Αν το «American Honey» είχε γυριστεί πριν από είκοσι χρόνια, αν το αμερικανικό ανεξάρτητο σινεμά δεν είχε εμβαθύνει σχεδόν με χειρουργική εμμονή στην αθέατη πλευρά μιας χώρας που συνεχίζει να χτίζει το αμερικανικό όνειρο πάνω σε white trash φαντασμαγορίες και αν η Αντρεα Αρνολντ δεν ήταν η σκηνοθέτης των υπέροχων «Red Road», «Fish Tank» και «Ανεμοδαρμένα Υψη», τότε σίγουρα η συζήτηση θα ήταν διαφορετική γύρω από μια ταινία που παρά τη γοητεία της νεότητας και του αμερικανικού τοπίου που φωτογραφίζει σε ακαδημαϊκό τετράγωνο, παραμένει ένα αλαζονικό και τελικά ανιαρό κινηματογραφικό τριπ, πιο κενό και από τις φιλοδοξίες των ηρώων του.
Το «American Honey» είναι η ιστορία της Σταρ (την υποδύεται η δυναμική πρωτοεμφανιζόμενη Σάσα Λέιν), μιας έφηβης που το σκάει από τη δυσλειτουργική, βίαιη οικογένειά της κι ακολουθεί μια ομάδα πλανόδιων πωλητών που διασχίζουν την κεντροδυτική Αμερική, πουλώντας συνδρομές σε περιοδικά πόρτα-πόρτα. Βρίσκοντας ένα περιβάλλον όπου αισθάνεται ότι μπορεί ν' ανήκει, η Σταρ απορροφάται από τον τρόπο ζωής αυτής της διαφορετικής συμμορίας, γεμάτο ξενύχτια, ντραγκς, παρανομίες και νεανικό έρωτα. Οταν ερωτεύεται τον, Τζέι, άτυπο αρχηγό της «αποστολής» (ο Σάια ΛαΜπεφ σε μια ακόμη καλή ερμηνεία), όμως, θα δοκιμάσει και τις αντοχές της σε μια καθημερινότητα χωρίς καμία σταθερά.
Ιδανική αφορμή για την Αρνολντ για να προσθέσει τη Σταρ στις ηρωίδες της φιλμογραφίας της (και κυρίως τη Μία από το «Fish Tank» και την Κάθι από τα «Ανεμοδαρμένα Υψη») που αναζητούν την ταυτότητά τους μέσα από τον έρωτα και την εξερεύνηση, παίρνοντας το ρίσκο να ερωτευτούν λάθος, να πληγωθούν, να χαθούν στο δρόμο ως μοναδική ευκαιρία να ξαναβρούν τη σωστή κατεύθυνση έχοντας ωριμάσει με δική τους ευθύνη.
Μοιάζει δύσκολο να αποφασίσεις αν το «American Honey» είναι μια αποτυχημένη ή μια εξαρχής λάθος ταινία, αφού η Αντρεα Αρνολντ μοιάζει τόσο γοητευμένη από τον αμερικανικό τρόπο ζωής στις κεντρικές πολιτείες των συντηρητικών, νεοχριστιανών και πλουσίων γελαδάρηδων και πετρελαιοκτητών που ενδιαφέρεται περισσότερο να περιηγηθεί στο τρομακτικό και αφιλόξενο (κινηματογραφικό) σκηνικό (απομονώντας λεπτομέρειες όπως έκανε και στα «Ανεμοδαρμένα Υψη»), παρά να τοποθετήσει μέσα σε αυτό τους ήρωές της χτίζοντας χαρακτήρες ή διαπροσωπικές σχέσεις που θα έδιναν ανθρώπινη διάσταση στο τώρα αποστασιοποιημένο και απλώς περιγραφικό και εξαντλητικά μεγάλο σε διάρκεια - αποτυχημένο αν θεωρήσουμε ότι εξυπηρετεί να μεταφέρει την αίσθηση του real time - οδοιπορικό της.
