Οι μέρες της καραντίνας θέλουν προσοχή, υπομονή, πεθαρχία και... πολύ σινεμά! Μένουμε σπίτι, φτιάχνουμε ατμόσφαιρα και βλέπουμε ταινίες - ταινίες που πάντα θέλαμε να δούμε και δεν βρήκαμε ποτέ το χρόνο, ταινίες που θα ξαναδούμε γιατί μάς στηρίζουν, μάς φτιάχνουν το κέφι, σκοτώνουν την κακή διάθεση και την κλεισούρα.
Το Flix ζήτησε από σκηνοθέτες, ηθοποιούς, μουσικούς, συγγραφείς να προτείνουν την ταινία που θα βάλουν κι εκείνοι να δουν, όσο μένουν σπίτι. Μπορεί να είναι η αγαπημένη τους, ή αυτή που θεωρούν ότι έχει μεγαλύτερο νόημα να ξαναδούν τώρα, σε αυτή τη χρονική στιγμή, σε αυτή τη συνθήκη.
Δείτε ακόμη:
Ο Μπάμπης Μακρίδης προτείνει «Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου» του Στίβεν Σπίλμπεργκ
Ο Γιώργος Γούσης προτείνει «Κλίματα Αγάπης» του Νουρί Μπιλγκέ Τζεϊλάν
O Aργύρης Ξάφης προτείνει «Old Boy» του Παρκ Τσαν-γουκ
Ο Φοίβος Δεληβοριάς προτείνει «Amarcord» του Φεντερίκο Φελίνι
Η Κάτια Γκουλιώνη προτείνει «Να Ζει Κανείς ή να Μη Ζει» του Ερνστ Λιούμπιτς
Ο Παναγιώτης Πανταζής προτείνει «Φιμωμένος Ερωτας» του Ντούτσιο Κιαρίνι
Η Ζακλίν Λέντζου προτείνει «Gummo»
Ο ΛΕΞ προτείνει «Repo Man»
Ο Λευτέρης Χαρίτος προτείνει «Ο Γείτονάς μου ο Τότορο» και «Sullivan's Travels»
Τι να δούμε απόψε λοιπόν, Αργύρη Παπαδημητρόπουλε;
Ο σκηνοθέτης του «Suntan» και του πολυαναμενόμενου «Monday» (η παγκόσμια πρεμιέρα του οποίου αναβλήθηκε, καθώς αναβλήθηκε το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Tribeca, λόγω κοροναϊού) δεν χρειάστηκε να το σκεφτεί πολύ - για τους λόγους που εξηγεί κι ο ίδιος.
«All That Jazz» του Μπομπ Φόσι
Ενώ είναι η αγαπημένη μου ταινία, και η ταινία που θα έλεγα ότι θα πάρω μαζί μου στην κλισέ ερώτηση με το ερημικό νησί, για λίγο, λόγω εγκλεισμού, αμφιταλαντεύτηκα και σκέφτηκα να σας προτείνω κάτι άλλο που επίσης αγαπώ: «Τον Εξολοθρευτή Αγγελο» του Λουί Μπουνιουέλ.
Αλλά τελικά αποφάσισα να γράψω για την ΠΙΟ αγαπημένη - το «All That Jazz» του Μπομπ Φόσι. Πολλοί οι λόγοι. Ενας από αυτούς είναι ότι είναι η μόνη ταινία της οποίας έχω την αφίσα, οπότε μπορώ να στείλω όπως μου ζητήθηκε και φωτογραφία σε συνθήκη καραντίνας. Αλλος λόγος είναι ότι τα έχω φρέσκα μιας και την ξαναείδα πρόσφατα όταν μου ζητήθηκε να την παρουσιάσω στο Midnight Express.
Είναι περίεργο που είναι η αγαπημένη μου ταινία, γιατί εγώ σιχαίνομαι τα μιούζικαλ. Αλλά αυτή η ταινία δεν είναι μιούζικαλ στα μάτια μου.»
Eχει μέσα της ό,τι χρειάζομαι σε μια ταινία και και είναι μια ταινία που καταφέρνει να μιλήσει για τα πάντα. Συνήθως οι ταινίες που ανοίγουν πολλά θέματα είναι αποτυχημένες ταινίες. Ο Μπομπ Φόσι. όμως, έκανε το ακατόρθωτο. Μίλησε για όλα. Για την τέχνη, για τις εμμονές μας, τις ανασφάλειες, τις μανίες, τις καταχρήσεις, τις εξαρτήσεις, τις υπαρξιακές μας αγωνίες, την ματαιοδοξία, την φιλοδοξία, τον ανταγωνισμό, την ζήλεια, τον έρωτα, τον θάνατο και την καύλα.
