Γυρισμένη κατά το ήμισυ σε 3D και με την υφή ενός ονείρου σε όλες της τις διαστάσεις, αγγίζοντας το ύψος ενός αληθινού κινηματογραφικού ποιήματος, το «Μακρύ Ταξίδι της Μέρας Μέσα στη Νύχτα» είναι ένα φιλμ που πολύ απλά σε μαγεύει με τον ίδιο τρόπο που θα το έκανε ένα ξόρκι –σαν αυτό που κάποια στιγμή ακούγεται και στην ταινία.
Βαθιά ρομαντική και τόσο όμορφη που σε κάνει σε στιγμές να κρατάς την ανάσα σου, η ταινία αφηγείται –τουλάχιστον στο πρώτο μέρος της- την αναζήτηση ενός άντρα για μια γυναίκα που ακόμη αγαπά. Επιστρέφοντας στην πόλη του Καϊλί (εκεί όπου ήταν τοποθετημένη και η πρώτη ταινία του Μπι Γκαν «Kaili Blues») αναζητά τα ίχνη της μέσα από συναντήσεις με ανθρώπους που την γνώριζαν, από λόγια σε ένα πράσινο βιβλίο, από θραύσματα αναμνήσεων, εικόνες που μοιάζουν βγαλμένες από ένα όνειρο: Ενα μέρος που στάζει νερό από παντού, ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, μπαρ με μισοσβησμένους καθρέφτες, η ιδέα ενός σπιτιού που γυρίζει γύρω από τον εαυτό του.
Η πραγματικότητα, η μνήμη, το όνειρο μπλέκονται αξεδιάλυτα σε αυτό το φασματικό σύμπαν και δημιουργούν μια υπνωτική, μεθυστική αίσθηση ενός σινεμά που σε βυθίζει απόλυτα στον κόσμο του. Και λίγο μετά από την μέση της ταινίας, όταν ο ήρωας θα μπει κι εκείνος σ΄ένα σινεμά, καλείσαι να φορέσεις μαζί του τα 3D γυαλιά σου και να ξεκινήσεις ένα άλλο ταξίδι.
Σε έναν κόσμο που θα μπορούσε να βρίσκεται στο πιο βαθύ σημείο ενός ονείρου, σε μια διαδρομή σε ένα τούνελ κάτω από την γη, εκεί όπου οι κανόνες δεν ισχύουν, όπου τα φαντάσματα μπορούν να πάρουν την μορφή ενός παιδιού και μια ρακέτα του πινγκ πονγκ μπορεί να σε κάνει να πετάξεις.
Αυτό το τελευταίο κομμάτι, γυρισμένο σε ένα απόλυτα εντυπωσιακό μονοπλάνο σε μια τοποθεσία που είχε βρει την θέση της και στο «Kaili Blues», μοιάζει σαν να ανήκει σε μια διαφορετική ταινία –δεν είναι μόνο η φόρμα αλλά κι ο τόνος, η χρωματική παλέτα, η αίσθηση που αναδίδει-, μα στην πορεία οι δυο «πραγματικότητες» του ήρωα θα συναντηθούν με τρόπο που δεν αφήνει καμμιά αμφιβολία για τον κοινό τους τόπο.
Οπως εκείνο το σπίτι που στριφογυρίζει αν πεις το κατάλληλο ξόρκι, το φιλμ του Μπι Γκαν κάνει τον δικό του κύκλο γύρω από μια ρευστή γοητευτική αφήγηση ξέροντας να πει τις σωστές φράσεις στην σωστή σειρά για να απαγγείλει το δικό του ξόρκι στον θεατή του. Ενα ξόρκι που θα σε κρατήσει δέσμιο της ομορφιάς του και του υπέροχου κόσμου του για πολύ ώρα αφ΄όταν οι εικόνες του έχουν σβήσει απ’ την οθόνη.
