Aftersun - για μετά τον ήλιο. Για να καταπραΰνεις το φλεγόμενο δέρμα, την ένταση της σκέψης, το θυμό. Τον ήλιο που όταν θέλει όλα τα φανερώνει, ή τα καλύπτει με τη θαμπάδα του και τ' αφήνει να σιγοβράζουν μέσα της.
Η Σόφι έχει μόλις γίνει 11. Ο μπαμπάς της, ο Κέιλεμ, σε λίγες μέρες θα γίνει 130. Τουλάχιστον έτσι λέει εκείνη, όταν τον πειράζει, στα home movies που τραβούν στο τυποποιημένο δωμάτιό τους, στο all inclusive ξενοδοχείο στα τουρκικά παράλια, όπου πηγαίνουν, οι δυο τους, για μια εβδομάδα διακοπών, αμέσως μετά το διαζύγιο των γονιών της. Αυτή είναι η Σόφι του 2000 - χαριτωμένη, ολοζώντανη, ένα παιδί που προσπαθεί να καταλάβει και ν' αγαπήσει αλλά απορεί, πληγώνεται, σοκάρεται όταν υποψιάζεται ότι ο μπαμπάς της δυσκολεύεται να είναι μπαμπάς της, να ενηλικιωθεί. Η Σόφι σήμερα, είκοσι χρόνια αργότερα, επιστρέφει με την (παραπλανητική, πάντα), μνήμη της σ' εκείνες τις μέρες, στο ψηφιδωτό από εικόνες και φράσεις, σε αλλεπάλληλα flash backs σε αποσπασματικές στιγμές τρυφερότητας, αδεξιότητας, μοναξιάς, στιγμές που καθόρισαν, τελικά, με διαφορετικό τρόπο, την πορεία και των δυο τους.
Πρώτη μεγάλου μήκους ταινία για τη Σκωτσέζα Σάρλοτ Γουελς, που όχι μόνο βραβεύτηκεφέτος στην Εβδομάδα Κριτικής του Φεστιβάλ Καννών, στα Βρετανικά Βραβεία Ανεξάρτητου Κινηματογράφου και με τη Χρυσή Αθηνά στις Νύχτες Πρεμιέρας, αλλά έχει τη συναισθηματική νοημοσύνη, ντυμένη μ' ένα ποιητικό αλλά γεμάτο χιούμορ ύφος και ακριβείς διαλόγους, που της επιτρέπουν να αγγίξει τις ευαίσθητες χορδές κάθε θεατή, μιλώντας προσωπικά, μάλλον αυτοβιογραφικά, για κάτι καθολικό, τη σχέση μας με τους γονείς μας, τον τρόπο με τον οποίο η οπτική μας γι' αυτούς αλλάζει, καθαρίζει, όσο μεγαλώνουμε.
Η Φράνκι Κόριο ως Σόφι έχει μια ακαταμάχητη φυσικότητα κι ένα χαμόγελο που κυριεύει τις σκηνές της, ο Πολ Μεσκάλ κρατά γερά την ισορροπία του, ενσαρκώνοντας έναν ήρωα σε διαρκή εσωτερική σύγκρουση την οποία ποτέ δεν αφήνει να ξεσπάσει. Με μια αισθητική καλοκαιρινή, ηλιόλουστη, με τη μελαγχολία μιας καλοκαιρινής βραδιάς, με τα απανωτά flash backs να σχηματίζουν, σιγά-σιγά, μια ουσιαστική εικόνα για τον Κέιλεμ και την αντίστασή του στην ενηλικίωση και την υπευθυνότητα, με διάχυτη αγάπη και τη θλίψη μιας μακροχρόνιας προδοσίας, η Σάρλοτ Γουελς χτίζει μια ταινία πανέμορφη και συγκινητική: όχι θεαματική, όχι συνταρακτική ή ρηξικέλευθη, αλλά ακέραια κι αληθινή, ένα ιδανικό πρώτο δείγμα δουλειάς από μια σκηνοθέτη έτοιμη ν' αφηγηθεί τις ζωές όλων μας.
