Το άγνωστο και ο τρόμος του διαστήματος ανέκαθεν χρησιμοποιήθηκε από την επιστημονική φαντασία ως αφορμή για ιστορίες όπου άνθρωπος έβρισκε τις άμυνές του ανεπαρκείς απέναντι σε εισβολείς που είχαν στόχο να του στερήσουν την ευημερία, την αίσθηση ασφάλειας και όλα όσα είχε καταφέρει να πετύχει στον απόλυτα περιφραγμένο μικρόκοσμό του. Η «Απειλή» του Τζον Κάρπεντερ ωστόσο (ή αλλιώς, «The Thing» στο πρωτότυπο) πήγε αυτό το μοτίβο ένα βήμα παραπέρα, παρουσιάζοντας με τον πιο γλαφυρό τρόπο (και μερικά από τα πιο πετυχημένα ειδικά εφέ που μέχρι τότε είχε να επιδείξει ο κινηματογράφος) πως ο πραγματικός τρόμος δεν περιορίζεται εκεί και πως ο τελικός του στόχος είναι η κατάκτηση (ή μήπως υποκλοπή;) της ίδιας της έννοιας της ταυτότητας του ανθρώπου.
Μετρήστε αντίστροφα για το Halloween γνωρίζοντας horror icons
- 9 ημέρες πριν το Halloween 2017 / «Θα επιπλεύσεις κι εσύ» με τον κλόουν Pennywise
- 8 ημέρες πριν το Halloween 2017 / Πόσο αληθινός είναι ο θρύλος του «Leatherface»;
- 7 ημέρες πριν το Halloween 2017 / O Φρέντι Κρούγκερ είναι οι εφιάλτες των γονιών σου
- 6 ημέρες πριν το Halloween 2017 / O Ντέιμιεν και το αρχέτυπο του Δαιμονικού Παιδιού
Κι αν το «Alien» του Ρίντλεϊ Σκοτ είχε ήδη αποδείξει πως το μαύρο του διαστήματος κρύβει θανάσιμα μυστικά ικανά να παγώσουν το αίμα και να αναχαιτίσουν οποιαδήποτε θετική υποδοχή της εξωγήινης ζωής, η ουσία της «Απειλής» μοιράζεται περισσότερα με το «Invasion of the Body Snatchers» παρά με οποιοδήποτε παραδοσιακό monster feature των 50ς ή των πολύ πιο σκοτεινών 70ς, καθώς δεν έχει να κάνει τόσο με το ίδιο το τέρας και τις φρικιαστικές ορέξεις του παρά με την ανθρώπινη αντίσταση και εκείνη την τρομακτική αίσθηση της απώλειας της ανθρώπινης ουσίας. Τυπικά διασκευή του «The Thing from Another World» του 1951 αλλά ουσιαστικά εκ νέου μεταφορά στο σινεμά του βιβλίου του Τζον Γ. Κάμπελ από το 1938, «Who Goes There?», το φιλμ του Κάρπεντερ δε φοβάται αυτό που υπάρχει «εκεί έξω» αλλά κυρίως αυτό που συμβαίνει «εδώ μέσα» και χρησιμοποιεί κάθε κλειστοφοβική αφηγηματική τεχνική για να μεγεθύνει και να κάνει εξοντωτικά σαφή την θέση του.
Διαβάστε ακόμη: 10 φορές που οι εξωγήινοι ήρθαν στη Γη…
Η «Απειλή» είναι μια υπενθύμιση ότι ο κίνδυνος κρύβεται τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά και το, όχι και τόσο αισιόδοξο, τέλος επιβεβαιώνει ότι δεν είμαστε ποτέ ασφαλείς.
Σε αντίθεση με τους πιο εμβληματικούς κακούς του σινεμά, το «Thing» του Κάρπεντερ δεν έχει σαφή μορφή, παραμένοντας μια άμορφη μάζα που χρησιμοποιεί κάθε υπόλειμμα σάρκας για να της δώσει μια γκροτέσκα, καινούρια υφή. Ταυτόχρονα, δεν κάνει φανερή την ύπαρξή του παρά μόνο όταν είναι πλέον αργά, δίνοντας μια καλή αφορμή στην καχυποψία, την παράνοια και την υστερική επιφύλαξη να στερήσουν σταδιακά κάθε πτυχή της ανθρώπινης υπόστασης. Η ταινία του Κάρπεντερ μπορεί να είναι πιο γραφική από όσο επιτράπηκε στον Κάμπελ να αποτυπώσει στο βιβλίο του στην εποχή του, όμως οι προβληματισμοί παραμένουν κοινοί και τρομακτικά διαχρονικοί: πόσο ισχυρή και επικίνδυνη μπορεί να είναι μια εξωτερική απειλή τι ακριβώς παραμένει στον άνθρωπο όταν μετατρέπεται σε κέλυφος του εαυτού του;
Βέβαια, οι φιλοσοφικοί προβληματισμοί δεν στερούν ούτε στιγμή από την «Απειλή» την καθαρόαιμη horror αίσθησή της. Η σκηνή όπου τα δείγματα αίματος δοκιμάζονται σταδιακά στις συνθήκες που πρόκειται να αποκαλύψουν ποιοι τελικά έχουν όντως μολυνθεί, παραμένει μέχρι σήμερα υποδειγματική στον τρόπο που αξιοποιεί κάθε παράμετρο του τρόμου. Οι εμφανίσεις του πλάσματος και οι διάφορες φιγούρες που τελικά δείχνει να καταλαμβάνει όχι απλά δημιουργούν νέα σημεία αναφοράς στη σημειολογία του τρόμου αλλά κλείνουν και το μάτι στους πίνακες του Ιερώνυμου Μπος και την φρικιαστική, σχεδόν από την κόλαση, αισθητική τους. Και ο τρόπος που ο κορμός ενός ανθρώπου μετατρέπεται σε σαρκοβόρα οντότητα ενώ το κεφάλι αποκτάει τον δικό του αυτόνομο τρόπο κίνησης επιβεβαιώνουν με κάθε πιθανό τρόπο την ικανότητα του Κάρπεντερ να μετατρέπει το οικείο σε φρίκη.
