Από μια χρονιά που προσπάθησε ν' αποβάλλει από πάνω της την πανδημία κι όπου το σινεμά αναζήτησε τη νέα του θέση και ταυτότητα, το Flix επιλέγει 22 πρόσωπα, πράγματα, ιδέες και στιγμές που θα μας φτάσουν ως το 2023.
Η ψηφοφορία των αναγνωστών: Εσύ ψήφισες για την καλύτερη ταινία του 2022;
Πολλά και σοβαρά συνέβησαν στον κινηματογραφικό κόσμο το 2022. Πολλά και τραγικά στον κόσμο το 2022.
Να τα αφήσουμε για λίγες ώρες στην άκρη; Να αναζητήσουμε τις στιγμές που οι ταινίες της χρονιάς πλημμύρισαν μουσική, το κάδρα άνοιξε και μάς χώρεσε όλους; Για να μάς ζεστάνει, για να μάς παρηγορήσει, για να μάς φτιάξει το κέφι;
Δυναμώστε. Χορέψτε. Ολα τα άλλα μπορούν να περιμένουν.
Υγεία και αγάπη. Χρόνια πολλά!
Oταν ο μπαμπάς τραγουδά στην μαμά το «Everlasting Love» («Belfast»)
Ο Κένεθ Μπράνα μάς βάζει κι εμάς στο κέντρο της πίστας, στο ύψος του πιτσιρικά εαυτού του και ζούμε τη γλύκα του να βλέπεις τον ερωτευμένο μπαμπά να αφιερώνει μελωδική, χορευτική «αιώνια αγάπη» στην επίσης ερωτευμένη μαμά.
Κι οι δυο τους να χορεύουν σαν να μην τους κοιτάει κανείς από τη γειτονιά. Ισως να είναι και Χριστούγεννα. Στο ρεβεγιόν, κάπου στο «Belfast».
Οταν γνωρίζεις τον πρώτο σου έρωτα και είσαι έτοιμος να πιστέψεις ότι υπάρχει «Life on Mars» («Πίτσα Γλυκόριζα»)
Δεν ξέρουμε γιατί διάλεξε ο Πολ Τόμας Αντερσον το συγκεκριμένο τραγούδι για τη σκηνή που οι έφηβοι τρέχουν κι απογειώνονται. Ισως γιατί όταν ερωτεύεσαι, πάντα παίζει ένας David Bowie δυνατά στα μηνίγγια και χορογραφεί το χτυποκάρδι. Πόσο ειρωνικό που το τραγούδι μιλάει για μια κοπέλα που την πρόδωσε ο έρωτάς της και τώρα έχει εμμονή με την μεγάλη οθόνη...
Εσείς το ξέρατε ότι «Licorice Pizza» ονομαζόταν μία αλυσίδα δισκάδικων στο L.A. των 70ς;
Oταν το να ανακαλύψεις τον εαυτό σου είναι ένα Voyage Voyage («Βαγόνι Αριθμός 6»)
Στην αρχή, όταν τα walkman της Λάουρα παίζουν το «Voyage Voyage» δεν δίνουμε σημασία. Αλλο ένα στοιχείο που πιστοποιεί ότι η γνωριμία δύο ξένων στο Βαγόνι Αριθμός 6 συμβαίνει στα 80ς - πριν τα tablets και τα κινητά τηλέφωνα σκοτώσουν κάθε πιθανότητα επικοινωνίας. Οσο όμως η διαδρομή βαθαίνει μέσα στον παγωμένο αρκτικό κύκλο και κορυφώνεται στην χιονοθύελλα, το ποπ χιτ των Desireless ζεσταίνει τις καρδιές μας και σχηματίζει ένα πελώριο χαμόγελο στα χείλια. Ναι, το ταξίδι είναι ο προορισμός, αλλά καλό είναι να περιμένει και κάποιος να χορέψουμε μαζί - στο χιόνι, τη βροχή, τον αγέρα.
«Siri, παίξε την "Ομίχλη" άλλη μία φορά» (Decision to Leave)
Oταν αυτό το κομμάτι άρχισε να επαναλαμβάνεται ως μοτίβο στην «Απόφαση Φυγής», ο Παρκ Τσαν Γουκ πρόδωσε την ψυχή της ταινίας: δεν τον ενδιάφερε το αστυνομικό μυστήριο. Αυτό ήταν το macguffin. H Μάς έχει παρασύρει σε αυτά τα σκοτεινά μονοπάτια, μόνο και μόνο για να μάς αποκαλύψει ότι η καρδιά της ταινίας είναι ο έρωτας. Ενας ανεκπλήρωτος, άλογος, ανομολόγητος έρωτας ανάμεσα σε δύο ίδιους ανθρώπους που κοιτάζονται μέσα από τις αντίθετες πλευρές ενός γινγκ/γιανγκ αντικατοπτρισμού.Για αυτό και το κλείσιμο ματιού σε κάτι που θα χωρούσε σε ένα αλμοδοβαρικό σάουντρακ.
