Σε πείσμα του κορονοϊού που δείχνει τα δόντια του, το Φεστιβάλ στη δεύτερη μέρα του περπάτησε τη γραμμή που συνδέει το «Δοξόμπους» με τους Callas...
Το Flix βρίσκεται στο 62ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για να παρακολουθήσει ταινίες, να γράψει γι' αυτές και να καταγράψει την αίσθηση της «επιστροφής στο σπίτι». Μείνετε συντονισμένοι εδώ.
Επίσημη πρώτη έκανε ο Φώτης Σεργουλόπουλος, ως φετινός Πρέσβυς της Αγοράς, στο Casting Workshop Σε μια συνεργασία του Φεστιβάλ με το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, το ICDN (International Casting Directors Network) και το Ready2cast, το εργαστήριο «Auditioning Steps at the International Market» έφερε κοντά νέους ηθοποιούς και καταξιωμένους επαγγελματίες του χώρου του casting, για ανταλλαγή πληροφοριών και χρήσιμων πρακτικών συμβουλών.
Ο Φώτος Λαμπρινός στάθηκε μπροστά στο κοινό του, για να παρουσιάσει το «Δοξόμπους», σε μια πολύ ειδική, πολύ συγκινητική προβολή καθολικής προσβασιμότητας: η ταινία, με την υποστήριξη του χορηγού προσβασιμότητας Alpha Bank, προβλήθηκε με ακουστική περιγραφή [AD: Audio Description] για τυφλούς και άτομα με προβλήματα όρασης και με υπότιτλους για Κ/κωφούς και βαρήκοους [SDH: Subtitles for the Deaf or hard of Hearing]. Ετσι, για δυο ώρες, όλοι οι πρόθυμοι θεατές - κυριολεκτικά, χωρίς εξαιρέσεις - ταξίδεψαν, με ήχο, εικόνα και φαντασία, στην καρδιά της βυζαντινής κοινωνίας του 14ου αιώνα.
Παρέα με την Εύα Στεφανή
Χώρα, σε βλέπω... και σε ακούω!
Δυο ξεχωριστές προβολές φιλοξένησε η ημέρα, στο πλαίσιο του προγράμματος «Χώρα, σε Βλέπω: Ο 20ός Αιώνας του Ελληνικού Κινηματογράφου» της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Από τη μια πλευρά, η Αστέρω κι ο Θύμιος βρήκαν το ιδανικό soundtrack για τον δραματικό βουκολικό έρωτά τους, στην προβολή της «Αστέρως» του Νίκου Γαζιάδη του 1929, με ζωντανή μουσική από τη Nalyssa Green.
Από την άλλη, η Αντουανέττα Αγγελίδη παρουσίασε τις «Παραλλαγές στο Ιδιο Θέμα» του 1977, το καθοριστικό ντεμπούτο της που σύστησε, τότε, ένα από τα σημαντικότερα πρόσωπα του ελληνικού πειραματικού σινεμά, σε μια κατάμεστη, ορεξάτη αίθουσα.
Η εφαρμογή των μέτρων στο covid-free Φεστιβάλ συνεχίζονται. Η προτροπή; φεστιβάλ 'το! Με την επίδειξη της βεβαίωσης εμβολιασμού ή νόσησης, φοράς το βραχιολάκι σου και γλιτώνεις την αναμονή για τον έλεγχο.
Δυο ταινίες λάνσαρε η ημέρα από το ελληνικό πρόγραμμα - επίσημη πρώτη. Οι Callas, ο Λάκης και ο Αρης Ιωνάς, παρέα με την πρωταγωνίστριά τους, Μελία Κράιλινγκ, παρουσίασαν στο κοινό το «Sick».
Μια ιστορία με δυο πρόσωπα σε απόσταση χιλιάδων χιλιομέτρων στη διάρκεια της καραντίνας του '20: Οι Callas έφτιαξαν (αληθινά χειροποίητα, πολύ περισσότερο από τις προηγούμενες) τη νέα, τρίτη μεγάλου μήκους ταινία τους, το «Sick», με τρόπο τόσο στρογγυλό, ώστε να περικλείει όλα όσα η καλλιτεχνική ταυτότητά τους αντιπροσωπεύει. Το τώρα, το ρετρό, το χιούμορ και τον βαθύ υπαρξισμό, σ' έναν κύκλο φτιαγμένο από καμμένο φως και εθιστική μουσική. Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Sick».
