Το «Rafiki», η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της Γουανούρι Καχίου, έρχεται στο Φεστιβάλ φέροντας ήδη στους ώμους της σημαντικά κοινωνικά επιτεύγματα. Είναι η πρώτη ταινία από την Κένυα που συμμετέχει στο διαγωνιστικό των Καννών σ' ολόκληρη την ιστορία της διοργάνωσης κι απαγορεύτηκε στη χώρα της, επειδή παρουσιάζει ένα λεσβιακό love story «χωρίς μεταμέλεια»! (διαβάστε περισσότερα). Και μόνο γι' αυτούς τους λόγους αξίζει το φεστιβαλικό hype της. Το ότι είναι μια αφελής αλλά ανάλαφρη, σαν τσιχλόφουσκα, χρωματιστή feelgood ταινία, είναι η προστιθέμενη αξία της.
Η ιστορία παρακολουθεί δυο κορίτσια, την Κένα και τη Ζίκι, που γνωρίζονται και γρήγορα γίνονται φίλες, παρότι οι μπαμπάδες τους είναι αντίπαλοι υποψήφιοι δήμαρχοι. Σε πείσμα της πολιτικής έχθρας των οικογενειών τους και της κοινότητας που παρακολουθεί με μάτια αδιάκριτα τις εξελίξεις, τα κορίτσια ερωτεύονται και ζουν τη χαρά τους χορεύοντας, κάνοντας βόλτες, πίνοντας γκαζόζα ή ξαπλώνοντας στην προστασία ενός τροχόσπιτου, πνιγμένου στα λουλούδια, στο κοντινό δάσος. Δηλαδή κάτι σαν τον Γκόρτσο-Μαντά του «Τζένη Τζένη», σε ραντεβού με τη «Γρανίτα από Λεμόνι».
Διαβάστε ακόμη: Κάννες 2018: Τα «Αποδημητικά Πουλιά» του Σίρο Γκέρα είναι μια ταινία που (δεν) έχεις ξαναδεί
Την Καχίου δεν μοιάζει να την ενδιαφέρει ιδιαίτερα η ιστορία της: η πλοκή ξετυλίγεται στερεοτυπικά, σχεδόν απλοϊκά, με την αθωότητα και τα κλισέ παλιομοδίτικων εφηβικών δραμάτων, με κλεμμένα φιλιά και άγριες συμμορίες, κουτσομπόλες καφετζούδες και ταξικές ανισότητες. Το οποίο θα είχε ενδιαφέρον αν η Καχίου επέλεγε να το υπονομεύσει, αλλά όχι, μένει πιστή στη σχηματική ιστορία της.
Πολύ περισσότερο, ωστόσο, την ενδιαφέρει η αισθητική της ταινίας της, ένα ποπ κρεσέντο, γεμάτο χρώματα, υπέροχους γραφιστικούς τίτλους, αλλεπάλληλα εμπριμέ υφάσματα, τραγούδια που σε κάνουν να κουνιέσαι στη θέση σου, μωβ χείλη, φούξια νύχια, κουρτίνες από χάντρες, λουλουδάτα φορέματα, με το νάζι και την πληθωρικότητα της Ζίκι και των φιλενάδων τους που προβάρουν τη χορογραφία τους στο πεζοδρόμιο. Είναι μια τσιχλόφουσκα που γεμίζει το στόμα ζάχαρη.
Κι από την άλλη, η Καχίου θέλει να κάνει μια ταινία fun και αισιόδοξη, πράγμα που, στο κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο όπου ζει (και, ας μην κοροϊδευόμαστε, ζούμε, σε μικρότερο βαθμό), είναι ήδη αρκετά προκλητικό. Η κάμερά της, ακούραστη κι αεικίνητη, καταγράφει μια πόλη γεμάτη, με μισοβαμμένους τοίχους, τρέχει με τα μηχανάκια ή με τα πόδια, κάθεται πάνω στο δέρμα και στα μάτια και τα χείλη των ηρωίδων, σ' ένα πορτρέτο του εφηβικού έρωτα, τόσο ειλικρινές και τρυφερό, που έχει τη δύναμη της αμεσότητας και τη φρεσκάδα της πρωτιάς του. Κι αυτή η ενέργεια με τα χρωματιστά πυροτεχνήματα, τουλάχιστον για τη διάρκεια της ταινίας, είναι τόσο μεταδοτική, που σε κάνει να ξεχνάς την μπανάλ ιστορία, τον Γκόρτσο με τη μαγκούρα του και τις μελοδραματικές κακοφωνίες και να θέλεις μόνο να γίνεις φίλη με την Κένα και τη Ζίκι.
Διαβάστε ακόμη:
- Κάννες 2018 | «Yomeddine»: Χωράει ευτυχία και στην αποικία των λεπρών (και των Καννών)
- Κάννες 2018: Τα «Αποδημητικά Πουλιά» του Σίρο Γκέρα είναι μια ταινία που (δεν) έχεις ξαναδεί
- Κάννες 2018: Η μεγάλη επιστροφή της Ιζαμπέλ Ατζανί
- Κάννες 2018, μέρα 1η: Ολοι το ξέρουν: Η Κέιτ Μπλάνσετ είναι υπέροχη
- Κάννες 2018 | «Everybody Knows» | Οχι ο Ασγκάρ Φαραντί που ξέρουμε (κι αγαπάμε)
- Κάννες 2018: Η Κέιτ Μπλάνσετ ανοίγει την αυλαία των Καννών μιλώντας για το #TimesUp
- Κάννες 2018: Αυτό που το Netflix σχεδιάζει να αγοράσει το «Everybody Knows» του Ασγκάρ Φαραντί
Tags: κάννες 2018, cannes 2018, rafiki
