Ο Τιμ Μπάρτον δεν έχει δώσει ποτέ μια οριστική λίστα με τις ταινίες που ο ίδιος θεωρεί τις καλύτερες όλων των εποχών. Ισως γιατί το «καλύτερο» στην περίπτωση του Μπάρτον είναι τόσο ειδικό και συγκεκριμένο όσο και τα σκοτεινά ποπ παραμύθια που συνεχίζει να γυρίζει εδώ και τριάντα χρόνια.
Οι επιρροές του και συνεπακόλουθα τα φιλμ που αγαπάει τοποθετούνται στο ευρύτερο πεδίο του κινηματογραφικού τρόμου, της φαντασίας και των b-movies, με ειδική λατρεία στα φιλμ του Μάριο Μπάβα και του Ρότζερ Κόρμαν αλλά και όλες τις ταινίες που έπαιζε η τηλεόραση τα απογεύματα του Σαββατοκύριακου όταν ήταν ακόμη παιδί.
Δείτε εδώ το μελαγχολικό σινεμά του Τιμ Μπάρτον σε δέκα αγαπημένες σκηνές, όπως τις διάλεξε το Flix.
«Οι ταινίες που αγαπώ είναι κάτι σαν αυτό που σου συμβαίνει όταν είσαι παιδί και διαβάζεις μια περίεργη ιστορία ή ένα λαϊκό παραμύθι. Υπάρχει κάτι πρωτόγονο μέσα τους. Πολλές ταινίες από αυτές που μου αρέσουν, διαθέτουν το χάρισμα τα ελαττώματά τους να είναι και οι αρετές τους. Αυτές είναι οι ταινίες που όταν προβάλλονται τις βλέπω κάθε φορά. Πείτε το μαζοχισμό. Δεν ξέρω. Είναι ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου.»
Dracula A.D. 1972 του Αλαν Γκίμπσον (1972)
«Το 1972 ήταν μια υπέροχη χρονιά για τις ταινίες. Βλέποντας αυτήν την ταινία ήθελα να μετακομίσω στο Λονδίνο, γιατί ήταν μια μείξη του τρόμου της εταιρείας Hammer και του swinging Λονδίνου. Υπάρχει μια σκηνή που από το 1569 μεταφέρεται σε δυνατή ροκ μουσική και σε ένα τζετ, οπότε υπάρχει μια περίεργη αντιπαράθεση πραγμάτων. Μέσα στα χρόνια γνώρισα προσωπικά τον Κρίστοφερ Λι και ξέρω ότι ποτέ δεν θα υποστήριζε πως αυτή ήταν μια από τις αγαπημένες του ταινίες. Νομίζω πως ήταν η εποχή που η Hammer άρχιζε να χάνει την αίγλη της και σκέφτηκαν: "Hey, ας γίνουμε λίγο χιπ", το οποίο ήταν ένα λάθος. Αλλά μου αρέσουν τα λάθη μερικές φορές.»
The Wicker Man του Ρόμπιν Χάρντι (1973)
«Είναι σαν ένα παράξενο μιούζικαλ. Αυτή ήταν στην πραγματικότητα μια από τις αγαπημένες ταινίες του Κρίστοφερ Λι. Δεν ήταν πολύ επιτηχμένη όταν βγήκε στις αίθουσες αλλά είναι ένα υπνωτιστικό και συναρπαστικό φιλμ νομίζω. Είναι σαν ένα περίεργο όνειρο. Μερικές από αυτές τις ταινίες, σαν αυτή, περιστρέφονται στο μυαλό μου σαν ένα όνειρο. Μου θυμίζει να μεγαλώνω στο Μπέρμπανκ. Ολα είναι περίπου φυσιολογικά στην επιφάνεια, αλλά από κάτω τίποτε δεν είναι όπως φαίνεται.»
