Η Πατρίτσια Χάισμιθ ήταν ιδανική στο να χτίζει ιστορίες για γοητευτικούς μικροκακοποιούς ή ακόμη κι εγκληματίες, ανθρώπους στο περιθώριο μιας κοινωνικά αποδεκτής συμπεριφοράς, κάνοντάς τους την ίδια στιγμή να μοιάζουν γοητευτικοί και συμπαθείς, τόσο ώστε να σε κάνουν εκ προοιμίου να παίρνεις το μέρος τους. Επενδύοντας στο ψυχολογικό πορτρέτο τους μέσα από την πλούσια απολαυστική γραφή της, μεταμόρφωνε χαρακτήρες ξεκάθαρα προβληματικούς, όπως για παράδειγμα ο Τομ Ρίπλεϊ σε ήρωες και μάλιστα για περισσότερα από ένα βιβλία.
Μεταφέροντας τα «Δύο Πρόσωπα του Ιανουαρίου» στην οθόνη και θέλοντας περισσότερο απ΄ οτιδήποτε άλλο να κάνει μια ταινία αστυνομικής ίντιργκας κι αγωνίας, ο Χοσεΐν Αμινί στερείται εκ προοιμίου την ικανότητα μιας πιο πολύπλοκης και πολυεπίπεδης αφήγησης που προσφέρει το βιβλίο. Ετσι αναγκαστικά, περιορίζεται σε μια απλή εξιστόρηση των γεγονότων, αφήνοντας τους καλούς ηθοποιούς του να δοκιμάσουν να γεμίσουν τα κενά της ψυχολογίας και της εσωτερικής δυναμικής των χαρακτήρων τους.
Ο Βίγκο Μόρτνενσεν και ο Οσκαρ Αϊζακ καταφέρνουν με επιτυχία να επενδύσουν τους δυο ήρωες τους με την αμφισημία που επιβάλει η φύση τους, ο Τσέστερ, ένας απατεώνας που ταξιδεύει με πλαστά διαβατήρια στην Ευρώπη κυνηγημένος από τους ανθρώπους των οποίων τα χρήματα έκλεψε, κι ο Ράινταλ ένας γόνος καλής οικογενείας που προσπαθεί να ξεφύγει από αυτήν, ζώντας στην Αθήνα και κερδίζοντας χρήματα όχι πάντα με τον πιο ηθικό τρόπο. Ανάμεσά τους η Κίρστεν Ντανστ ως η γυναίκα του Τσέστερ, μοιάζει λιγότερο ενδιαφέρουσα εκ προοιμίου, αλλά και ως ερμηνεία, αφού δεν έχει την ικανότητα να πείσει ως μια γυναίκα που θα έφερνε αντιμέτωπους δύο άντρες.
Οι τρεις τους θα συναντηθούν στην Αθήνα κατά τύχη, κι όταν ένα ατύχημα θα οδηγήσει στον θάνατο ενός ιδιωτικού ντετέκτιβ, θα φύγουν μαζί για την Κρήτη, περιμένοντας τα καινούρια πλαστά διαβατήρια του ζευγαριού, που θα τους επιτρέψουν να συνεχίσουν το ταξίδι τους με άλλα ονόματα. Μόνο που όπως είναι φυσικό, τα πράγματα δεν θα πάνε ακριβώς ή καθόλου όπως ήλπιζαν.
Γυρισμένο στην Αθήνα και την Κρήτη, αλλά και στην Κωνσταντινούπολη όπου διαδραματίζεται το τελευταίο κομμάτι του, το φιλμ του Αμινί επιτυγχάνει μια θαυμάσια αναπαράσταση της εποχής και σε γυρίζει πειστικά στον κόσμο μιας νοσταλγικής Ελλάδας, όπου οι άνθρωποι έμοιαζαν κομψότεροι ακόμη κι όταν έκαναν εγκλήματα. Ναι, μπορεί κατά στιγμές να δείχνει καρτποσταλική, αλλά όχι περισσότερο απ' όσο περιμένεις από μια κινηματογραφική ταινία και σίγουρα αρκετά αληθινή για να σε πείσει για την αληθοφάνεια της.
Οσο για την ίδια την ιστορία, μπορεί η αγωνία και η ίντριγκά του να αργούν αρκετά να πάρουν μπρος και μια από τις κρίσιμες στιγμές της ιστορίας που διαδραματίζεται στα ανάκτορα της Κνωσσού να μην έχει την ένταση που θα ήθελες, αλλά το δεύτερο μέρος του φιλμ, επικεντρωμένο στους δύο άντρες,, βρίσκει έναν ικανοποιητικό ρυθμό και την αίσθηση της αγωνίας που περιμένεις από μια ταινία βασισμένη σε βιβλίο της Χάισμιθ.
Στα χέρια ενός πιο έμπειρου σκηνοθέτη -αυτή είναι η πρώτη ταινία του μέχρι τώρα σεναριογράφου Αμινί- το φιλμ θα είχε αναμφίβολα μια πιο στιβαρή δομή και μια μεγαλύτερη ένταση και κυρίως θα μπορούσε να χειριστεί καλύτερα το πιο πολύπλοκο κομμάτι της, αυτό της δυναμικής της σχέσης των δύο ανδρών που εδώ μόλις που αγγίζει την μπερδεμένη της φύση, που κινείται ανάμεσα σε αυτή ενός πατέρα και γιου, δυο αντιζήλων αλλά και σε μια σειρά από πιο γκρίζες περιοχές.
Παρά τις αδυναμίες της όμως, ή καλύτερα, παρά τις κάποιες χαμένες ευκαιρίες, η ταινία δεν παύει να είναι ένα καλοφτιαγμένο, κομψό θρίλερ εποχής, ιδανικό για μια βραδιά στο σινεμά δίχως πολλές απαιτήσεις και προορισμένο για επαναληπτικές προβολές μέσα στα χρόνια, σε θερινά σινεμά από την ταράτσα των οποίων μπορείς να κοιτάς εκτός από την οθόνη και την Ακρόπολη.
Διαβάστε ακόμη:
