Η ιστορία ενδεχομένως να σου θυμίζει κάτι. Συντηρητής έργων τέχνης αναλαμβάνει την αποκατάσταση ενός fresco σε μια εκκλησία, καταλήγοντας να μπλέκει τόσο στην ιστορία του έργου όσο και στο κύμα των δολοφονιών που εκ νέου συνταράσσει την τοπική κοινωνία. Μόνο που εδώ δεν μιλάμε για το ιστορικό και κομβικό για την ιστορία του τρόμου «Μετά τα Μεσάνυχτα» του Νίκολας Ρεγκ αλλά για το υποτιμημένο, όχι ακριβώς ευρέως γνωστό αλλά αναμφισβήτητα ανατριχιαστικό κι ιδιοφυές «Σπίτι με τα Γελαστά Παράθυρα» του Πούπι Αβάτι, ενός μάλλον παραγνωρισμένου σκηνοθέτη που ατυχώς θάφτηκε μέσα στο πλήθος των ιταλικών gialli της δεκαετίας του 1970 (και του μόνου Πούπι της κινηματογραφικής ιστορίας μαζί με τον χαρακτήρα του Αλέξη Γεωργούλη στο «Ερωτας αλά Ελληνικά» της Νία Βαρντάλος).
Μετρήστε αντίστροφα ως το Halloween - με δική σας ευθύνη:
- 9 μέρες πριν το Halloween: «Κάρι, Eκρηξη Oργής» του Μπράιαν Ντε Πάλμα
- 8 μέρες πριν το Halloween: «The Witch» του Ρόμπερτ Εγκερς
- 7 μέρες πριν το Halloween: «Το Ξύπνημα των Νεκρών» του Τζορτζ Ρομέρο
- 6 μέρες πριν το Halloween: «Κραυγή Αγωνίας» του Γουές Κρέιβεν
Ο Πούπι Αβάτι αντικαθιστά την Βενετία του Ρεγκ με τους υγρότοπους του Κομάντσο στη Βόρεια Ιταλία (η Αδριατική εξακολουθεί να εμπνέει τους μεγαλύτερους ιταλικούς εφιάλτες καθώς φαίνεται), ανταλλάζει τον τρόμο της εγκαταλειμμένης χειμερινής Βενετίας με την απομόνωση της ιταλικής επαρχιακής κλειστής κοινωνίας, επενδύει περισσότερο στο γκροτέσκο μυστήριο παρά στο υπερφυσικό δράμα δίνοντας έμφαση σε υπόγεια χιουμοριστικές λεπτομέρειες και κρατάει για το τέλος ένα γνήσιο «τι-στο-διάολο-σκέφτηκε» φινάλε που συνδυάζει το camp, το γελοίο και το ταιριαστά υπερβολικό χωρίς να θυσιάζει ούτε ένα δευτερόλεπτο την παράνοια του τρόμου του.
Αντί του τυπικού giallo, ο Πούπι Αβάτι προτείνει ότι η τέχνη ανάλογα με την ερμηνεία της μπορεί να κρύβει ανατριχιαστικά μυστικά, παίζει με την έννοια των φύλων με τρόπο που θα εκτιμούσε πάρα πολύ ο Μπράιαν Ντε Πάλμα, βλέπει στην τέχνη του παρελθόντος την απαρχή της… snuff νοοτροπίας και επενδύει τα μέγιστα στο σοκ του φινάλε.
Ισως ο λόγος που η ιστορία μόλις τελευταία άρχισε να φέρεται καλά στην ταινία να είναι η μη συμπόρευσή της με τους τυπικούς κανόνες του giallo (δηλαδή εκείνης της ιταλικής σχολής που ξεκίνησε από τα κίτρινα εξώφυλλα των αστυνομικών μυθιστορημάτων για να παρουσιάσει ταινίες μυστηρίου και φετιχιστικού τρόμου κυρίως την δεκαετία του 1970). Το «Σπίτι…» δεν έχει την στιλιζαρισμένη εικόνα του Ντάριο Αρτζέντο, ούτε την αιματηρή εμμονή του Λούτσιο Φούλτσι (αν και θυμίζει σε στιγμές τον τόνο του «Don’t Torture a Duckling»), ούτε τις φανταχτερές σκηνές φόνων που περιμένει κανείς από κάθε δείγμα της εποχής. Θα μπορούσε μάλιστα να πει κανείς ότι θυμίζει έντονα την ατμόσφαιρα των ταινιών του Ρομάν Πολάνσκι, ιδίως αν ο «Eνοικός» του ήταν γυρισμένος στην ιταλική επαρχία και είχε μια μεγαλύτερη έφεση στην αναγεννησιακή τέχνη.
