Η 8 επεισοδίων μίνι-σειρά «The Kennedys» υπέγραφε τις καταχωρήσεις της με το μότο «η πιο επίμαχη, ανατρεπτική τηλεοπτική σειρά της χρονιάς». Μόνο που παρά την 25 εκατομμυρίων παραγωγή, το έγκριτο πρωταγωνιστικό της καστ και το βαρύ σαν Ιστορία όνομα των Κένεντι στον τίτλο, η σειρά πάτωσε. Τον Ιανουάριο, παραμονές της πρεμιέρας της στο History Channel, το κανάλι τράβηξε την πρίζα και ακύρωσε την προβολή της.
«Βλέποντας το τελικό αποτέλεσμα στο σύνολό του, αποφασίσαμε ότι αυτή η δραματοποιημένη διασκευή δεν ταιριάζει στο προφίλ του History Channel» ήταν η επίσημη δήλωση των διευθυντών. Μια δήλωση που ξεσήκωσε θύελλα αμφισβήτησης: πώς είναι δυνατόν ένα κανάλι να χρηματοδοτεί μία ακριβή και πολυαναμενόμενη σειρά και να χάνει τον έλεγχο της, να μην έχει εγκρίνει κάθε στάδιο της παραγωγής της, να φτάνει να ξαφνιάζεται από το τελικό αποτέλεσμα;
Αρχικές αντιδράσεις
Οι αντιδράσεις όμως είχαν ξεκινήσει πολύ πιο πριν. Και συγκεκριμένα, ένα χρόνο πριν. Το στρατόπεδο των Κένεντι (ιστορικοί αναλυτές, φανατικοί οπαδοί της οικογένειας, αλλά και τα ίδια τα μέλη του εναπομείναντος Κάμελοτ) είχαν αποκηρύξει τη σειρά, πριν ακόμα υπογράψουν οι ηθοποιοί, τελειοποιηθεί το σενάριο, ή ξεκινήσουν τα γυρίσματα. Ο λόγος ήταν απλός: το όνομα του δημιουργού της. Ο Τζόελ Σέρνοουβ (ένας από τους δημιουργούς του «24») είναι δηλωμένος Ρεπουμπλικάνος. Στην εποχή των “tea parties” που καταφέρνουν ζημιές στην μάζα των ψηφοφόρων, φαίνεται ότι οι Δημοκρατικοί βλέπουν παντού συνομωσιολογικά σενάρια. Γιατί ένας ορκισμένος δεξιός ετοιμάζει πολύκροτη σειρά για τον πιο ένδοξο Δημοκρατικό Πρόεδρο; Για να τον αποκαθηλώσει και, εμμέσως να χτυπήσει τον Ομπάμα.
Μία άλλη θεωρία, ήθελε τον Σέρνοουβ να είχε πρόσβαση στους φακέλους του FBI και να αποκάλυπτε επιτέλους τα μυστικά και τα ψέματα της οικογένειας που οδήγησαν στις δολοφονίες του Τζακ και του Μπόμπι, ή ακόμα και τα πολιτικά σκάνδαλα που φρόντισαν οι Κένεντι να θάψουν μαζί με τα παιδιά τους.
God Save the Camelot!
Ο Θίοντορ Σόρενσεν, επίσημος κειμενογράφος των λόγων του JFK, κι ο πολιτικός ντοκιμαντερίστας των Δημοκρατικών Ρόμπερτ Γκρίνγουολντ ξεκίνησαν μία καμπάνια αφορισμού της σειράς. Ο Γκρίνγουολντ κατήγγειλε ότι η σειρά επιχειρεί την “πολιτική δολοφονία της υστεροφημίας του JFK”, ενώ ο Σόρενσεν, δημιουργώντας την ιστοσελίδα «StopKennedySmears.com» («Στοπ την σπίλωση του ονόματος των Κένεντι») μίλησε για ένα «εκδικητικό, κακόβουλο, ακροδεξιό, μονόπλευρο σενάριο». Μάλιστα κάλεσε τους επισκέπτες του εν λόγω site να υπογράψουν αίτηση που δήλωνε ότι «μποϊκοτάρουν το History Channel μέχρι να σταματήσει να προβάλει πολιτικές κατασκευασμένες κακοήθειες ως ιστορικά γεγονότα».
Στο χορό των πιέσεων πέρασε και η ίδια η Οικογένεια. Η Κάρολαϊν Κένεντι και η Μαρία Σράιβερ φημολογείται ότι άσκησαν βέτο στην ψηφιακή πλατφόρμα “A & E” (μητρική εταιρία του “History Channel”) με την οποία συνεργάζονται προσωπικά και επαγγελματικά. Κανείς δε θα μάθει ακριβώς τι συνέβη, αλλά λίγο μετά το “History” εξέδωσε την παραπάνω ανακοίνωση και απέσυρε τη σειρά από τον προγραμματισμένο αέρα του, ενώ, ένα προς ένα, τα υπόλοιπα κανάλια έκλειναν ερμητικά την πόρτα τους στον Σέρνοουβ (ένα από αυτά ήταν το “Showtime”, ένα κανάλι φημισμένο για την τόλμη του στις σειρές που προβάλει).
