Πριν από μια πενταετία, ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ στήριξε στους ώμους του μια ολόκληρη ταινία, το «All Is Lost», που τον ήθελε μοναχικό, σιωπηλό αγωνιστή μπροστά στις γιγάντιες απειλές της φύσης. Αυτή την ερμηνεία προσεγγίζει κι ο Μαντς Μίκελσεν στο «Arctic» και βγαίνει νικητής, παρότι η ίδια η ταινία δεν έχει - και μάλλον δεν επιδιώκει να έχει - την ίδια υπαρξιακή διάσταση.
Οπως υποδηλώνει ο τίτλος του, το «Arctic» (Εκτός Συναγωνισμού στο Φεστιβάλ Καννών), συναντά τον ήρωά του στην καρδιά της Αρκτικής, όπου έχει εγκλωβιστεί μετά την πτώση του αεροπλάνου του. Ο Οβεργκαρντ, ευρηματικός και ψύχραιμος σαν άλλος Οδυσσέας, έχει φτιάξει το δικό του καταφύγιο, ψαρεύει πέστροφες μέσα από τον πάγο και στέλνει τακτικά σήματα SOS ελπίζοντας στη διάσωση. Αυτή δεν θα αργήσει να έρθει αλλά το αεροπλάνο θα συντριβεί κι αυτό, αφήνοντας τον Οβεργκαρντ υπεύθυνο και για την ετοιμοθάνατη πιλότο. Βάζοντας σ' ένα έλκηθρο τα απολύτως απαραίτητα, μαζί και την τραυματισμένη πιλότο, ο Οβεργκαρντ θα ξεκινήσει μια διαδρομή με τα πόδια, στο λευκό πουθενά, κάτω από τον διαβρωτικό ήλιο, με μοναδική ελπίδα να προλάβει να βρει βοήθεια, πριν η φύση προλάβει να τον νικήσει.
Διαβάστε ακόμη: Κάννες 2018 | Ο «Ψυχρός Πόλεμος» μιας σχέσης στη νέα ταινία του Πάβελ Παβλικόφσκι
Ο Βραζιλιάνος Τζο Πένα, ένας από τους πιο διακεκριμένους σκηνοθέτες video-clip και διαφημιστικών, επιλέγει την πρόκληση για την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του. Γυρισμένο στα χιόνια της Ισλανδίας, το «Arctic» μοιάζει με μια κατασκευαστική περιπέτεια τόσο δύσκολη, όσο κι αυτή του ήρωά του. Μέσα από το τρομακτικό τίποτα, τα βουνά και τις πεδιάδες συνεχόμενου λευκού, τις θύελλες και τον πάγο, μέσα σε μια τούντρα που σκεπάζει κάθε ίχνος ζωής, δημιουργεί μια εικαστικά φωτογενή περιπέτεια, παγιδεύοντας τον ήρωά του με διαδοχικά κι αυξανόμενης δυσκολίας εμπόδια.
Η μάχη του με τη φύση μοιάζει σαν τις πίστες ενός θανατηφόρου παιχνιδιού και τις πιο ανθρώπινες στιγμές του Οβεργκαρντ προσφέρουν οι μονόπλευρες «συζητήσεις» του με την αμέτοχη συνοδοιπόρο του. Οι σωματικές δυσκολίες ξεπερνούν τ' ανθρώπινα όρια, αλλά ο Πένα στοχεύει περισσότερο στη μεγαλοπρέπεια του τοπίου παρά στην αγωνία: το μυαλό καταλαβαίνει τις ακραίες προκλήσεις, αλλά η αδρεναλίνη δεν ανεβαίνει. Ταυτόχρονα, ο Οβεργκαρντ είναι περισσότερο ένας Μαγκάιβερ στα χιόνια, παρά ένας άνθρωπος που έρχεται αντιμέτωπος με τα όριά του, σε μια... φιλοσοφική αντιπαράθεση.
Παρόλ' αυτά, ο Μαντς Μίκελσεν, που έχει μέσα στα χρόνια δοκιμαστεί σε κάθε είδους ρόλους, αποδεικνύει ότι είναι κι ένας ιδανικός πρωταγωνιστής δράσης, κρατώντας ταυτόχρονα μαγνητισμένο το βλέμμα, μόνο με τα εκφραστικά του μάτια - έτσι κι αλλιώς τα μόνα που ξεχωρίζουν από τα αμέτρητα στρώματα ρούχων που τον προστατεύουν. Το «Arctic» δεν θα ξεχωρίσει σε σύγκριση με ορειβατικά θρίλερ σαν το «Touching the Void», αλλά θα γεμίσει τις αίθουσες των πολυκινηματογράφων και θα δώσει χαρά στους φαν του Δανού ηθοποιού.
To 71o Φεστιβάλ Καννών σαν να ήσασταν εκεί:
- Κάννες 2018, μέρα 1η: Ολοι το ξέρουν: Η Κέιτ Μπλάνσετ είναι υπέροχη
- Κάννες 2018, μέρα 2η: Τόπο στα κορίτσια! Και στον Μάρτιν Σκορσέζε...
- Κάννες 2018, μέρα 3η: Γυναικείες υποθέσεις στην Κρουάζετ
Κάννες 2018 | Οι κριτικές του Flix:
- Κάννες 2018: Ο «Ψυχρός Πόλεμος» μιας σχέσης στη νέα ταινία του Πάβελ Παβλικόφσκι
- Κάννες 2018: O Αλί Αμπάσι με το «Border» δεν αφήνει στο κακό να μπει (κρίμα)
- Κάννες 2018: Στο «Petra», ο Χάιμε Ροζάλες φέρνει το μεγαλείο μιας αρχαίας τραγωδίας στα μέτρα ενός απόλυτα μοντέρνου σινεμά
- Κάννες 2018: Κάννες 2018: Στο «Donbass», ο Σεργκέι Λόζνιτσα μάχεται με φρίκη την φρίκη του πολέμου
- Κάννες 2018: Το πανκ πεθαίνει τραγουδώντας στο «Καλοκαίρι» του Κιρίλ Σερεμπρένικοφ
- Κάννες 2018: «Rafiki» σημαίνει φίλη, ή κοριτσίστικο ρομάντζο με γεύση γρανίτα από λεμόνι και ακτιβισμό
- Κάννες 2018 | «Yomeddine»: Χωράει ευτυχία και στην αποικία των λεπρών (και των Καννών)
- Κάννες 2018: Τα «Αποδημητικά Πουλιά» του Σίρο Γκέρα είναι μια ταινία που (δεν) έχεις ξαναδεί
- Κάννες 2018 | «Everybody Knows» | Οχι ο Ασγκάρ Φαραντί που ξέρουμε (κι αγαπάμε)