Και όλα αυτά σε μια ταινία αυτοβιογραφική. Μια ταινία τόσο προσωπική που μοιάζει σαν να σε προσκαλεί στο πάρτι της κηδείας του. Εκεί που δεν έχει πια να φοβηθεί τίποτα τσαλακώνει το εγώ του, βγαίνει μπροστά, ξεβρακώνεται και σου λέει «αυτός είμαι» και αν σου αρέσει. Και σου αρέσει. Σου λέει ότι αρνείται να μεγαλώσει, δεν θέλει να συμβιβαστεί, δεν μπορεί να είναι κάπως για να χωρέσεις και να βολευτείς και τολμάει να το πάει μέχρι το τέλος. Και τολμάει να σου πει: Ναι, είμαι ανασφαλής! Ενώ είναι ο μεγάλος εραστής που η μισή Νέα Υόρκη έχει περάσει από το κρεβάτι του, γκρινιάζει στην ερωμένη του «Πώς τολμάς να χρησιμοποιείς το τηλέφωνό μου για να μιλήσεις με κάποιον που δεν είναι gay;»
Η ταινία έχει και άλλα πράγματα που σιχαίνομαι πέρα από το ότι είναι μιούζικαλ, όπως τα flash back και οι ονειρικές σκηνές. Εχει τα πάντα, αλλά τα κάνει τέλεια και καταλαβαίνεις ότι, ενώ τα σιχαινόσουν γιατί δεν σου άρεσαν, τώρα τα σιχαίνεσαι γιατί δεν θα τα κάνεις ποτέ τόσο καλά. Κάνει τα πάντα τέλεια! Ο χρόνος γίνεται χίλια κομμάτια, παρελθόν, παρόν, μέλλον, ρεαλιστικές σκηνές, φανταστικές σκηνές, όλα τα αλέθει στο μοντάζ και εκεί που νομίζεις ότι θα χαθεί η μπάλα και δεν θα ξέρεις που είσαι, βγάζει ένα απόλυτα γραμμικό αριστούργημα. Μια κατασκευή που δεν της περισσεύει τίποτα και δεν μπορείς να αλλάξεις ούτε ένα καρέ. Στα μάτια μου είναι το μιούζικαλ που δεν έκανε ο Κιούμπρικ. Εκανε sci-fi, thriller, πολεμική, κωμωδία, δεν έκανε μιούζικαλ. Το έκανε ο Fosse και του κάνει και μια μικρή αναφορά. Του κλείνει το μάτι και του βγάζει το καπέλο ταυτόχρονα.
ΥΓ. Αν πάντως έχετε χρόνο, που φαντάζομαι θα έχετε, δείτε και τον «Εξολοθρευτή Αγγελο».
Διαβάστε και δείτε περισσότερα:
- 15+ ταινίες για 15 μέρες στο σπίτι
- The long wait. Οι 5 κλασικές, τεράστιες τηλεοπτικές σειρές που αντιστέκονται στη βαρεμάρα
- Ολοι λένε #μενουμε_σπίτι
- Ο Μπάμπης Μακρίδης προτείνει «Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου» του Στίβεν Σπίλμπεργκ
- Ο Γιώργος Γούσης προτείνει «Κλίματα Αγάπης» του Νουρί Μπιλγκέ Τζεϊλάν
- O Aργύρης Ξάφης προτείνει «Old Boy» του Παρκ Τσαν-γουκ
- Ο Φοίβος Δεληβοριάς προτείνει «Amarcord» του Φεντερίκο Φελίνι
- Η Κάτια Γκουλιώνη προτείνει «Να Ζει Κανείς ή να Μη Ζει» του Ερνστ Λιούμπιτς
- Ο Παναγιώτης Πανταζής προτείνει «Φιμωμένος Ερωτας» του Ντούτσιο Κιαρίνι
- Η Ζακλίν Λέντζου προτείνει «Gummo»
- Ο ΛΕΞ προτείνει «Repo Man»
- Ο Λευτέρης Χαρίτος προτείνει «Ο Γείτονάς μου ο Τότορο» και «Sullivan's Travels»