Αντί του τυπικού giallo, ο Πούπι Αβάτι προτείνει ότι η τέχνη ανάλογα με την ερμηνεία της μπορεί να κρύβει ανατριχιαστικά μυστικά, παίζει με την έννοια των φύλων με τρόπο που θα εκτιμούσε πάρα πολύ ο Μπράιαν Ντε Πάλμα, βλέπει στην τέχνη του παρελθόντος την απαρχή της… snuff νοοτροπίας και επενδύει τα μέγιστα στο σοκ του φινάλε που λειτουργεί ακριβώς επειδή σπάει τους κανόνες που έχει θέσει η ίδια η ταινία ώστε να την εκτοξεύει στο πάνθεον του σουρεαλιστικού, γνήσιου τρόμου. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι ιταλοί άρχοντες του giallo άφησαν στην ιστορία ένα από τα σημαντικότερα κεφάλαια της παγκόσμιας horror ιστορίας. Είναι όμως επίσης αλήθεια ότι στις υποσημειώσεις αυτών των κεφαλαίων κρύβονται τα πραγματικά αριστουργήματα, ακόμα κι αν στη περίπτωση του «Σπιτιού με τα Γελαστά Παράθυρα» χρειάστηκαν πάνω από τριάντα χρόνια για να αναγνωρισθεί το μεγαλείο του.
Σκηνή από το «Αίμα και Μαύρη Δαντέλα» του Μάριο Μπάβα
Bloody bonus: Ο ιταλικός τρόμος είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο της horror ιστορίας ακριβώς επειδή καταπιάστηκε με όλες σχεδόν τις παραμέτρους που μπορεί να προσφέρει το είδος. Το «Αίμα και Μαύρη Δαντέλα» του Μάριο Μπάβα είναι η πρώτη ταινία slasher που έθεσε τις βάσεις για όλα εκείνα τα φιλμ όπου ένας μυστηριώδης δολοφόνος καταδιώκει και σκοτώνει ανυποψίαστες όμορφες κοπέλες. Το δε «Bay of Blood» του ίδιου (οι ελληνικές αποδόσεις της ταινίας ανά τους καιρούς κυμαίνονται από το «Κραυγή τρόμου» μέχρι το «Σφαγή στο Ακρογιάλι της Ηδονής») μπορεί άνετα να θεωρηθεί ως η πηγή έμπνευσης για το «Παρασκευή και 13» και όλες του τις συνέχειες, με μερικές σκηνές ειδικά να έχουν κοπιαριστεί χωρίς ενδοιασμούς από τους Αμερικανούς (για να μην αναφερθούμε στον γοτθικό τρόμο όπου επίσης ο ίδιος καινοτόμησε την δεκαετία του 1960 και διένυσε παράλληλη πορεία με το αμερικανικό horror). Επιπλέον, το «Ποιος Είδε την Κυρία να Πεθαίνει;» του Αλντο Λάντο ήταν η έμπνευση για το ξεκάθαρα επηρεασμένο από τα giallo «Μετά τα Μεσάνυχτα» του Νίκολας Ρεγκ. Ολόκληρη η φιλμογραφία των Σέρτζιο Μαρτίνο και Μάσιμο Νταλαμάνο κάλυψε κάθε πιθανό τρόπο αστυνομικής επίλυσης ενός φόνου χωρίς να αγνοεί φυσικά την softcore ερωτική πλευρά της ιστορίας. Και όσον αφορά τον Ντάριο Αρτζέντο; Ε, αυτός είναι ένα κεφάλαιο που αξίζει από μόνο του ειδική εξερεύνηση.
Δείτε εδώ το αυθεντικό τρέιλερ του «La Casa Dalle Finestre che Ridono» του 1976:
Διαβάστε ακόμη:
- Ολη η ιστορία του κινηματογραφικού τρόμου σε 12 λεπτά: Δείτε το εξαιρετικό βίντεο!
- Οι 10 καλύτερες ταινίες τρόμου κατά τον Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο
- Αδυνατίστε, τρομάζοντας! Βλέποντας horror films καις θερμίδες!
- O Μάρτιν Σκορσέζε ψηφίζει τις 11 αγαπημένες του ταινίες τρόμου