Διαβάστε ακόμη: Οι αγαπημένες ταινίες του Τζον Κάρπεντερ
Η «Απειλή» στην επιφάνειά της ουσιαστικά αφορά κάθε… απειλή απέναντι στον πολιτισμό και όλα όσα έχει ορίσει ο άνθρωπος ως «ταυτότητα». Κάτω από την επιφάνεια ωστόσο, αφορά όλες εκείνες τις πράξεις που κρίνονται απαραίτητες για να διατηρήσει ο ίδιος ο άνθρωπος την αίσθηση του εαυτού του, κυριολεκτικά και – όπως συμβαίνει στις καλύτερες ταινίες επιστημονικής φαντασίας – κυρίως μεταφορικά. Η «Απειλή» είναι μια υπενθύμιση ότι ο κίνδυνος κρύβεται τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά και το, όχι και τόσο αισιόδοξο, τέλος επιβεβαιώνει ότι δεν είμαστε ποτέ ασφαλείς. Ποιος θα περίμενε κάτι διαφορετικό από τον άνθρωπο που όρισε το κινηματογραφικό «Halloween»;
Δείτε παρακάτω το πρωτότυπο trailer καθώς και μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές της ταινίας.
Διαβάστε ακόμη:
- Τζορτζ Ρομέρο: 5 ταινίες για την αθανασία
- Ανθρώπινο κρέας μου μυρίζει! Δέκα γκουρμέ κινηματογραφικά πιάτα
- Φονικές Τηλεοράσεις: Eνας κινηματογραφικός οδηγός (χωρίς τηλεκοντρόλ)
- Halloween special: οι Τιμ Μπάρτον, Ελαϊ Ροθ, Μ. Νάιτ Σιάμαλαν εξηγούν γιατί τα τέρατα είναι γοητευτικά
- Ολη η ιστορία του κινηματογραφικού τρόμου σε 12 λεπτά: Δείτε το εξαιρετικό βίντεο!
- Οι 10 καλύτερες ταινίες τρόμου κατά τον Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο
- Αδυνατίστε, τρομάζοντας! Βλέποντας horror films καις θερμίδες!
- O Μάρτιν Σκορσέζε ψηφίζει τις 11 αγαπημένες του ταινίες τρόμου
- Εκπέμποντας «Σήμα Κινδύνου»: Oλη η ιστορία της μυθολογίας του «Ringu»
Επιπλέον, μετρήστε αντίστροφα ως το Halloween - με δική σας ευθύνη – βλέποντας ταινίες τρόμου:
- 9 μέρες πριν το Halloween: «Κάρι, Eκρηξη Oργής» του Μπράιαν Ντε Πάλμα
- 8 μέρες πριν το Halloween: «The Witch» του Ρόμπερτ Εγκερς
- 7 μέρες πριν το Halloween: «Το Ξύπνημα των Νεκρών» του Τζορτζ Ρομέρο
- 6 μέρες πριν το Halloween: «Κραυγή Αγωνίας» του Γουές Κρέιβεν
- 5 μέρες πριν το Halloween: «Το Σπίτι με τα Γελαστά Παράθυρα» του Πούπι Αβάτι
- 4 μέρες πριν το Halloween: «A Tale of Two Sisters» του Κιμ Τζι-γουν
- 3 μέρες πριν το Halloween: «Μια Μορφή στο Παράθυρο» του Τζακ Κλέιτον
- 2 μέρες πριν το Halloween: ««The House of the Devil» του Τάι Γουέστ
- 1 μέρα πριν το Halloween: «Suspiria» του Ντάριο Αρτζέντο
- Ανήμερα Halloween: «Trick ’r’ Treat» του Μάικλ Ντόχερτι
