Ενα μόλις χρόνο μετά το «A Gentle Creature» που προβλήθηκε στο διαγωνιστικό του φεστιβάλ πέρσι, ο Σεργκέι Λόζνιτσα επιστρέφει, αυτή τη φορά στο Un Certain Regard με μια ακόμη καυστική και σκληρή ταινία.
Αυτή τη φορά όπως γίνεται σαφές από τον τίτλο, η ιστορία του τοποθετείται στο Ντόνμπας μια περιοχή στην άκρη της Ουκρανίας στην οποία μετά την προσάρτηση της Κριμαίας στην Ρωσία το 2014, ξέσπασε πόλεμος ανάμεσα σε φιλορωσικές δυνάμεις και στον στρατό της χώρας. Οπως γίνεται πλέον σε κάθε σύγχρονο πόλεμο, σχεδόν κάθε πτυχή του καταγράφεται σε κινούμενες εικόνες, είτε αυτές της τηλεόρασης είτε τις ερασιτεχνικές των πανταχού παρών κινητών τηλεφώνων.
Ο Σεργκέι Λόζνιτσα βουτά σε αυτές τις εικόνες κι επιλέγει για το «Donbass» δεκατρείς βινιέτες που ξεκινούν από το συγκλονιστικό για να καταλήξουν σχεδόν στο σουρεαλιστικό με ενδιάμεσες στάσεις στο φρικιαστικό και το γκροτέσκο. Και οι δεκατρείς αυτές σεκάνς που ενώνονται χαλαρά από χαρακτήρες ή επιμέρους στοιχεία και που κλείνουν τελικά σε έναν κύκλο είναι παρμένες από στιγμές που κατέγραψαν κινητά τηλέφωνα αυτοπτών μαρτύρων τις οποίες ο Λόζνιτσα μεταγράφει σε μυθοπλασία κρατώντας όμως μια σχεδόν ντοκιμαντερίστικη αίσθηση σε αρκετές από αυτές.
Το περιεχόμενό τους και η ένταση που αναδίδουν, η αποτελεσματικότητά τους, ποικίλει και η αποσπασματικότητα της ταινίας εξ΄αιτίας αυτής της ιδιομορφίας της λειτουργεί εναντίον της, ειδικά σε εκείνες τις σεκάνς που επαναλαμβάνουν μοτίβα και ιδέες που ήδη έχουν γίνει σαφή και ξεκάθαρα από την αρχή.
Μέσα από το σχεδόν κωμικό θέαμα ενός κουβά με κόπρανα που αδειάζει στο κεφάλι ενός δημάρχου μια γυναίκα που έχει κατηγορηθεί για διαφθορά έως του κομπάρσους που πρωταγωνιστούν σε fake news ρεπορτάζ της τηλεόρασης, από την ξενάγηση σε μια υγρή σκοτεινή λαβυρινθώδη τρώγλη όπου κατοικούν αμέτρητοι άνθρωποι, από την τηλεφωνική εξιστόρηση μιας βόλτας στα μαγαζιά που διακόπτεται από πυραύλους εδάφους –εδάφους, έως το ανατριχιαστικό λιντσάρισμα ενός αντάρτη, αυτό που βλέπεις στην οθόνη δεν είναι τίποτα λιγότερο από τα διαλυμένα κουρέλια του κοινωνικού ιστού μιας χώρας.
Η διαφθορά, η αποκτήνωση, η βία, η απογοήτευση, η αναισθητοποίηση, η κοινοτοπία του κακού είναι τελικά η μεγαλύτερη εικόνα που σχηματίζεται από αυτή την αληθινά πικρή, απέλπιδα ταινία, που δεν μιλά για την σκληρότητα με την σκληρότητα που της αξίζει και που δεν χαρίζεται σε κανέναν. Ούτε καν στον θεατή της.
Οι προθέσεις της είναι σαφείς κι ο τρόπος της αδυσώπητος κι ακόμη κι αν συχνά πέφτει θύμα της ίδιας της αποφασιστικότητας της. Ετσι υπάρχουν στιγμές που δείχνει επαναλαμβανόμενη, μερικές φορές προφανής, ίσως ακόμη κι εθισμένη στην δύναμη των με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σοκαριστικών της εικόνων. Η ένταση της είναι όμως δεδομένη το ταλέντο του Λόζνιτσα αδιαπραγμάτευτο και το εκτόπισμα του φιλμ είναι αναμφίβολα εντυπωσιακό.
Κάννες 2018 | Οι κριτικές του Flix:
- Κάννες 2018: Το πανκ πεθαίνει τραγουδώντας στο «Καλοκαίρι» του Κιρίλ Σερεμπρένικοφ
- Κάννες 2018: «Rafiki» σημαίνει φίλη, ή κοριτσίστικο ρομάντζο με γεύση γρανίτα από λεμόνι και ακτιβισμό
- Κάννες 2018 | «Yomeddine»: Χωράει ευτυχία και στην αποικία των λεπρών (και των Καννών)
- Κάννες 2018: Τα «Αποδημητικά Πουλιά» του Σίρο Γκέρα είναι μια ταινία που (δεν) έχεις ξαναδεί
- Κάννες 2018 | «Everybody Knows» | Οχι ο Ασγκάρ Φαραντί που ξέρουμε (κι αγαπάμε)
