Η οικονομική κρίση (ναι, πάλι αυτή), η υπερφόρτωση των κινηματογραφικών εβδομάδων με ταινίες και η συνήθης τύχη των «μικρότερων» (πείτε τις και «καλλιτεχνικές») ταινιών να χάνονται μέσα στον ορυμαγδό των μεγάλων κινηματογραφικών γεγονότων, αφήνει κάθε χρονιά μερικές ταινίες στην απ' έξω.
Ταινίες που από τη μία είναι ευτυχές που διανέμονται στην Ελλάδα και έτσι μπορούμε να τις δούμε σε κινηματογραφική αίθουσα, αλλά και ταινίες που αν είχαν την ευκαιρία μιας μεγαλύτερης προώθησης ή έστω μιας μακροβιότητας στις αίθουσες (ή και - συγνώμη κιόλας - θεατών που θα ενδιαφέρονταν να τις δουν) θα μπορούσαν να αποκτήσουν το κοινό που δικαιωματικά τους ανήκει.
Η λίστα που ακολουθεί περιλαμβάνει μερικές από αυτές τις ταινίες...
Elena του Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ
Ενα μοντέρνο «Εγκλημα και Τιμωρία» από τον μεγαλύτερο σύγχρονο Ρώσο σκηνοθέτη (της αριστουργηματικής «Επιστροφής»), μια διεισδυτική ματιά πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις που διαλύονται κάτω από το βάρος του καπιταλισμού, ένα κωμικοτραγικό θρίλερ για τα μικρά ή μεγάλα εγκλήματα που διαπράττονται μέσα στους τέσσερις τοίχους των σπιτιών μας. (Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για την ταινία)
Ο Χορός των Κατασκόπων του Τζέιμς Μαρς
Ενα βραδυφλεγές θρίλερ από τον σκηνοθέτη του «Σε Τεντωμένο Σκοινί», Τζέιμς Μαρς, ο οποίος επιστρέφει στη μυθοπλασία για να ξαναδιαβάσει το ιρλανδικό πρόβλημα μέσα από μια βαθιά ανθρώπινη ιστορία, σκηνοθετημένη αριστοτεχνικά και χτισμένη πάνω στην καταπληκτική ερμηνεία της Αντρεα Ράισμπορο («W.E.»), μιας γυναίκας που από μόνη της δίνει πολλές περισσότερες απαντήσεις απ' όσες προσπαθεί εδώ και χρόνια να δώσει η Ιστορία. (Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για την ταινία)
Στα Ορια του Ορεν Μόβερμαν
Μια πραγματικά από τις πιο δυνατές αμερικάνικες ταινίες των τελευταίων χρόνων, το «Στα Ορια» του Ορεν Μόβερμαν («The Messenger») δεν θα χρειαζόταν τίποτα περισσότερο για να αποδείξει την αξία της, εκτός από αυτήν την ηλεκτρισμένη, μελαγχολική, «στα όρια» ερμηνεία του Γούντι Χάρελσον στην καλύτερη στιγμή της παρεξηγημένης καριέρας του. Κι όμως αυτό το νεο νουάρ (γραμμένο από τον Τζέιμς Ελρόι) είναι και πιο σκοτεινό από την ιστορία διαφθοράς που περιγράφει και μια κινηματογραφική γροθιά στο αμερικάνικο όνειρο, έτσι όπως συνεχίζει να επιβιώνει κόντρα σε όλες τις προβλέψεις που το θεωρούν ήδη νεκρό. (Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για την ταινία)
Οι Ακακίες του Πάμπλο Τζιορτζέλι
Η σημασία της απλότητας σε μια τρυφερή και απροσδόκητη ερωτική ιστορία που με τη φόρμα του road movie διασχίζει όλες τις λεπτές γραμμές όσων ενώνουν και χωρίζουν τους ανθρώπους μεταξύ τους. Στην ταινία που διακρίθηκε στο Φεστιβάλ Καννών, μας σύστησε μια από τις πολλά υποσχόμενες (ήρεμες) δυνάμεις του σινεμά της Νοτίου Αμερικής και θα συμπεριλαμβανόταν στις καλύτερες ταινίες της χρονιάς και μόνο για την ερμηνεία του συγκλονιστικού Χέρμαν ντε Σίλβα στον κεντρικό πρωταγωνιστικό ρόλο. (Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για την ταινία).