Το ντεμπούτο του έκανε και το «Saison Morte» του Θανάση Τότσικα. Με αντεστραμμένη στον τίτλο την έκφραση morte-saison, όπως αναφέρονται κατεξοχήν όσοι ασχολούνται με τον τουρισμό στην νεκρή περίοδο που συνήθως για τα ελληνικά νησιά είναι ο χειμώνας, η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Θανάση Τότσικα, σε σενάριο του Παναγιώτη Ιωσηφέλη και γυρισμένη εξ ολοκλήρου στη Μήλο, δίνει αμέσως το στίγμα του genre στο οποίο ανήκει.
Αστυνομικό θρίλερ με φυσικό σκηνικό ένα ελληνικό νησί εκτός τουριστικής περιόδου, με ήρωες ένα ψηφιδωτό χαρακτήρων που αποτελούν κομμάτια ενός παζλ για δύσκολους λύτες, με μυστικά και ψέματα που κρύβονται κάτω από το πέπλο μιας μέχρι και παγανιστικής ατμόσφαιρας, με αρχαιοκαπηλίες και ενοχικά σύνδρομα μπερδεμένα με έναν (όχι μόνο) λανθάνοντα ερωτισμό, το «Saison Morte» παίζει με όλα τα «κλισέ» του είδους. Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για την ταινία.
Εάν αναρωτιέστε τι να δείτε στην online πλατφόρμα του Φεστιβάλ από τις ταινίες που ήδη είναι διαθέσιμες, δοκιμάστε τα παρακάτω:
Ο Τζον και η Τρύπα (John and the Hole) του Πασκουάλ Σίστο (ΗΠΑ) | Τμήμα: Round Midnight
Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθείς ότι ο Πασκουάλ Σίστο είναι visual artist βλέποντας την ταινία του, αφού η αισθητική και το στιλ αναδεικνύονται σε ένα από τα βασικά δομικά υλικά της. Από την αρχιτεκτονική των πλάνων και το σχήμα του κάδρου, μέχρι την χρωματική παλέτα και την ηχητική μπάντα, όλα στο «John and the Hole» δείχνουν προμελέτη, προσοχή θα μπορούσε να πει κανείς, ακόμη και συμβολισμό.
Το σενάριο, αντίθετα, βασισμένο σε ένα διήγημα του Νικολάς Τζιακομπόνε, συνεργάτη του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου, είναι αφαιρετικό, μινιμαλιστικό, σχεδόν κρυπτικό. Ο Τζον του τίτλου, είναι ο δεκατριάχρονος γιος μιας καλοβαλμένης οικογένειας που κατοικεί σε ένα θαυμάσιο σπίτι στα προάστια, παίζει τένις με φιλοδοξίες πρωταθλητισμού και βιώνει μια προστατευμένη, αδιατάρακτη ζωή. Μέχρι την στιγμή που θα ανακαλύψει λίγο πιο πέρα από την πίσω αυλή του σπιτιού του μια εγκαταλελειμμένη κατασκευή, ένα καταφύγιο που κάποιος έσκαβε για κάποιο λόγο, μια βαθιά τσιμεντένια τρύπα στο έδαφος.
