Μετά την επιτυχία του «Margin Call», ο Τζέι Σι Τσάντορ βγαίνει από τους κλειστούς χώρους των γραφείων, κλείνει τον ήχο των αδιάκοπων συζητήσεων και ανοίγεται στην απέραντη θάλασσα. Στη νέα του ταινία, «All Is Lost», παίζει μόνο ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ, κανένας άλλος ηθοποιός και δεν ακούγεται ούτε μια λέξη ομιλίας, εκτός από ένα σύντομο εισαγωγικό μονόλογο. Και, παρόλ’ αυτά, το δίδυμο Τσάντορ – Ρέντφορντ καταφέρνει να μας παρασύρει σ’ ένα φουρτουνιασμένο ταξίδι γεμάτο σασπένς, όπου τίποτα δεν είναι βέβαιο, εκτός από το ανθρώπινο πείσμα επιβίωσης.
Ο ήρωας της ταινίας είναι ένας άντρας, ανώνυμος, μεγάλης ηλικίας αλλά εξαιρετικής φυσικής κατάστασης, ο οποίος κάνει ένα μοναχικό ταξίδι με το ιστιοπλοϊκό του στ’ ανοιχτά της Σουμάτρα. Το σκάφος του θα συγκρουστεί μ’ ένα κοντέινερ που επιπλέει. Ο άντρας θα καταφέρει να σφραγίσει την τρύπα που ανοίγει στο σκαρί, αλλά η φύση δεν είναι πρόθυμη να τον αφήσει να γλιτώσει χωρίς μάχη.
Μέσα σε μιάμιση ώρα χωρίς λόγο, χωρίς επεξηγήσεις για το παρελθόν ή το χαρακτήρα του ήρωα, όπου η κάμερα είναι κολλημένη πάνω στο σώμα και στο πρόσωπό του, καθώς εκείνος παλεύει με τη μοίρα, ο Τζέι Σι Τσάντορ αποδεικνύεται τόσο ικανός σκηνοθέτης που δεν επιτρέπει στο θεατή ούτε μια ανάσα χαλάρωσης από την αγωνία του. Σ’ ένα γύρισμα συγκλονιστικά δύσκολο που, όμως, κυλά με μια μοναδική λιτότητα και οικονομία, ο Τσάντορ παραμένει διακριτικός, χωρίς να εξηγεί ή να διδάσκει, σα να φτιάχνει μια «Ζωή του Πι» απογυμνωμένη από τα καλολογικά στοιχεία. Κι αν κατόπιν εορτής η ταινία μοιάζει με κινηματογραφική άσκηση δεινότητας, στη διάρκειά της η επικοινωνία με το θεατή είναι τόσο έντονη που κανείς δε θα προλάβει να το συνειδητοποιήσει.
Μια και το μοναδικό όπλο της ταινίας είναι ο ηθοποιός της, είναι ευτύχημα – ή απλώς πανέξυπνη επιλογή – για τον Τσάντορ που μπροστά στην κάμερά του γεμίζει το πλάνο του ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ. Στα 77 του χρόνια, ο ηθοποιός διατηρεί τη μαγνητική γοητεία του αλλά και την εξαιρετική του φυσική κατάσταση σε υπεράνθρωπα επίπεδα. Περισσότερο, όμως, από αυτό, παίζει αντιμέτωπος μόνο με τον εαυτό του, χωρίς ίχνος στηρίγματος, με μια εσωτερικότητα κι ένα βάθος που είχε δεκαετίες να μάς θυμίσει. Στο αλλεπάλληλα μεταβαλλόμενο βλέμμα του, στη σιωπηλή του απόγνωση, το μειδίαμα ελπίδας, την πικρή απορία για όσα του συμβαίνουν, ο Ρέντφορντ δίνει ερεθίσματα κι αφήνει το θεατή να γεμίσει τα κενά, να ντύσει τον ήρωα με τη δική του κοσμοθεωρία.
Διαβάστε εδώ τη συνέντευξη του Τζέι Σι Τσάντορ στο Flix.