Εκτός από τη Σταρ και τον Τζέι, η Αντρεα Αρνολντ δεν μοιάζει να δίνει δεκάρα για κανέναν άλλο από τους μονοδιάστατους (έως και γραφικούς) ήρωές της, θεωρώντας πως αρκεί να παραθέσει το ένα μετά το άλλο όλα τα hits που τη συμβούλευσαν ότι κάνουν θραύση στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού σε αυτές της ηλικίες (με το «We Found Love» της Rihanna να πρωτοστατεί) σε ένα video clip που μοιάζει να μην τελειώνει ποτέ - ακόμη και όταν είσαι πλέον έτοιμος να δεις την ταινία της να απογειώνεται σε μια συνταρακτική ιστορία ενηλικίωσης που κρύβεται κάπου κάτω από τις επαναλαμβανόμενες στρώσεις εικόνων των παιδιών μέσα στα πούλμαν, τα μοτέλ και τις παράδοξες περιηγήσεις τους στις πόρτες των all - american οικογενειών που -όχι τυχαία- ανοίγουν πάντα στο κάλεσμα του οποιουδήποτε.
Ακόμη και μέσα σε αυτό το κενό - αν και υπέροχα φωτογραφημένο από τον Ρόμπι Ράιαν - road trip, η Αρνολντ απομονώνει στιγμές, δίνει στην ηρωίδα της το χρόνο να σκεφτεί μαζί με τον θεατή όλα όσα της συμβαίνουν, ανακαλύπτει εναλλακτικούς τρόπους «οικογένειας» ή νεανικού πνεύματος, παραμένει σέξι ακόμη και στις πιο άβολες σκηνές, και χωρίς να παίρνει θέση δικαιώνει μια ολόκληρη χαμένη γενιά που θα συνεχίσει να ταξιδεύει χωρίς πυξίδα προς τα εκεί που μοιάζει να βρίσκεται ακόμη ζωντανό και το ίδιο ψεύτικο το αμερικανικό όνειρο.
Ολα αυτά, όμως, μόνο αν βρισκόμασταν στο 1995, δεν είχαμε δει το «Kids» του Λάρι Κλαρκ και δεν περιμέναμε μια τελείως άλλη λογική για το σύγχρονο σινεμά από μια από τις πιο ενδιαφέρουσες δημιουργούς της εποχής μας.
Περισσότερες κριτικές από το 69ο Διεθνές Φεστιβάλ Καννών:
- Κάννες 2016: Το «The Handmaiden» του Παρκ Τσαν-γουκ είναι η πιο hot ταινία του φεστιβάλ
- Κάννες 2016: Κρατήστε μια θέση στα classics για το «The BFG» του Στίβεν Σπίλμπεργκ
- Κάννες 2016: «Ο Μαθητής» του Κιρίλ Σερεμπρένικοφ. Οχι πια σεξ, μόνο Ορθόδοξος Χριστιανισμός
- Κάννες 2016: «Ma Loute» του Μπρουνό Ντιμόν, αναφορά στον... Βέγγο
- Κάννες 2016: Το σινεμά σαν ένα ποίημα, κόμικ και αστυνομικό μαζί στο «Neruda» του Πάμπλο Λαραΐν
- Κάννες 2016: Στο «I, Daniel Blake», ο Κεν Λόουτς νοιάζεται τόσο για το μήνυμα που παραμελεί το σινεμά
- Κάννες 2016: «Rester Vertical». To επαναστατικό, queer παραμύθι του Αλέν Γκιροντί
- Κάννες 2016: Η Τζόντι Φόστερ προσφέρει ένα mainstream πολιτικό διάλογο με το «Money Monster»
- Κάννες 2016: Tο «Sieranevada» του Κρίστι Πουίου αφηγείται όσα συμβαίνουν μετά το «Θάνατο του Κυρίου Λαζαρέσκου»
- Κάννες 2016: Η ζωή δεν υψώνει τοίχους στην «Τελευταία Παραλία» των Θάνου Αναστόπουλου και Νταβίντε Ντελ Ντέγκαν
- Κάννες 2016: «Café Society». O Γούντι Αλεν προσφέρει ένα ακόμη γευστικό φλιτζάνι σινεμά. Εστω και «ντεκαφεϊνέ».
