Η 28χρονη Μάργκο είναι εδώ και 5 χρόνια παντρεμένη με τον συνομήλικό της Λου. Η ζωή τους είναι ήρεμη, οικεία - κάνουν ο ένας τον άλλον να γελάει, είναι τρυφεροί και αγαπημένοι. Για αυτό κι όταν η Μάργκο γνωρίζει τον νέο τους γείτονα Ντάνιελ, αρχικά δεν επιτρέπει στον εαυτό της ούτε τη σκέψη μιας παράνομης σχέσης. Μόνο που ο έρωτας δεν γνωρίζει καμία λογική. Παραμονεύει και σιγοβράζει μέχρι τη στιγμή που πρέπει να πάρεις μια απόφαση. Και ποτέ στη ζωή δεν ξέρεις γιατί την πήρες. Ερωτεύτηκες αληθινά ή προσπάθησες να γεμίσεις το δικό σου αέναο κενό; Κάτι πράγματι σου έλειπε, ή επιζητούσες να αυτοκαταστραφείς - απλά για μια ακόμα ευκαιρία να ξεκινήσεις από την αρχή;
Η πρώην ηθοποιός και νυν σκηνοθέτιδα Σάρα Πόλεϊ («Το Υστερόγραφο μιας Σχέσης» / «Away From Her») στήνει μία ταινία σχέσεων στις λεπτομέρειες, προσπαθώντας να αποφύγει κάθε κλισέ. Με επιμονή, που άλλες φορές πετυχαίνει κι άλλες όχι τόσο, μας δείχνει αυτό το γάμο σε πραγματικό close up. Σε στιγμιότυπα που «δεν γίνεται τίποτα». Ο τρόπος που μας βάζει στο σπίτι του παντρεμένου ζευγαριού, οι διάλογοί τους, οι προσωπικοί χιουμοριστικοί κώδικες τους, οι αμηχανίες τους, οι μικρές στιγμές που ενώ όλα φαίνονται καλά, κάτι πάντα λείπει. Η κανονικότητα της σχέσης που έχει χάσει το μυστήριο, το πάθος, το χτυποκάρδι, αλλά έχει αντικαταστήσει την ένταση με την ηρεμία της οικειότητας, της αγάπης, της «φιλίας». Και μέσα εκεί, η γυναικεία εγκεφαλική ανησυχία. Η ανασφάλεια μέσα στην ασφάλεια. Οι εκκωφαντικές σιωπές μέσα από βλέμματα ή ανεπαίσθητες χειρονομίες: είμαι ευτυχισμένη; Αυτή θα είναι τώρα η ζωή μου; Για πάντα;
Η Πόλεϊ ακροβατεί σε τεντωμένο σκοινί. Από την μία πλευρά παρουσιάζει δίκαια τον χαρακτήρα του συζύγου (ο Σεθ Ρόγκεν προσφέρει ίσως την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του σ' έναν δραματικό ρόλο που απαιτεί εγκράτεια), κάνοντάς μας να αισθανθούμε πόσο αδικαιολόγητη είναι η Μάργκο που ψάχνει με την άκρη του ματιού την έξοδο κινδύνου. Από την άλλη, μας ζητά να μην την κρίνουμε. Γιατί όλοι είμαστε συνωμότες σ' αυτό τον ανελέητο αγώνα να καλύψουμε την τρύπα στην καρδιά μας. Αλλοι το κρύβουν καλύτερα, άλλοι το καταπιέζουν, κάποιοι τυχεροί το έχουν καταφέρει. Αλλοι ζουν διπλές ζωές, άλλοι μένουν μόνοι. Αλλοι κάνουν κακό σ' αυτούς που αγαπούν, άλλοι στον εαυτό τους - εθίζονται σε ουσίες προσπαθώντας να κοιμίσουν τους δαίμονές τους (ο καλογραμμένος, συμβολικός ρόλος της αλκοολικής Σίλβερμαν). Ολοι μας κάνουμε ό,τι μπορούμε.
Η Μισέλ Γουίλιαμς, για άλλη μία φορά, κατοικεί στην ταινία με την άνεση της ερμηνεύτριας που της έχουν δώσει τα κλειδιά του σπιτιού της ηρωίδας. Απλά, απέριττα, ουσιαστικά, γενναία. Δεν την συμπαθείς απαραίτητα την Μάργκο της. Αλλά η Γουίλιαμς έχει το ταλέντο να σε αναγκάσει να μην την καταδικάσεις. Τα ανείπωτα των ματιών της τα κουβαλάς κι εσύ. Την ανησυχία, τα όνειρα, τις ενοχές της.
Η Πόλεϊ ντύνει την ταινία (και την πόλη της το Τορόντο) με τεχνικολόρ χρώματα, καμμένα φίλτρα, υγρή ερωτική ένταση. Μπορεί να βασίζεται κυρίως στις ερμηνείες των ηθοποιών της, αλλά η σκηνοθεσία της είναι ευφάνταστη, περίτεχνη κι ωριμότερη από ποτέ. Η μεγάλη επιτυχία της έρχεται όταν η ηρωίδα της παίρνει την, όποια, απόφασή της. Εκεί η κάμερά της απελευθερώνεται, τρέχει, κάνει τους συναισθηματικούς κύκλους που βιώνει και η Μάργκο.
Το αποτέλεσμα είναι εγκεφαλικό, σχεδόν ονειρικό. Τίποτα δεν λύνεται, ούτε στην ταινία, ούτε στη ζωή. Ολα τα συμπεράσματα είναι σωστά. Ολες οι αποφάσεις, λάθος. Οταν το ομώνυμο τραγούδι του Λέοναρντ Κοέν ακούγεται τελικά, συνειδητοποιείς κι εσύ ότι δεν έχει σημασία τι έχει συμβεί στην οθόνη, όσο σε τι μονοπάτια έχει πάει το μυαλό σου. Αν έχει αποδεχτεί αυτό τον υποθετικό χορό. Αυτό το βαλς της ζωής που σε παρασύρει, σε στροβιλίζει. Σε αναγκάζει να κάνεις δύο βήματα πίσω κι ένα μπροστά.
