Από μια χρονιά που προσπάθησε ν' αποβάλλει από πάνω της την πανδημία κι όπου το σινεμά αναζήτησε τη νέα του θέση και ταυτότητα, το Flix επιλέγει 22 πρόσωπα, πράγματα, ιδέες και στιγμές που θα μας φτάσουν ως το 2023.
Η ψηφοφορία των αναγνωστών: Εσύ ψήφισες για την καλύτερη ταινία του 2022;
Αν έπρεπε να διαλέξει κανείς δύο ταινίες που συζητήθηκαν περισσότερο φέτος, δύο ταινίες οι οποίες - κατά το κλισέ - «δίχασαν» όσους τις είδαν και προκάλεσαν από διαφωνίες, παραγωγή άρθρων μέχρι και ανοιχτές επιστολές στους δημιουργούς τους, αυτές ήταν σίγουρα και με διαφορά το «Athena» του Ρομέν Γαβρά και το «Blonde» του Αντριου Ντόμινικ.
Τίποτα δεν ενώνει φαινομενικά τις δύο ταινίες, εκτός από το γεγονός ότι και οι δύο έκαναν την πρεμιέρα τους στο Φεστιβάλ Βενετίας και στη συνέχεια βγήκαν όπως ήταν προγραμματισμένο στο Netflix, χωρίς πριν να περάσουν από τις αίθουσες, ούτε καν για το τυπικό της μικρής εξόδου των δύο εβδομάδων - δηλαδή, για τα μάτια του κόσμου.
Ασήμαντη ομοιότητα μεταξύ τους;
Οχι βέβαια, αφού το γεγονός ότι και οι δύο ταινίες έκαναν την πρεμιέρα τους στο Neflix υπήρξε και ο μοναδικός λόγος που τις ταινίες αυτές είδαν περισσότεροι άνθρωποι - όπως και στο εξωτερικό - και στην Ελλάδα. Ας μην γελιόμαστε, καμία από τις δύο δεν θα είχε την ίδια τύχη - να γίνει talk of the town - αν έβγαινε κανονικά στο σινεμά, όσο μεγάλη κι αν ήταν η περιέργεια για το τι ακριβώς κάνει ο Γαβράς με τα «εκρηκτικά» γαλλικα προάστια και ο Ντόμινικ με την «εκρηκτική» βιογραφία της Μέριλιν Μονρό.
Από τη μία πλευρά, υπήρξε παρήγορο ότι για λίγο καιρό - αφού οι ταινίες βγήκαν απανωτά με διαφορά λίγων εβδομάδων - αρκετός κόσμος (που δεν πηγαίνει σινεμά) ασχολήθηκε με δύο ταινίες και μίλησε, έστω και μέσα στο ακατάσχετο θόρυβο των κοινωνικών δικτύων, για ιδεολογίες, αρσενική ματιά πάνω στις γυναίκες, ακόμη και για καλλιτεχνικά θέματα όπως την (κενή;) βιρτουοζιτέ του Γαβρά ή την (αλαζονική) πληθωρικότητα του Ντόμινικ.
Η κριτική έγραψε και για τις δυο ταινίες - δεν το κάνει πάντα για όλες τις ταινίες που κάνουν πρεμιέρα στο Netflix ή και σε άλλες πλατφόρμες, η αρθογραφία πήρε θέση (υπέρ και κατά), για το «Athena» βγήκε μέχρι και hashtag (το επιπόλαιο και κομματικολάγνα ορμώμενο #cancelathena) και για λίγο όλα θύμισαν τα παλιά τα χρόνια όταν ευρύτερες ομάδες της κοινωνίας είχαν για κοινό θέμα συζήτησης μια ταινία που είχαν δει οι περισσότεροι - και όσοι δεν είχαν προλάβει ακόμη έτρεχαν όχι τόσο για να τη δουν αλλά για να μην νιώθουν αμέτοχοι στη συζήτηση.
Από την άλλη πλευρά, πόσο πιο ωραίο θα ήταν όλο αυτό να συνέβαινε έξω από τις κινηματογραφικές αίθουσες, εκεί που τώρα μοναχικοί θεατές φεύγουν από τις μισοάδειες αίθουσες χωρίς κάποιον για να συζητήσουν αυτό που είδαν. Οσοι συναντούν τις επόμενες ημέρες, στην ερώτηση «αν είδες το…;» απαντούν «το παίζει στο Netflix;». Κι αν όχι, είναι σίγουροι πως αργά η γρήγορα θα το δουν «στο σπίτι». Κι εκεί τελειώνει κάθε συζήτηση γύρω από μια ταινία.
Ή μήπως όχι;
Μήπως το ενδιαφέρον για τις ταινίες είναι ζωντανό και αυτό που έχει ατονήσει είναι ο τρόπος να γοητευτεί ο θεατής και να επιστρέψει στις αίθουσες, βάζοντας μέσα στην καθημερινή του συζήτηση το σινεμά, όχι ως like στο instagram και το facebook αλλά ως ταινίες που βλέπει, αγαπάει ή μισεί να συζητάει; Και τι είναι πιο σημαντικό από τα δύο; Η απάντηση φυσικά δεν είναι προφανής, φυσικά δεν είναι εύκολη, αλλά ίσως τελικά πρέπει με κάποιον τρόπο να δοθεί.
Η συζήτηση πρέπει να μείνει ανοιχτή.
Η ανασκόπηση του 2022 από το Flix:
Οταν το σινεμά βγήκε... στο έξω διάστημα
Οταν οι γυναίκες του Ιράν εξεγέρθηκαν (για όσα το ιρανικό σινεμά έδειχνε για χρόνια)
Χαμογελάστε, είναι… φονικό!
