Σε μία από τις παράδοξες συναντήσεις του, σε αυτό το άτυπο ταξίδι στη χώρα των θαυμάτων, ο Σαμ θα συναντήσει ένα συνθέτη που ευθύνεται για τα μεγαλύτερα ποπ χιτς όλων των εποχών - από το «Smells Like Teen Spirit» των Nirvana μέχρι το «I Want to Know What Love Is» των Foreigner. Αρκετή ώρα πριν, στο διαμερισμά του, θα μας αποκαλύψει πως το αυτόγραφο του Κερτ Κομπέιν που έχει πάνω από το κρεβάτι του είναι στην πραγματικότητα της κόρης του αυτόχειρα ηγέτη των Nirvana. .
Αυτή είναι η όχι και τόσο λεπτή γραμμή ανάμεσα στην πραγματικότητα, την φαντασία και την ποπ κουλτούρα που διατρέχει όλο το «Under the Sliver Lake», την τρίτη ταινία του Ντέιβιντ Ρόμπερτ Μίτσελ που έρχεται μετά το θρίαμβο του «Σε Ακολουθεί» ως η αναπόφευκτη φιλόδοξη ταινία ενός νέου δημιουργού που αναπνέει απροκάλυπτα τον αέρα ενός πιο εφηβικού (και ανώδυνου) «Mullholand Dr.» και χωράει μέσα του ό,τι μπορεί και δεν μπορεί να φανταστεί κανείς: από τον Αλφρεντ Χίτσκοκ μέχρι τον Νίκολας Ρέι, από άστεγους βασιλιάδες μέχρι εξαφανισμένους μεγιστάνες, από call girls και κωδικοποιημένες γλώσσες, σέκτες που ευαγγελίζονται την ανάσταση νεκρών, κατακόμβες που δεν οδηγούν πουθενά και συλλεκτικά Playboy περιοδικά.
Ο Σαμ ζει σε ένα συγκρότημα κατοικιών στο Λος Αντζελες. Χρωστάει ενοίκια πέντε μηνών, αλλά δεν δείχνει να ενδιαφέρεται για την επικείμενη έξωση που θα του γίνει. Γενικά δεν δείχνει να ενδιαφέρεται για τίποτα, εκτός από το να παρατηρεί τις γειτόνισσές του με τα κυάλια του από το μπαλκόνι του. Η εμφάνιση μιας νέας, ξανθιάς, όμορφης κοπέλας θα τον κινητοποιήσει, μέχρι που αυτή θα εξαφανιστεί όσο απότομα εμφανίστηκε. Ο Σαμ θα αναλάβει χρέη ντετέκτιβ προκειμένου να τη βρει, αλλά γρήγορα η έρευνα του θα γίνει μια υπαρξιακή διαδρομή που θα τον οδηγήσει βαθιά σε μια άγνωστη, σκοτεινή χώρα που μοιάζει να κρύβεται κάτω από τη φαινομενικά ηλιολουσμένη επιφάνεια της Πόλης των Αγγέλων.
Το φιλμ του Ντέιβιντ Ρόμπερτ Μϊτσελ μοιάζει με ένα mixtape που θα έφτιαχνε ένας νεαρός slacker που αγαπάει τη ροκ, τα κόμικς, τα γρήγορα αυτοκίνητα, τις παλιές ταινίες του Χόλιγουντ και τα όμορφα κορίτσια. Και εκτός του ότι δείχνει έτσι, ακούγεται και κάπως έτσι, αφού η μουσική του Disasterpiece (το καλλιτεχνικό όνομα του Ρίτσαρντ Βρέελαντ) παίζει συνέχεια, σαν όλο το «Under the Silver Lake» να είναι ένα μελόδραμα των 50s που διακτινίστηκε στο σύμπαν ενός millenial και ψάχνει σινεμασκόπ χώρο για να παίζει σε repeat με την ένταση ανεβασμένη.
Με ενδιάμεσες στάσεις στο πνεύμα των 70s - εδώ βοηθάει η διαφάνη φωτογραφία του Μάικ Γιουλάκη, συνεργάτη του Μίτσελ και στο «Σε Ακολουθεί» - το «Under the Silver Lake» θα ήθελε (και σε στιγμές το καταφέρνει σε τέλειες δόσεις) να λειτουργεί ως ένα παραισθησιογόνο τριπάκι ενηλικίωσης των geeks αυτού του κόσμου. Παρά τα πραγματικά αλλόκοτα πράγματα που συμβαίνουν στον Σαμ σε όλη την χαλαρά μονταρισμένη διαδρομή των δυόμιση περίπου ωρών που διαρκεί το φιλμ, το «Under the Silver Lake» μοιάζει λιγότερο εξωφρενικό και περισσότερο βαρυφορτωμένο, σε μια διαρκή διάθεση να πει ακόμη περισσότερα πράγματα και να απλώσει ακόμη περισσότερες ιδέες σε ένα καμβά που δεν έχει πια άλλο χώρο ελεύθερο.
