Το ιδιοσυγκρασιακό σινεμά του Ζία Ζάνγκε, αυτό που τον ανέδειξε στον σπουδαιότερο ίσως της γενιάς του, μοιάζει με τις ιστορίες που επανέρχονται συχνά στις ταινίες του.
Ιστορίες ανθρώπων που βρίσκονται εγκλωβισμένοι ταυτόχρονα σε μια αχανή χώρα που αλλάζει μορφή πιο γρήγορα κι απ' όσο μπορούν να τη στηρίξουν τα θεμέλιά της και παγιδευμένοι μέσα στις προσωπικές τους επιλογές. Από αυτές τις δύο αφετηρίες ξεκινούν παράλληλες διαδρομές που απλώνονται στο πέρασμα του χρόνου, δίνοντας την ευκαιρία σε έναν βαθιά πολιτικό σκηνοθέτη να αναλογιστεί ξανά και ξανά τη θέση των ηρώων του μέσα σε ένα βίαιο, σουρεαλιστικό, πολύ συχνά τρομακτικό κόσμο.
Η ιστορία του «Ash is Purest White» ξεκινάει το 2001, σε μια αστική περιοχή μιας Κίνας που αρχίζει σιγά σιγά να αλλάζει πρόσωπο. Οι εργαζόμενοι στα ορυχεία, λίγο έξω από την πόλη, απεργούν, η κυβέρνηση χτίζει πόλεις - θεματικά πάρκα, οι ντόπιοι χορεύουν το «YMCA» των Village People στις ίδιες αχανείς πλατφόρμες που οι συμμορίες της πόλης ξεκαθαρίζουν τους ανοιχτούς λογαριασμούς τους και η Κιάο ανακαλύπτει πως ο Μπιν, ο άντρας που αγαπάει είναι κάτι περισσότερο από ένας μικρομαφιόζος που καλείται να λύσει - συνήθως με ειρηνικό τρόπο - τις διαφορές των «χορηγών» του.
Ενα παράνομο όπλο θα σταθεί η αφορμή για τον Ζία Ζάνγκε να ενορχηστρώσει μια υπέροχη σκηνή που θα ζήλευε κάθε action director που σέβεται τον εαυτό του (και τον Τζον Γου) και μαζί η ευκαιρία για την Κιάο να αποδείξει την αγάπη της στον Μπιν.
Αυτό είναι μόνο το πρώτο μέρος και ο πρώτος χρόνος μιας ιστορίας που θα εκτυλιχθεί μέσα σε 16 χρόνια, δύο ακόμη μέρη και αρκετές εναλλαγές κινηματογραφικών τεχνικών (καθώς ο Ζία Ζάνγκε παίζει συνεχώς με το σινεμασκόπ και το ακαδημαϊκό τετράγωνο πλάνο, τα μονοπλάνα και τις εναέριες λήψεις) και θα βρει την Κιάο να έχει βγει από τη φυλακή με μοναδικό σκοπό να αναζητήσει τον Μπιν, σαν ο έρωτας να είναι ο μοναδικός λόγος για να την κάνει να συνεχίσει να ζει.
Ο,τι ξεκινάει σαν ένα ταξίδι αναζήτησης (ενός έρωτα, μιας ταυτότητας, μιας χώρας...) γίνεται γρήγορα, με άνεση και πείσμα, ένα φεμινιστικό μανιφέστο καθώς η Κιάο θα γίνει μια υπερ-ηρωίδα που θα πρέπει να υπερνικήσει προκαταλήψεις, ατυχίες, μια κοινωνία που τη σέβεται μόνο όταν δεν υπερβαίνει την προκαθορισμένη θέση της γυναίκας μέσα στους αιώνες και μαζί τη μοναξιά της. Ο Ζία Ζάνγκε θα την ακολουθήσει σε κάθε στάση του ταξιδιού της, όταν είναι έτοιμη να συγχωρέσει τον άντρα που την πρόδωσε, όταν θα αρνηθεί μια ευκαιρία για μια καινούργια ζωή, όταν θα τραγουδήσει δυνατά σε μια ποπ συναυλία για τον χαμένο ερωτά της, όταν θα πιστέψει στιγμιαία στους εξωγήινους (!) και όταν θα επιστρέψει πίσω στη συνοικία που την πρωτοσυναντήσαμε για να γίνει αυτή η γυναίκα που δεν ήθελε ποτέ.