Τι λέτε; Χορεύουμε;
Oταν «Under Pressure», εσύ σηκώνεις τα χέρια ψηλά και χορεύεις (Aftersun)
Ποιος πατέρας τα έχει κάνει όλα σωστά; Ποια κόρη έχει καταλάβει τις προθέσεις του γονιού της; Ποιος έχει το μάνιουαλ της ενηλικίωσης; Πότε χορεύαμε εμείς έφηβοι και πότε τα παιδιά μας; Πόσο γρήγορα περνά και μάς προσπερνά η ζωή.
Ουφ. Οχι άλλες ερωτήσεις. Οχι άλλη πίεση. Πάμε να χορέψουμε με τη Σόφι και τον Κάλουμ στο «Aftersun» πάρτυ του ξενοδοχείου.
Οταν ο γιος του «Goose» κάθεται στο πιάνο και η συγκίνηση εκτοξεύει «Great Balls of Fire» (Top Gun: Maverick)
Mπορεί για τις γενιές του σήμερα, η ταινία να στέκεται κι από μόνη της. Ομως τι μεγάλο δώρο ήταν το «Top Gun: Maverlick» για όσους ζήσαμε την πρωτότυπη με την εφηβεία μας στα κόκκινα. Νομίζουμε ότι αρχίσαμε να κλαίμε και να τραγουδάμε ταυτόχρονα με το που εμφανίστηκε στην οθόνη ο «Rooster» (που ερμηνεύει ο Μάιλς Τέλερ). Με το που είδαμε τον γιο του μακαρίτη «Goose», με το μουστάκι και το χαβανέζικο πουκάμισο που θα φορούσε κι ο πατέρας του στο ρεπό του, να κάθεται στο πιάνο του μπαρ της αεροπορίας και να ξεκινά το «Great Balls of Fire». Κάπου εκεί πρέπει να ήταν και η Μεγκ Ράιαν, αν και δεν χώρεσε στο μοντάζ...
Kαι για το τέλος μία ευχή: να βλέπουμε τη ζωή «Both Sides Now», αλλά να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε («CODA»)
Μπορεί το «Coda» να είναι «η ταινία που δε θυμόμαστε ότι κέρδισε το Οσκαρ» φέτος, όμως το κλασικό αριστούργημα της Joni Mitchell που δίνει φωνή στα όνειρα της κόρης, μία φωνή που μπορούν να «ακούσουν» οι γονείς, δεν ξεχνιέται ποτέ.
Κι αυτά τα Χριστούγεννα, μετά από 2+ χρόνια πανδημίας, 15+ χρόνια κρίσης, τις συνέπειες να τις βιώνουμε όλοι και μαζί και το σινεμά μας, τη βία να είναι καθημερινά έτοιμη για το κοντινό της, ας πάρουμε μια βαθιά ανάσα. Θα τη χρειαστούμε για ό,τι επιφυλάσσει το μέλλον. Ναι, θα κοιτάμε τη ζωή κι από τις δύο της πλευρές - όχι μόνο με ανήλικο ρομαντισμό. Ομως αυτό δεν σημαίνει ότι δε θα συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε.
Από όλους μας στο Flix
Χρόνια πολλά!
Η ανασκόπηση του 2022 από το Flix:
Οταν το σινεμά βγήκε... στο έξω διάστημα
Οταν οι γυναίκες του Ιράν εξεγέρθηκαν (για όσα το ιρανικό σινεμά έδειχνε για χρόνια)
Οι δύο ταινίες που έβαλαν φωτιά στα social media
Χαμογελάστε, είναι… φονικό!
Η ανατομία ενός χαστουκιού
Running up that Chart
Οπου θυμηθήκαμε ότι το δικαίωμα στην έκτρωση δεν είναι αυτονόητο
Το GPS του Evia Film Project
Εσείς θυμάστε ποια ταινία κέρδισε το Οσκαρ;
Οταν το (νεο)ελληνικό σινεμά βρήκε... τη μελωδία της ευτυχίας
«Η Γιορτή του Σινεμά» ήταν λόγος για να γιορτάσουμε!
Τα καλά, τα κακά και το... cliffhanger στο ελληνικό σινεμά
H Ανασκόπηση του 2022 από το Flix: Κι ένας πόλεμος δίπλα μας που κανείς δεν τον σταματά...
