Ποιος θα σκεφτόταν ότι υπήρχε ένας κόσμος όπου ο Χριστός ήταν ο πρώτος «ξένος»; Η Κωνσταντίνα Κοτζαμάνη, φυσικά, που στήνει το σύμπαν της σε «Limbo», σ' έναν τόπο τόσο αθώο όσο αυτός των παιδιών, δηλαδή καθόλου. Εναν τόπο κρεμασμένο στα σύννεφα, ανάμεσα στο μαύρο και στο άσπρο: γκρίζο, θαμπό, υγρό, φτιαγμένο από νερό και λάσπη, όπως η λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου, αυτό το μέρος που δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε ότι ανήκει στο δικό μας, μεσογειακό τοπίο.
Τον κόσμο του «Limbo» στελεχώνουν 12 παιδιά, αγόρια, μαθημένα στο ότι ο τόπος τους ανήκει, τον γνωρίζουν και τον διαχειρίζονται με τους κανόνες που ξέρουν. Κι έρχονται μπροστά τους δύο πλάσματα διαφορετικά, ξένα. Μια φάλαινα, τεράστια, ξεβρασμένη στην ακτή, ακίνητη, ανάμεσα στο ψάρι και στον άνθρωπο, ένα θηλαστικό του νερού - τι είναι; Κι ένα αγόρι ξένο, λευκό, αλλιώτικο, που μπορεί και να ευθύνεται για όλα τα κακά που συμβαίνουν, μπορεί και όχι. Πώς θ' αντιδράσουν τα 12 παιδιά στον έναν, τον διαφορετικό, και θα δεχτεί το λευκό αγόρι να γίνει θυσία, ώστε μια μέρα οι λύκοι και τ' αρνάκια να ζουν μαζί μονιασμένα;
Δείτε ακόμη: Κάννες 2016 / Αινιγματικό τρέιλερ για το «Limbo» της Κωνσταντίνας Κοτζαμάνη
Η Κωνσταντίνα Κοτζαμάνη ζωγραφίζει με την κάμερά της και με τη φωτογραφία του Γιώργου Καρβέλα έναν τόπο βγαλμένο από θρησκευτική παραβολή και λαϊκό παραμύθι - με παιδικά πρόσωπα βγαλμένα από ιταλικό νεορεαλισμό και με τη μεσολογγίτικη προφορά να κάνει το λόγο τους παλιομοδίτικο, τρυφερό, ψιθυριστό. Κι είναι η ομορφιά που φέρνει στην ταινία της τόσο μεγάλη, που με την ιδέα ότι το ταλέντο της θα εκταθεί κάποια στιγμή σε μεγάλου μήκους ταινία σου κόβεται η ανάσα.
Διαβάστε ακόμη: Κάννες 2016 / Τα trending topics της #7ης μέρας
Το «Limbo», η νέα, 30λεπτη ταινία της Κωνσταντίνας Κοτζαμάνη, την έφερε στο 69ο Φεστιβάλ Καννών, σε μια a-list φεστιβαλική διαδρομή με σταθμούς στην Berlinale 2014 με το «Washingtonia» και στο Λοκάρνο 2015 με το «Yellow Fieber». Το «Limbo» συμμετέχει στην 55η Εβδομάδα Κριτικής των Καννών και είναι μία από τις 10 ταινίες απ' όλον τον κόσμο που διαγωνίζονται για τα Leica Cine Discovery Prize και Canal+ Award. Αλλά και η παραγωγός τής ταινίας, Μαρία Δρανδάκη, έχει επίσης συμμετάσχει στα μεγαλύτερα φεστιβάλ του κόσμου, με πιο πρόσφατα του Λοκάρνο με το «A Blast» του Σύλλα Τζουμέρκα και της Βενετίας με το «Interruption» του Γιώργου Ζώη.
Περισσότερες κριτικές από το 69ο Διεθνές Φεστιβάλ Καννών:
- Κάννες 2016: «Γυρίζοντας τον Κόσμο», γαλλοελληνική συμπαραγωγή, η γυναικεία απάντηση στην ανδρική βία
- Κάννες 2016: Ο,τι χωρίζει την τραγωδία από το μελόδραμα στο «Julieta» του Πέδρο Αλμοδόβαρ
- Κάννες 2016: Η Κρίστεν Στιούαρτ καλεί τα πνεύματα μιας καλής ερμηνείας στο «Personal Shopper»
- Κάννες 2016: Οι αδελφοί Κοέν συναντούν την οικονομική κρίση στο εξαιρετικό «Hell or High Water» του Ντέιβιντ Μακένζι
- Κάννες 2016: Μόνο αγάπη για το «Loving» του Τζεφ Νίκολς
- Κάννες 2016: Το «Paterson» του Τζιμ Τζάρμους μία ωδή στην ποίηση της καθημερινότητάς μας
- Κάννες 2016: Η Αντρεα Αρνολντ και η ανούσια americana του «American Honey»
- Κάννες 2016: Οι «Nice Guys» Ράιαν Γκόσλινγκ & Ράσελ Κρόου και το (άσφαιρο) όπλο του Σέιν Μπλακ
- Κάννες 2016: Το «The Handmaiden» του Παρκ Τσαν-γουκ είναι η πιο hot ταινία του φεστιβάλ
- Κάννες 2016: Κρατήστε μια θέση στα classics για το «The BFG» του Στίβεν Σπίλμπεργκ
- Κάννες 2016: «Ο Μαθητής» του Κιρίλ Σερεμπρένικοφ. Οχι πια σεξ, μόνο Ορθόδοξος Χριστιανισμός
- Κάννες 2016: «Ma Loute» του Μπρουνό Ντιμόν, αναφορά στον... Βέγγο
- Κάννες 2016: Το σινεμά σαν ένα ποίημα, κόμικ και αστυνομικό μαζί στο «Neruda» του Πάμπλο Λαραΐν
- Κάννες 2016: Στο «I, Daniel Blake», ο Κεν Λόουτς νοιάζεται τόσο για το μήνυμα που παραμελεί το σινεμά
- Κάννες 2016: «Rester Vertical». To επαναστατικό, queer παραμύθι του Αλέν Γκιροντί
- Κάννες 2016: Η Τζόντι Φόστερ προσφέρει ένα mainstream πολιτικό διάλογο με το «Money Monster»
- Κάννες 2016: Tο «Sieranevada» του Κρίστι Πουίου αφηγείται όσα συμβαίνουν μετά το «Θάνατο του Κυρίου Λαζαρέσκου»
- Κάννες 2016: Η ζωή δεν υψώνει τοίχους στην «Τελευταία Παραλία» των Θάνου Αναστόπουλου και Νταβίντε Ντελ Ντέγκαν
- Κάννες 2016: «Café Society». O Γούντι Αλεν προσφέρει ένα ακόμη γευστικό φλιτζάνι σινεμά. Εστω και «ντεκαφεϊνέ».