Κάννες 2018 | Οι κριτικές του Flix:
- Κάννες 2018: Το «Burning» του Λι Τσανγκ-ντονγκ, είναι ένα φιλμ μυστηρίου για την ίδια τη ζωή
- Κάννες 2018: Το «σκυλί που γαυγίζει, μην το φοβάσαι», ισχύει και για το «Dogman» του Ματέο Γκαρόνε
- Κάννες 2018: Η χώρα των θαυμάτων ενός geek millenial στο «Under the Silver Lake» του Ντέιβιντ Ρόμπερτ Μίτσελ
- Κάννες 2018: Το «The Harvesters» του Ετιέν Καλός είναι ένα ντεμπούτο που αξίζει να θυμάσαι
- Κάννες 2018: Ο Βενσάν Λεντόν πολεμά το Κεφάλαιο στο «En Guerre» του Στεφάν Μπριζέ
- Κάννες 2018: Τα... vertigo του έρωτα στο «Asako I & II» του Ριγιουσούκε Χαμαγκούτσι
- Κάννες 2018 | Στο «BlacKkKlansman» ο Σπάικ Λι κάνει την πολιτική ταινία τού «τώρα», παραμένοντας ο coolest soul brother
- Κάννες 2018: Στο «The House That Jack Built» ο Λαρς φον Τρίερ βλέπει τον καλλιτέχνη ως serial killer
- Κάννες 2018: O Χιροκάζου Κόρε-Εντα κλέβει τις καρδιές μας και τις εντυπώσεις με το «Shoplifters»
- Κάννες 2018: Αργά για... θαύματα στο «Lazzaro Felice» της Αλίτσε Ρορβάκερ
- Κάννες 2018: Το «Le Μonde Εst a Τoi» του Ρομέν Γαβρά είναι απολαυστικό από την αρχή ως το τέλος
- Κάννες 2018: «Οι Κόρες του Ηλιου» της Εβά Ισόν είναι η τραγωδία των Γεζίντι με γαλλική υπεροψία και φωσκολικό περιτύλιγμα
- Κάννες 2018: Το «Girl» είναι η αποκάλυψη του φετινού Φεστιβάλ
- Κάννες 2018: Μια γυναίκα «καίγεται» σε υψηλές θερμοκρασίες στο «Ash is Purest White» του Ζία Ζάνγκε
- Κάννες 2018: Το «El Angel» του Λουίς Ορτέγκα κάνει το έγκλημα μια φωτογενή υπόθεση
- Κάννες 2018: Το «Βιβλίο της Εικόνας» του Ζαν-Λικ Γκοντάρ είναι ένα κάλεσμα στα όπλα
- Κάννες 2018: Ο «Ψυχρός Πόλεμος» μιας σχέσης στη νέα ταινία του Πάβελ Παβλικόφσκι
- Κάννες 2018: O Αλί Αμπάσι με το «Border» δεν αφήνει στο κακό να μπει (κρίμα)
- Κάννες 2018: Στο «Petra», ο Χάιμε Ροζάλες φέρνει το μεγαλείο μιας αρχαίας τραγωδίας στα μέτρα ενός απόλυτα μοντέρνου σινεμά
- Κάννες 2018: Κάννες 2018: Στο «Donbass», ο Σεργκέι Λόζνιτσα μάχεται με φρίκη την φρίκη του πολέμου
- Κάννες 2018: Το πανκ πεθαίνει τραγουδώντας στο «Καλοκαίρι» του Κιρίλ Σερεμπρένικοφ
- Κάννες 2018: «Rafiki» σημαίνει φίλη, ή κοριτσίστικο ρομάντζο με γεύση γρανίτα από λεμόνι και ακτιβισμό
- Κάννες 2018 | «Yomeddine»: Χωράει ευτυχία και στην αποικία των λεπρών (και των Καννών)
- Κάννες 2018: Τα «Αποδημητικά Πουλιά» του Σίρο Γκέρα είναι μια ταινία που (δεν) έχεις ξαναδεί
- Κάννες 2018 | «Everybody Knows» | Οχι ο Ασγκάρ Φαραντί που ξέρουμε (κι αγαπάμε)
