα γέλια συνόδευαν το σήμα-καταταθέν σουφλέ της οικοδέσποινας στην τραπεζαρία, φωτογραφίες έβγαιναν με σύσσωμη την ευρύτερη οικογένεια πάνω στην άμμο.
Εκείνη την εποχή όμως, ο βραζιλιάνικος ήλιος έριχνε και μία βαριά σκιά. Πολιτικές συζητήσεις και καπνοί ανήσυχων τσιγάρων πότιζαν τους δερμάτινους καναπέδες του γραφείου του Παΐβα, εκεί που μαζεύονταν οι άντρες για να συζητήσουν τις εξελίξεις της Δικτατορίας από τον Βραζιλιάνικο Στρατό. Ηταν ήδη 1971, το Πραξικόπημα μετρούσε 7 χρόνια, και αυτοί που μπορούσαν εγκατέλειπαν τη χώρα για μια καλύτερη, ελεύθερη ζωή στην Ευρώπη. Οσοι είχαν την οποιαδήποτε σύνδεση με την αριστερά άλλωστε ήταν υπό παρακολούθηση. Αν έδιναν την οποιοδήποτε αφορμή μπορούσαν να «εξαφανιστούν». Πράκτορες χτυπούσαν την πόρτα των σπιτιών τους και τους έπαιρναν «για μία τυπική κατάθεση». Δεν επέστρεφαν ποτέ. Μετά από βασανιστήρια στις φυλακές, τούς «εξαφάνιζαν». Και κανείς δεν μπορούσε να αποδείξει τίποτα για τις μαζικές δολοφονίες του Κράτους. Ελικόπτερα του στρατού ξεφορτώνονταν εκατοντάδες πτώματα στην ανωνυμία του ωκεανού.
Διαβάστε ολόκληρη τη γνώμη του Flix για την ταινία εδώ
«Θα Σ' Αγαπώ για Πάντα» των Κάζι Ντέιβιντ και Ελίσα Καλάνι | Νύχτες Πρεμιέρας
Η πλοκή είναι λίγο πολύ γνωστή. Κορίτσι γνωρίζει αγόρι, κορίτσι ερωτεύεται το αγόρι... Μέχρι που το αγόρι αποκαλύπτεται πως είναι ένας πραγματικός εφιάλτης. Μια τέτοια ιστορία αφηγείται και η ταινία «Θα Σ' Αγαπώ για Πάντα» όπου πάνω που είχε πάρει απόφαση να μην πιστεύει πλέον στους πρίγκιπες των παραμυθιών και στους τέλειους έρωτες, η νεαρή Μακένζι συναντά στο δρόμο της τον αφοπλιστικά γοητευτικό και σέξι Φιν, ο οποίος της κλέβει εξαρχής την καρδιά. Το μεταξύ τους φλερτ γίνεται σύντομα ειδύλλιο, μήπως όμως πίσω από το φωτογενές χαμόγελο, την παλιομοδίτικη ιπποσύνη και τις διαρκείς επιθέσεις ρομαντισμού του Φιν κρύβεται μια τοξική πτυχή του που δεν θα αργήσει να φανερώσει το μοχθηρό πρόσωπό της;
Κι όμως η ταινία των Κάζι Ντέιβιντ και Ελίσα Καλάνι είναι μια ρομαντική κομεντί... Μέχρι που δεν είναι... Και μέχρι που είναι και πάλι... Η σταδιακή συνειδητοποίηση της Μακένζι για τη χειριστική φύση του Φιν είναι η κινητήρια δύναμη της πλοκής, αποκαλύπτοντας τη σκοτεινή πραγματικότητα πίσω από τις φαινομενικά τέλειες σχέσεις, αλλά προσπαθώντας να ισσοροπίσει ανάμεσα στην ρομαντική κομεντί και το ψυχολογικό θρίλερ η ταινία δυσκολεύεται αρκετά να βρει την ταυτότητα της, μπερδεύεται. σκοντάφτει και τελικά πέφτει στο κενό.
Δεν είναι ότι η ταινία δεν έχει τις στιγμές της (υπάρχουν αστείες στιγμές που θα σε κάνουν να γελάσεις αλλά και στιγμές που πραγματικά θα σου προκαλέσουν μια ανατριχίλα σε όλο σου το σώμα) αλλά αυτό το συνεχόμενο και επαναλαμβανόμενο σκωτσέζικο ντους κάνει την ταινία περισσότερο να φλυαρεί για ένα θέμα που ίσως θα χρειάζονταν να το προσεγγίσει με έναν λίγο πιο σοβαρό τόνο από ό,τι το παρουσιάζει εδώ.
