Η 15χρονη Αλμα ζει σε μία μικρή κωμόπολη της Νορβηγίας όπου τίποτα δεν συμβαίνει. Η μικρή στάση του λεωφορείου ενώνει τα εφηβικά της όνειρα κι αυτά των φιλενάδων της με τον πολιτισμό: κοριτσίστικα μυστικά συζητιούνται στο δρόμο για το σχολείο, την εκκλησία ή κάποιο πάρτι σε απομακρυσμένους αχυρώνες. Η Αλμα είναι ερωτευμένη με τον Αρτουρ, αλλά δεν περιορίζεται στο να ζωγραφίζει ροζ καρδούλες με τα ονόματά τους στο βιβλίο των μαθηματικών, ή να τον φαντασιώνεται να υπογράφει το λεύκωμά της. Δεν έχει μόνο όνειρα, αλλά και ονειρώξεις. Θέλει να κάνει σεξ, οι ορμόνες της βράζουν, τα χέρια της συνεχώς γλιστρούν μέσα στο εσώρουχό της, κι ο λογαριασμός του τηλεφώνου φτάνει στα ύψη από τις χρεώσεις σε ροζ γραμμές. Οταν ο Αρτουρ της δείξει με το δικό του άγαρμπο, ωμό σεξουαλικό τρόπο το ενδιαφέρον του, αλλά και το πέος του, σ' ένα πάρτι, η Αλμα το εκμυστηρεύεται στις φίλες της - σχεδόν πανηγυρικά! Εκείνες όμως τη γεμίζουν ντροπή, ο Αρτουρ το αρνείται και η Αλμα γίνεται η περίγελος του σχολείου και το φρικιό της μικρής της κοινωνίας.
Βασισμένο σε μυθιστόρημα, το φιξιόν ντεμπούτο της ντοκιμαντερίστριας Γιάνικε Σίσταντ Γιάκομπσεν είναι μία τρυφερή, ειλικρινής, πρωτότυπη και ...σχεδόν επαναστατική νεανική κομεντί. Οι ταινίες ενηλικίωσης ιστορικά αποτυπώνουν αγόρια που παλεύουν να εκτονώσουν την εφηβική τους σεξουαλική κάψα, όσο τα κορίτσια τους αρνούνται, τους κάνουν να περιμένουν, παίζουν με το πάνω κεφάλι τους, όσο αυτά ξελιγωμένα παίζουν με το κάτω. Και να μία ταινία που παραδέχεται ότι και τα κοριτσάκια έχουν ξαναμμένα σώματα κι όχι μόνο ρομαντικές καρδιές. Μία ταινία που δείχνει με θάρρος τις ορμές, την αμηχανία, τη γλύκα, την αθωότητα του ερωτισμού, αλλά και τη φορετή ντροπή, τις αναπάντητες απορίες, την μοναξιά της εφηβείας.
Κι αυτός είναι ο πραγματικός άξονας του σεναρίου, το οποίο δικαιωματικά βραβεύτηκε στο φεστιβάλ της Tribeca. Αν το σεξ αποτυπώνεται με φρέσκια κοριτσίστικη γενναιότητα, αλλά και ιδιοσυγκρασιακό κωμικό τόνο, το πολύ σοβαρότερο θέμα της ταινίας υπονοείται από τις λεπτομέρειές της: η Γιάκομπσεν ξεθωριάζει τα χρώματα, στήνει κάδρα, πλημμυρίζει τα πλάνα της με τη βαθιά, εσωτερική μοναξιά της εφηβείας. Η γεωγραφική επιλογή της μικρής επαρχίας με τον φιδίσιο δρόμο του κεραυνού που υπόσχεται ότι καταλήγει στο Οσλο, την ελευθερία, τα όνειρα, είναι μόνο μια μεταφορά μιας ακόμα σπουδαιότερης υπόσχεσης: θα επιβιώσεις της σκληρότητας του σχολείου, θα μεγαλώσεις, θα κάνεις σεξ, θα σου ανήκει το σώμα και η ζωή σου, θα ευτυχήσεις. Θα φύγεις. Θα ξεφύγεις...
Ολοι οι δευτεροχαρακτήρες είναι καλογραμμένοι, πρωτότυποι και ερμηνευμένοι με αφοπλιστική φυσικότητα. Ομως η πρωταγωνίστρια Ελεν Μπέργκσολμ, μία συγκλονιστική πιτσιρίκα-αποκάλυψη, κλέβει πραγματικά την παράσταση με τον τρόπο που το μουτράκι της παντρεύει την αθωότητα με την λίμπιντο, την γκαφατζίδικη κωμωδία με την πληγωμένη ευαισθησία της ηλικίας της.
Αν σκεφτεί κανείς την ποσότητα της σαχλαμάρας που προμηθεύει το Χόλιγουντ στο εφηβικό κοινό σε εβδομαδιαία βάση, η πιθανότητα να δουν κάτι που δεν τους υποτιμά, δεν τους παραμυθιάζει, δεν αναμασά τα στερεότυπα νεανικά παραμύθια αλλά τους μιλά ισότιμα, ειλικρινά και ελπιδοφόρα για όσα περνάνε, σε κάνει σχεδόν να πανηγυρίζεις.
Μπείτε στις σκοτεινές αίθουσες και ανάψτε ελεύθερα. Θα επιβιώσετε. Ολα θα πάνε καλά.