«Ολοι όσοι καίγονται σε μεγάλη θερμοκρασία εξαγνίζονται», θα διαπιστώσει η Κιάο κοιτώντας ένα ηφαίστειο που κανείς δεν ξέρει αν είναι ενεργό ή όχι - δίνοντας έμπνευση στον Ζία Ζάνγκε για τον μεταφορικό τίτλο της ταινίας του. Σε μεγάλη θερμοκρασία θα καεί και η ίδια η Κιάο (η συζυγός του Ζάνγκε, Ζάο Τάο, εκπληκτική και φαβορί για βραβείο ερμηνείας) θέτοντας η ίδια πλέον τους κανόνες του παιχνιδιού, σε μια ταινία που αποκτά άλλοτε επικές διαστάσεις και άλλοτε ανακαλύπτει την έννοια του έπους στη μορφή μιας προσωπικής saga.
Με στιγμές ποίησης, τρέλας, κινηματογραφικών ακροβασιών και συναισθηματικών εναλλαγών, ο Ζία Ζάνγκε δεν προτείνει κάτι περισσότερο απ' όσα γνωρίζαμε (και αγαπούσαμε) στο έργο του, αλλά με τον δικό του τρόπο ολοκληρώνει εδώ στην πιο φιλόδοξη μέχρι σήμερα ταινία του την προβληματική του πάνω στο σύγχρονο άνθρωπο, τη θέση του στον κόσμο και όλα όσα μερικές φορές αξίζει να χάσεις για να την κερδίσεις.
Δείτε εδώ δύο σκηνές από το «Ash is Purest White» του Ζία Ζάνγκε:
Κάννες 2018 | Οι κριτικές του Flix:
- Κάννες 2018: Το «Βιβλίο της Εικόνας» του Ζαν-Λικ Γκοντάρ είναι ένα κάλεσμα στα όπλα
- Κάννες 2018 | «Arctic»: Ούτε το πολικό ψύχος δεν μειώνει το hotness του Μαντς Μίκελσεν
- Κάννες 2018: Ο «Ψυχρός Πόλεμος» μιας σχέσης στη νέα ταινία του Πάβελ Παβλικόφσκι
- Κάννες 2018: O Αλί Αμπάσι με το «Border» δεν αφήνει στο κακό να μπει (κρίμα)
- Κάννες 2018: Στο «Petra», ο Χάιμε Ροζάλες φέρνει το μεγαλείο μιας αρχαίας τραγωδίας στα μέτρα ενός απόλυτα μοντέρνου σινεμά
- Κάννες 2018: Στο «Donbass», ο Σεργκέι Λόζνιτσα μάχεται με φρίκη την φρίκη του πολέμου
- Κάννες 2018: Το πανκ πεθαίνει τραγουδώντας στο «Καλοκαίρι» του Κιρίλ Σερεμπρένικοφ
- Κάννες 2018: «Rafiki» σημαίνει φίλη, ή κοριτσίστικο ρομάντζο με γεύση γρανίτα από λεμόνι και ακτιβισμό
- Κάννες 2018 | «Yomeddine»: Χωράει ευτυχία και στην αποικία των λεπρών (και των Καννών)
- Κάννες 2018: Τα «Αποδημητικά Πουλιά» του Σίρο Γκέρα είναι μια ταινία που (δεν) έχεις ξαναδεί
- Κάννες 2018 | «Everybody Knows» | Οχι ο Ασγκάρ Φαραντί που ξέρουμε (κι αγαπάμε)