Η εφηβική περιέργεια του Τζον, που ήδη τον παρότρυνε σε μερικές απροσδόκητες πράξεις, θα τον οδηγήσει να κάνει κάτι αληθινά ανεξήγητο. Ενα βράδυ θα ναρκώσει τον πατέρα, τη μητέρα και την αδελφή του, θα τους μεταφέρει στην τσιμεντένια τρυπα και θα τους κρατήσει εκεί για μέρες, προσφέροντάς τους μόνο τα βασικά για να επιβιώσουν, όσο εκείνος μόνος στο σπίτι συνεχίζει τη ζωή του δοκιμάζοντας ρουτίνες και μηχανισμούς μιας ενήλικης ζωής. Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική της ταινίας
Μη Διστάσεις (Do not Hesitate) του Σαρίφ Κορβέρ (Ολλανδία) | Τμήμα: Ανοιχτοί Ορίζοντες
Ανοιχτοί Ορίζοντες** Σε ένα έρημο, αφιλόξενο τοπίο, τρία μέλη μιας ολλανδικής ειρηνευτικής αποστολής αναγκάζονται να διανυκτερεύσουν προκειμένου να φυλάξουν ένα στρατιωτικό όχημα που έχει χαλάσει. Μόνοι τους, αποκομμένοι από το υπόλοιπο στράτευμα αλλά σταδιακά και από την πραγματικότητα θα πυροβολήσουν και θα σκοτώσουν κατά λάθος την κατσίκα ενός αγοριού. Οταν αυτό θα έρθει για να ζητήσει το λόγο, η κατάσταση θα ξεφύγει εκτός ελέγχου, φέρνοντας τους νεαρούς στρατιώτες ενώπιον αποφάσεων που μέχρι πρότινος δεν είχαν σκεφτεί ποτέ ότι θα έπρεπε να πάρουν.
Περισσότερο μια ιστορία βίαιης ενηλικίωσης παρά ένα καθαρόαιμο αντιπολεμικό μανιφέστο, το δεύτερο φιλμ μεγάλου μήκους του γεννημένου στη Βενεζουέλα αλλά μόνιμου κάτοικου Ολλανδίας Σαρίφ Κορβέρ που γυρίστηκε στην Ελλάδα, με συμπαραγωγό εταιρία την Heretic και είναι η επίσημη υποβολή της Ολλανδίας για το Οσκαρ Καλύτερης Διεθνούς Ταινίας, θα μπορούσε εύκολα να κατηγορηθεί ως μια μικρού μήκους ταινία που μεγεθύνεται άσκοπα προκειμένου να γεμίσει κινηματογραφικό χρόνο, έχοντας ολοκληρώσει αυτό που θέλει να πει ήδη από τα πρώτα της λεπτά.
Δεν είναι εντελώς αλήθεια. Ο Κορβέρ θέλει και καταφέρνει ακριβώς αυτό: τον εγκλωβισμό των τριών ηρώων του αλλά κυρίως και του θεατή σε ένα συγκεκριμένο - φωτογραφημένο σε τετράγωνο κάδρο - χώρο (που θα μπορούσε να είναι το Αφγανιστάν), μια πολύ συγκεκριμένη συνθήκη (το πάγωμα του χρόνου καθώς οι τρεις στρατιώτες βρίσκονται μόνο αντιμέτωποι με ένα οργισμένο και πεινασμένο παιδί), αφηγούμενος, πριν από οποιοδήποτε ιστορία, το ίδιο το πέρασμα του χρόνου, την αντοχή στη φρίκη, το προ-τραυματικό στρες που συμβαίνει τη στιγμή που φοράς τη στολή και κουβαλάς τον βαρύ οπλισμό στους ώμους σου.
Η διαδρομή των τριών ηρώων του - από το φως στο σκοτάδι - κάνει το «Μη Διστάσεις» του τίτλου να ακούγεται ειρωνικά σαν μια προτροπή και διαταγή μαζί. Και στις δυο περιπτώσεις, η μετάβαση από την αθωότητα στην… ενοχή θα είναι αποκαλυπτική. Ο τρόπος με τον οποίο τα καλογυμνασμένα νεανικά σώματά τους χορεύουν στο ρυθμό της τέκνο, αρχικά σαν ένδειξη παντοδυναμίας και στο φινάλε ως μια ύστατη μάταια πράξη εξιλέωσης, κάνει τη - δυσανάλογη σε σχέση με το μέγεθος της ταινίας - τραγωδία που στέκεται στο κέντρο της να αποκτά νόημα.
Μανώλης Κρανάκης
Διαβάστε ακόμη:
Το 62ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με το βλέμμα του Flix | Ημέρα 1η | «Ναι, τα βγάλαμε πέρα!»
Το Flix βρίσκεται στο 62ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για να παρακολουθήσει ταινίες, να γράψει γι' αυτές και να καταγράψει την αίσθηση της «επιστροφής στο σπίτι». Μείνετε συντονισμένοι εδώ.