Χρήστος Μπακατσέλος
«Μια Ταινία για τους Black Keys» του Τζεφ Ντουπρί | Μουσική & Φιλμ
Αν είσαι ο τύπος ανθρώπου που λατρεύει τη blues (στην πιο ψυχεδελική και γκρουβάτη έκφανσή της), αρνείται πεισματικά να ασπαστεί την καθαρότητα στον ήχο και αποζητά απεγνωσμένα το βρώμικο distortion του garage rock, τότε μάλλον το χθεσινό βράδυ σε βρήκε στην Αίθουσα 2 του Cinobo Οπερα να κουνάς το κεφάλι σου ρυθμικά, μαζί με τους υπόλοιπους τέτοιους τύπους που κάθονταν δίπλα σου.
Το «Μια Ταινία για τους Black Keys» του Τζεφ Ντουπρί είναι από εκείνα τα μουσικά ντοκιμαντέρ που, από εκεί που δεν το περιμένεις, διαψεύδουν τις προσδοκίες σου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Στα πρώτα λεπτά προβολής έχεις την αίσθηση πως θα δεις ακριβώς την κλασική συνταγή για την οποία ήρθες προετοιμασμένος: μία στερεοτυπική παρουσίαση της ιστορίας της μπάντας με μπόλικη σάλτσα, τόνους εκθειαστικών σχολίων και τα κομμάτια που τόσο έχεις αγαπήσει να πλαισιώνουν το - κατά τ' άλλα καλλιτεχνικά χιλιοειπωμένο - σύνολο (με την ελπίδα ότι από μόνα τους θα είναι αρκετά για να περάσεις καλά). Και ναι, μπορεί το ντοκιμαντέρ του Ντουπρί να ξεκινάει έτσι, όμως στην πορεία εξελίσσεται σε κάτι άλλο, πολύ πιο ουσιώδες.
Πράγματι έχουμε να κάνουμε με «μια ταινία για τους Black Keys», αλλά πολύ περισσότερο με «μια ταινία για τον Πατ και τον Νταν», τα δύο outsiders, γεμάτα ατέλειες και ανασφάλειες αγόρια από το Ακρον του Οχάιο που δημιούργησαν κάτι το οποίο - σε πολλές φάσεις - και οι ίδιοι δεν ήταν έτοιμοι να διαχειριστούν. Από τις δεύτερες σκέψεις για το αν προδίδουν ή όχι τις indie και underground καταβολές τους ακολουθώντας ένα πιο mainstream μονοπάτι, μέχρι τους μεταξύ τους καυγάδες, τις αλληλοαπογοητεύσεις και τα απανωτά διαζύγια, το ντοκιμαντέρ αφηγείται - όντως - την ιστορία των Black Keys, όπως ακριβώς συνέβη. Με τα καλά και τα κακά, τις στιγμές επιτυχίας και τις ιδιοτροπίες που εντέλει (συν)διαμόρφωσαν τους δύο καλλιτέχνες.
Αυτό που καταλήγει να παραδίδει ο Ντουπρί δεν είναι ένα ακόμη αποστειρωμένο μουσικό πορτρέτο, αλλά η αποδόμηση της καλογυαλισμένης εικόνας της μπάντας. Ανατρέχει σε όλα εκείνα τα οποία αντίστοιχα πρότζεκτ εντέχνως αποφεύγουν και μιλά για τις αποτυχίες, τις έντονες διακυμάνσεις στις σχέσεις του μουσικού διδύμου και τις στιγμές (ανθρώπινης) αδυναμίας και δημιουργικού, και μη, άγχους πίσω από το ροκ φαινόμενο που ονομάζεται Black Keys.
Μεγαλύτερος σύμμαχός του στο όλο όραμα αποδεικνύεται το μοντάζ των Ρ. Α. Φέντε και Ανταμ Ζούκερ, κάτι στο οποίο επίσης πολλά ντοκιμαντέρ του είδους αποτυγχάνουν. Η σύνθεση των πλάνων εναρμονίζεται τέλεια με τη γκρούβα της μπάντας, σε βαθμό που αρχικά δεν το πιστεύεις. Ο ήχος μεταφράζεται σε εικόνα και η εικόνα σε ήχο με τρόπο τουλάχιστον υποδειγματικό, που καταλήγει να κάνει την εμπειρία θέασης εκατό φορές πιο satisfying από αυτήν που αρχικά είχες στο μυαλό σου ότι θα συναντήσεις.
Από τα καλύτερα μουσικά ντοκιμαντέρ που είδαμε στις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας.
Νέλη Κυρίκου
Διαβάστε ακόμα: 30 ταινίες να δείτε στις 30ές Νύχτες Πρεμιέρας
Το 30ό Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας - Νύχτες Πρεμιέρας πραγματοποιείται από τις 2 έως και τις 14 Οκτωβρίου 2024. Αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες στην ιστοσελίδα του Φεστιβάλ, καθώς και στα επίσημα προφίλ του σε Facebook και Instagram.