Η ανακοίνωση ότι τελικά «Οι Κένεντι» θα παιχτούν στο ReelzChannel ακούστηκε σαν το πιο σύντομο ανέκδοτο. Η πιο αναμενόμενη σειρά της χρονιάς είχε ξεπέσει σ’ ένα κανάλι που οι θεατές δεν έχουν μάθει ακόμα σε πιο νούμερο βρίσκεται στο τηλεκοντρόλ τους. Η «πιο επίμαχη, ανατρεπτική σειρά» θα κάνει την πρεμιέρα της ανάμεσα σε επαναλήψεις του “Cheers”, του “3rd Rock from the Sun” και της “Ally McBeal.”
Πολύ Κακό για το Τίποτα...
Με την προβολή των πρώτων δύο επεισοδίων, όλο το χτίσιμο της πολιτικής ίντριγκας κατέρρευσε και οι κριτικές άρχισαν να δημοσιεύουν μία άλλη εκδοχή του γιατί μπορεί το “History Channel” να μην ήθελε να συνδέσει το όνομά του με τους “Kennedys” : γιατί είναι κακή τηλεόραση. Αδιάφορα σκηνοθετημένη, επιδερμική, καρτουνίστικη.
Η ιστορία της πολυπαθούσας πολιτικής οικογένειας των Κένεντι (έτσι όπως έχει καταγραφεί σε δεκάδες best seller βιβλία, ντοκιμαντέρ ή ακόμα και ενδελεχή άρθρα στο, ερωτευμένο με το Κάμελοτ, “Vanity Fair”) συνδυάζει μεγαλείο, λάμψη, τραγωδία, και μακιεβελικών διαστάσεων παρασκήνιο. Πώς μπορεί κανείς να έχει μία τέτοια πρώτη ύλη στα χέρια του και να αποτύχει; Πολύ απλά. Μπορεί να τον συντρίψει το ίδιο το μέγεθος. Σε πόσο βάθος και ουσία να εισχωρήσει μία μίνι σειρά, όταν έχει να κάνει με τόσα πολλά γεγονότα, τόσες δεκαετίες πολιτικής δράσης, τόσους πολλούς Κένεντι;
Το σενάριο, αν και περιορίστηκε σε μία συγκεκριμένη χρονική περίοδο (Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος μέχρι και τη δολοφονία του Μπόμπι) και εστιάστηκε στη σχέση του δολοπλόκου πατέρα Τζο Κένεντι με τους τρεις γιους που έσπρωξε μανιωδώς στην εξουσία, απέτυχε να βρει τον αφηγηματικό άξονα που θα στηρίξει ένα ουσιαστικό δράμα. Δεν μπόρεσε να αποφασίσει που επικεντρώνεται και τι αφήνει εκτός αφηγηματικού καμβά. Κατέληξε σαν μία τηλεοπτική, επί τροχάδην, αφήγηση των «Kennedys, the Greatest Hits»: Κούβα, Βιετνάμ, μαφία, Τζάκι Ο, Φρανκ Σινάτρα, Μέριλιν Μονρό.
Πολιτική Συνωμοσία;
Η σειρά δεν εκθέτει τους Κένεντι, ούτε τους αμαυρώνει. Τι κι αν υπογραμμίζονται οι απιστίες του JFK, ή μαθαίνουμε για την εύθραυστη υγεία του και την εξάρτησή του από κοκτέιλ παυσίπονων ενέσεων; Ο Κρεγκ Κινίαρ τον ερμηνεύει με ένα μείγμα ηγετικού χαρίσματος και μελαγχολίας που τον διασώζει. Τι κι αν ο Μπόμπι παρουσιάζεται ως φερέφωνο του πατέρα του και σκιά του αδελφού του; Ο Μπάρι Πέπερ προσδίδει στο ρόλο μία συγκινητική αξιοπρέπεια που τον μεταμορφώνει σε πρίγκιπα. Τι κι αν ο πατριάρχης Τζο σκιαγραφείται ως διψασμένη για εξουσία καρικατούρα; Ο Τομ Γουίλκινσον του δανείζει το δικό του στιβαρό εκτόπισμα και τον εξανθρωπίζει.
Η σειρά εκθέτει την ιστορία τους, εκμηδενίζοντας το σαιξπηρικών διαστάσεων εκτόπισμα τους σε μεσημεριανή τηλενουβέλα. Στέκεται στην επιδερμίδα των σκανδάλων, στο πρώτο επίπεδο των πολιτικών δρώμενων, στην πιο στερεότυπη απεικόνιση της εγκλωβισμένης στο «φαίνεσθαι» Τζάκι (με μία άχρωμη, άγευστη Κέιτι Χολμς που δεν πήγε τον ρόλο πουθενά πέρα από την φυσιογνωμική της ομοιότητα με την Πρώτη Κυρία).
Οχι, τελικά, ο μεγάλος αντίπαλος της Οικογένειας δεν ήταν τελικά ο Ρεπουμπλικάνος Σέρνοου. Ηταν ο σεναριογράφος Στίβεν Κρόνις, που απέτυχε να δημιουργήσει τρισδιάστατους χαρακτήρες, να αφηγηθεί το τέλος της αθωότητας του αμερικανικού ονείρου μέσα από αυτές τις εμβληματικές φιγούρες, να βρει τι έκανε το όνομα Κένεντι τόσο λαμπερό και τόσο καταραμένο.
Ειρωνικά, ο Κρόνις είναι δηλωμένος Δημοκρατικός.