Η Αδελφή Μου της Ούρσουλα Μεγιέρ
Πατώντας πάνω στα βήματα των αδερφών Νταρντέν, η Ούρσουλα Μεγιέρ παραδίδει ένα σκληρό και ταυτόχρονα συγκινητικό χρονικό ενηλικίωσης με φόντο τις ελβετικές Αλπεις και το χιόνι που σκεπάζει όχι μόνο το απόκοσμο τοπίο ενός χιονοδρομικού κέντρου αλλά και τις ζωές δύο παιδιών που θα ανακαλύψουν πως η κοινωνική ανισότητα είναι πρωτίστως θέμα έλλειψης αγάπης. Επίσημη υποψηφιότητα της Ελβετίας για το φετινό ξενόγλωσσο Οσκαρ. (Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για την ταινία)
L του Μπάμπη Μακρίδη
Η πρώτη ελληνική ταινία που συμμετείχε ποτέ στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα του Φεστιβάλ του Σάντανς έφτασε στις ελληνικές αίθουσες για να αγνοηθεί αντιστρόφως ανάλογα με το ενδιαφέρον των Ελλήνων θεατών όσο καιρό κυριαρχούσε ως ειδησεογραφικό γεγονός. Κι, όμως, το «L» του Μπάμπη Μακρίδη θα ικανοποιούσε πολλούς από τους λάτρεις του νέου ελληνικού σινεμά, φέρνοντας το weirdness σε επίπεδα σουρεαλιστικής ενδοσκόπησης σε αυτό που θα μπορούσε να είναι η ελεύθερη πτώση και η ακόμη πιο ελεύθερη άνοδος ενός ανθρώπου που ξέρει να ζει μόνο σε ό,τι διαθέτει τροχούς. (Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για την ταινία)
Το Βαθύ Μπλε του Ερωτα του Τέρενς Ντέιβις
Μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, μια ωδή στη μελαγχολία και ένας ανεξέλεγχτος έρωτας με φόντο το βομβαρδισμένο Λονδίνο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στη διασκευή του ομώνουμου θεατρικού έργου του Τέρενς Ράτιγκαν που ο Ντέιβις μεταφέρει στο σινεμά σαν ένα σπαραχτικό κινηματογραφικό παραλήρημα πάνω στην επιθυμία και το φόβο της μοναξιάς. Σπουδαίο όσο και η ερμηνεία της Ρέιτσελ Βάις που μεγαλουργεί υποδυόμενη σχεδόν κάθε ερωτευμένη γυναίκα που γνωρίσε ποτέ αυτός ο κόσμος. (Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για την ταινία)
Το Δικό μας Βαλς της Σάρα Πόλεϊ
Αναπάντεχη κινηματογραφίστρια, η Σάρα Πόλεϊ ανεβαίνει ακόμη ένα σκαλί στην απεικόνιση των ανθρώπινων σχέσεων (θυμηθείτε το «Away From Her») με μια ταινία φτιαγμένη από χρώματα, αρώματα και αισθήσεις για να ξαναγράψει το δικό της ποπ ημερολόγιο πάνω στην απιστία και τι είναι αυτό που τελικά κάνει τους ανθρώπους να ερωτεύονται. Με μια σχεδόν συγκλονιστική Μισέλ Γουίλιαμς που καταφέρνει να δώσει όλες τις πιθανές διαστάσεις μιας γυναίκας που το μόνο που θέλει είναι να μην βρίσκεται στο «ενδιάμεσο». (Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για την ταινία)
Αναψέ Με της Γιάνικε Σίσταντ Γιάκομπσεν
Eπαναστατική νεανική κομεντί για τη μοναξιά της εφηβείας, το «σκάνδαλο» του σεξ και όσα αφήνει η ενηλικίωση ως παρακαταθήκη για μια ζωή στην οποία δεν χρειάζεται να απαγορεύεται κάτι προκειμένου να μοιάζει πολύτιμο. Σκηνοθετημένο με κέφι, χειρουργική ματιά στην εφηβεία και με ερμηνείες που ισορροπούν ανάμεσα στο ρεαλισμό και την κινηματογραφική αλήθεια, το βραβευμένο στο Φεστιβάλ της Τραϊμπέκα «Αναψέ Με» είναι με διαφορά η καλύτερη απάντηση σε οποιοαδήποτε αμερικανική νεανική κωμωδία πιστεύει ότι μιλάει στη ψυχή του target group της. (Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για την ταινία)
Βarbara του Κρίστιαν Πέτσολντ
Ανεξήγητα αγνοημένη από το ελληνικό κοινό, η «Barbara» του Κρίστιαν Πέτσολντ είχε όλα τα εχέγγυα για να συναντήσει το κοινό της: αυτό που θα μπορούσε να διακρίνει μια από τις πιο γενναίες ματιές πάνω στο σύγχρονο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι με κέντρο την ιστορία μιας γυναίκας (που θα μπορούσε να είναι η ίδια η διχοτομημένη Γερμανία της δεκαετίας του '80) που η Νίνα Χος ερμηνεύει με τη δύναμη μιας σπουδαίας ερμηνεύτριας. Βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Βερολίνου, επίσημη υποψηφιότητα της Γερμανίας για το ξενόγλωσσο Οσκαρ, η γερμανική ταινία της χρονιάς. (Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για την ταινία)
Διαβάστε ακόμη:
Tags: best of 2012