Παραμένει όμως διαρκώς ενθουσιώδες, κυρίως εδώ λόγω της υπέροχης ερμηνείας του Αντριου Γκάρφιλντ που υποδύεται σωματικά το (καυλωμένο) αγόρι της διπλανής πόρτας που ορίζει το ίδιο ποια θα είναι τα υλικά της δικής του μεγάλης περιπέτειας. Σε έναν τέλειο κύκλο που θα τον βρει από παρατηρητή της ζωής των άλλων να έχει κοιτάξει κατάματα για πρώτη φορά τη δική του ζωή, το «Under the Silver Lake» είναι σαφές ότι συμβαίνει πρωτίστως στο μυαλό του Σαμ, πράγμα που υπό συνθήκες θα μπορούσε να δικαιολογήσει την αμετροπέπεια στις αναφορές στην ποπ κουλτούρα και τις επαναλαμβανόμενες παραδοξότητες που αντί να ενισχύουν την ατμόσφαιρα του ονείρου/εφιάλτη, σε ξυπνάνε απότομα στην πραγματικότητα μιας μικρότερης από αυτό που θα ήθελε να είναι ταινίας.
Κάννες 2018 | Οι κριτικές του Flix:
- Κάννες 2018: Το «The Harvesters» του Ετιέν Καλός είναι ένα ντεμπούτο που αξίζει να θυμάσαι
- Κάννες 2018: Ο Βενσάν Λεντόν πολεμά το Κεφάλαιο στο «En Guerre» του Στεφάν Μπριζέ
- Κάννες 2018: Τα... vertigo του έρωτα στο «Asako I & II» του Ριγιουσούκε Χαμαγκούτσι
- Κάννες 2018 | Στο «BlacKkKlansman» ο Σπάικ Λι κάνει την πολιτική ταινία τού «τώρα», παραμένοντας ο coolest soul brother
- Κάννες 2018: Στο «The House That Jack Built» ο Λαρς φον Τρίερ βλέπει τον καλλιτέχνη ως serial killer
- Κάννες 2018: O Χιροκάζου Κόρε-Εντα κλέβει τις καρδιές μας και τις εντυπώσεις με το «Shoplifters»
- Κάννες 2018: Αργά για... θαύματα στο «Lazzaro Felice» της Αλίτσε Ρορβάκερ
- Κάννες 2018: Το «Le Μonde Εst a Τoi» του Ρομέν Γαβρά είναι απολαυστικό από την αρχή ως το τέλος
- Κάννες 2018: «Οι Κόρες του Ηλιου» της Εβά Ισόν είναι η τραγωδία των Γεζίντι με γαλλική υπεροψία και φωσκολικό περιτύλιγμα
- Κάννες 2018: Το «Girl» είναι η αποκάλυψη του φετινού Φεστιβάλ
- Κάννες 2018: Μια γυναίκα «καίγεται» σε υψηλές θερμοκρασίες στο «Ash is Purest White» του Ζία Ζάνγκε
- Κάννες 2018: Το «El Angel» του Λουίς Ορτέγκα κάνει το έγκλημα μια φωτογενή υπόθεση
- Κάννες 2018: Το «Βιβλίο της Εικόνας» του Ζαν-Λικ Γκοντάρ είναι ένα κάλεσμα στα όπλα
- Κάννες 2018: Ο «Ψυχρός Πόλεμος» μιας σχέσης στη νέα ταινία του Πάβελ Παβλικόφσκι
- Κάννες 2018: O Αλί Αμπάσι με το «Border» δεν αφήνει στο κακό να μπει (κρίμα)
- Κάννες 2018: Στο «Petra», ο Χάιμε Ροζάλες φέρνει το μεγαλείο μιας αρχαίας τραγωδίας στα μέτρα ενός απόλυτα μοντέρνου σινεμά
- Κάννες 2018: Κάννες 2018: Στο «Donbass», ο Σεργκέι Λόζνιτσα μάχεται με φρίκη την φρίκη του πολέμου
- Κάννες 2018: Το πανκ πεθαίνει τραγουδώντας στο «Καλοκαίρι» του Κιρίλ Σερεμπρένικοφ
- Κάννες 2018: «Rafiki» σημαίνει φίλη, ή κοριτσίστικο ρομάντζο με γεύση γρανίτα από λεμόνι και ακτιβισμό
- Κάννες 2018 | «Yomeddine»: Χωράει ευτυχία και στην αποικία των λεπρών (και των Καννών)
- Κάννες 2018: Τα «Αποδημητικά Πουλιά» του Σίρο Γκέρα είναι μια ταινία που (δεν) έχεις ξαναδεί
- Κάννες 2018 | «Everybody Knows» | Οχι ο Ασγκάρ Φαραντί που ξέρουμε (κι αγαπάμε)