The Golden Voyage of Sinbad του Γκόρντον Χέσλερ (1973)
O Ρέι Χαριχάουζεν είναι ένας από τους ανθρώπους που με ενέπνευσε να κάνω σινεμά. Τα έκανε όλα μόνος του σε εποχές όπου ήταν πολύ δύσκολο. Στους χαρακτήρες του μπορείς να νιώσεις το άγγιγμα ενός καλλιτέχνη. Επαιζαν καλύτερα από το να τους υποδύονται ηθοποιοί. Η δουλειά του ενσάρκωσε ακριβώς αυτό που μου αρέσει στις ταινίες, τη μείξη της φαντασίας με την χειροποίητη δουλειά, όταν μπορείς να δει την κίνηση των χαρακτήρων, κάτι σαν τον Φρανκενστάιν ή τον Πινόκιο, να παίρνεις ένα άψυχο αντικείμενο και να του δίνεις ζωή. Γι' αυτό μου αρέσει πολύ και η τεχνική του stop-motion animation.»
The War of the Gargantuas του Ισίρο Χόντα (1966)
«Ενα από τα αγαπημένα μου. Είναι η αγαπημένη ταινία της κόρης μου. Αυτή είναι το πράσινο γκαργκαντούα και ο άλλος γιος μου είναι το καφέ. Εχει πάθει εμμονή με αυτήν την ταινία, όπως κι εγώ όταν μεγάλωνα βλέποντας ιαπωνικές ταινίες επιστημονικής φαντασίας και ειδικά, αντίθετα με πάρα πολλούς ανθρώπους, λάτρευα τις υποτιτλισμένες ταινίες - υπάρχει κάτι στη γλώσσα και τη μετάφραση που ταιριάζει απόλυτα σε αυτες τις ταινίες. Είναι σαν μια περίεργη ποίηση. Υπάρχει μια ομορφιά στα σχέδια των Ιαπώνων - ένα στοιχείο ουμανισμού που λατρεύω. Τα τέρατα ήταν πάντοτε οι χαρακτήρες με τη μεγαλύτερη ψυχή. Δεν ξέρω αν αυτό ήταν γιατί οι ηθοποιοί ήταν τόσο κακοί, αλλά τα τέρατα ήταν πάντα συντονισμένα σε ένα συναισθηματικό πεδίο δράσης.»
The Omega Man του Μπόρις Σάγκαλ (1971)
«To να βλέπεις τον Τσάρλτον Ιστον να λέει αυτές τις ατάκες από το Woodstock και να φοράει πιτζάμες σαν να έρχεται από το νησί του Γκίλιγκαν - αυτή η ταινία έχει τόσα πολλά ωραία στοιχεία. Αυτό που μου άρεσε πολύ ήταν που τα βαμπίρ παίζονται από αληθινούς ανθρώπους. Ηταν πολύ κουλ - μαύρες ρόμπες, γυαλιά ηλίου. Ειχα πάθει εμμονή με τον Ιστον, γιατί είναι ο καλύτερος κακός ηθοποιός στον κόσμο. Ανάμεσα σε αυτό και τον "Πλανήτη των Πιθήκων", το "Soylent Green" και τις "Δέκα Εντολές" - ξέρω πως ήταν μια θρησκευτική ταινία αλλά πάντοτε πίστευα πως ήταν η πρώτη ταινία με ζόμπι. Ξεκινάει σαν ένας αληθινός άνθρωπος και στο τέλος μοιάζει με παράξενο ζόμπι.»
Διαβάστε ακόμη:
- Ο Μάρτιν Σκορσέζε προτείνει τις ταινίες που πρέπει να δείτε πριν πεθάνετε!
- Οι αγαπημένες ταινίες του Στάνλεϊ Κιούμπρικ
- Οι 10 καλύτερες ταινίες όλων των εποχών από τον Φράνσις Φορντ Κόπολα
- Οι αγαπημένες ταινίες του Βιμ Βέντερς
- Οι αγαπημένες ταινίες του Κουέντιν Ταραντίνο
- Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Γούντι Αλεν
- Οι 10 καλύτερες ταινίες όλων των εποχών κατά τον Μίκαελ Χάνεκε!
- Οι «ένοχες απολαύσεις» του Τζιμ Τζάρμους!
Tags: Τιμ Μπάρτον
