Η έκτη ημέρα του 64ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου ήταν αφιερωμένη στο «Μικρό Ψάρι» του Γιάννη Οικονομίδη που έκανε την πρεμιέρα του στο Διαγωνιστικό Τμήμα της διοργάνωσης, διεκδικώντας τη Χρυσή Αρκτο.
Συναντήσαμε τους δημιουργούς του «20.000 Days on Earth», της φιξιόν/ντοκιμαντέρ ταινίας για τον Νικ Κέιβ, σε μία κουβέντα που εξελίχθηκε από συνέντευξη σε between fans εξομολόγηση.
Η τέταρτη και τελευταία γερμανική συμμετοχή στο Διαγωνιστικό Τμήμα, με αυστριακή σκηνοθέτη, ήταν κι από τις λίγες που γιουχαΐστικε στο συνήθως συγκρατημένο Φεστιβάλ – τόση σαχλαμάρα, πώς να την αντέξεις;
Από τις ωραιότερες στιγμές της 64ης Berlinale, το «Praia do Futuro» του Καρίμ Αϊνουζ είναι μια ιστορία για τον ανδρισμό, τον έρωτα και την ανάγκη να πιστέψεις στους ήρωες, φτιαγμένη με τόση οπτική δύναμη που μοιάζει αδύνατον να μη σε συγκινήσει.
Το «The Better Angels» είναι το σκηνοθετικό ντεμπούτο του πιο πρόσφατου μοντέρ του Τέρενς Μάλικ. Ο δάσκαλος αναμφίβολα θα έβαζε άριστα στον μαθητή του, εμείς ωστόσο δεν είμαστε εξίσου σίγουροι.
Σε μια διεθνή συμφωνία που τη φέρνει στην κορυφή των μεγαλύτερων εταιριών παραγωγής στον κόσμο, η Faliro House υπέγραψε διετή συνεργασία με την FilmNation Entertainment, υπεύθυνη για ταινίες όπως το «Ολα Χάθηκαν» και το «Nebraska».
H τέταρτη μεγάλου μήκους του Γιάννη Οικονομίδη έχει εκτόπισμα και ειδικό βάρος. Κι έναν (καμία έκπληξη), εξαιρετικό Βαγγέλη Μουρίκη, σε μια βραδυφλεγή ερμηνεία-δυναμίτη.
Το πιο θερμό χειροκρότημα που ακούσαμε μέχρι σήμερα στη Berlinale, ήταν για μια Ελληνική ταινία. Το «Στο Σπίτι» του Αθανάσιου Kαρανικόλα σημάδεψε με τον δικό του ήσυχο τρόπο την χθεσινή μέρα.
Λίγα λεπτά μετά την πρώτη δημοσιογραφική προβολή της στην Berlinale, ο Γιάννης Οικονομίδης φέρνει «Το Μικρό Ψάρι» και όλη την ομάδα του, στην επίσημη συνέντευξη Τύπου της ταινίας.
Λίγα λεπτά πριν την παγκόσμια πρεμιέρα του «Στο Σπίτι» του Αθανάσιου Καρανικόλα στο Forum του 64ου Φεστιβάλ Βερολίνου, ο σκηνοθέτης, οι παραγωγοί και οι ηθοποιοί της ταινίας εξήγησαν στην κάμερα του Flix γιατί μ' αυτό το φιλμ ένιωσαν... σα στο σπίτι τους.
Το βραβευμένο στο Sundance «20.000 Days on Earth», το υβρίδιο φιξιόν-ντοκιμαντέρ των Ιαν Φόρσαϊθ και Τζέιν Πόλακ για τον Νικ Κέιβ, προβλήθηκε στην Berlinale και μας άφησε να περπατάμε βουρκωμένοι για όλη την υπόλοιπη μέρα. «I’m transforming. I’m vibrating. Look at me now...»
Στην ίσως πιο mainstream και εγκεκριμένη αυτή τη φορά από την Κίνα ταινία του, ένας παραδοσιακός φεστιβαλικός σκηνοθέτης μας βάζει σε έναν κόσμο αισθήσεων και παραισθήσεων που μοιάζει λιγότερο συναρπαστικός από τους πρωταγωνιστές του.
H επιστολή του Υπουργού Πολιτισμού στον Τζορτζ Κλούνεϊ, με αφορμή τις δηλώσεις του για την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα, είναι ακόμη ένα δείγμα πως στην Ελλάδα ασχολούμαστε με την επιφάνεια και διόλου με την ουσία.
Η παρουσία του Λαρς φον Τρίερ στο Βερολίνο υπήρξε αισθητή, ακόμη κι αν δεν βγήκε από το στόμα του ούτε μια λέξη. Αντ' αυτού, ο Σάια ΛαΜπεφ ανέλαβε το ρόλο του προβοκάτορα, καθώς στις αίθουσες οι ταινίες του επίσημου προγράμματος συνεχίζουν να προκαλούν... συζητήσεις.
Χωρισμένο σε 14 κεφάλαια που ακολουθούν τις στάσεις της σταύρωσης του Χριστού, το σκληρό αλλά και σατιρικό «Kreuzweg» του Ντίτριχ Μπρούγκερμαν επανεξετάζει το θέμα της πίστης με οδηγό ένα δεκατετράχρονο κορίτσι που ενηλικιώνεται με ρυθμούς αγιοσύνης.
Με κάθε νέα κινηματογραφική διασκευή βιβλίου του Νικ Χόρμπι ενθουσιαζόμαστε. Είναι αντανακλαστικό - είναι αγαπημένος μας. Μόνο που το «A Long Way Down» του Πασκάλ Σομέιγ αποδείχτηκε να ακολουθεί τον τίτλο του και να... πέφτει από τα μάτια μας.
Διασκευάζοντας το βιβλίο της Πατρίτσια Χάισμιθ, ο Χοσεΐν Αμινί πετυχαίνει την αναπαράσταση της εποχής και μια παλιομοδίτικη αίσθηση αγωνίας, αν και μένει λίγο περισσότερο στην επιφάνεια της ιστορίας του.
Το πειραματικό ντεμπούτο του Μπέντζαμιν Ναστάτ επιχειρεί μία συμβολική ταινία για την επικείμενη απειλή και τον ξεσηκωμό της εργατικής τάξης απέναντι στους πλούσιους του Μπουένος Αϊρες.