To μελαγχολικό σινεμά του Τιμ Μπάρτον σε δέκα σκηνές!

Για όσους αγαπούν τον Τιμ Μπάρτον, η διαδικασία της επιλογής δέκα και μόνο σκηνών από τη φιλμογραφία του θα έμοιαζε πραγματικά με εφιάλτη. Οχι μόνο γιατί ο αριθμητικός περιορισμός θα άφηνε σίγουρα απ' έξω έξι από τις ταινίες του από τις συνολικά 16 μέχρι και το πιο πρόσφατο «Dark Shadows» που βγήκε μόλις στις αίθουσες, συμπεριλαμβανομένων του πεντάλεπτου «Vincent» και του 30λεπτου «Frankenweenie». Αλλά κυρίως γιατί κάθε ταινία του Τιμ Μπάρτον περιέχει τουλάχιστον δύο σκηνές ανθολογίας, αν όχι περισσότερες. Για να μην μιλήσουμε καθόλου για μερικές που αποτελούνται εξ ολοκλήρου από τέτοιες...

Η απόφαση για τη δεκάδα που θα δείτε παρακάτω ήταν απλή: διαλέξαμε τις αγαπημένες μας σκηνές με τον ίδιο τρόπο που ο Τιμ Μπάρτον κάνει σινεμά. Εμμονοληπτικά, νοσταλγικά, με οδηγό τις εικόνες που θα στέλναμε σε έναν ιστορικό του μέλλοντος αν έπρεπε με κάποιο τρόπο να περιγράψουμε το σινεμά του.

Και το αποτέλεσμα, βρήκε και εμάς τους ίδιους προ εκπλήξεως.

Σχεδόν όλες οι σκηνές που επιλέξαμε μιλούν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο για τον τρόμο του θανάτου. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Και όλες μοιάζουν με εφιάλτες ή είναι όνειρα που θα έβλεπες μόνο μέσα σε ένα όνειρο. Οι ήρωες τους είναι τέρατα. Της καθημερινότητας και της φαντασίας. Αυτά που ο Μπάρτον αποθεώνει με κάθε καινούρια του ταινία, επειδή γι' αυτόν όλοι είμαστε πρωτίστως «διαφορετικοί» και μετά «ίδιοι» σε μια σκοτεινή, διεστραμμένη, ίσως πιο ξεκάθαρη έννοια μιας κοινωνικής δικαιοσύνης. Και όλες διέπονται από μια μελαγχολία σχεδόν ποπ, σχεδόν ροκ ν' ρολ, σχεδόν χτυπημένη σαν τατουάζ πάνω στα απομεινάρια μιας goth μυθολογίας που με αφορμή το σινεμά του Τιμ Μπάρτον αναγκάστηκε να επανεφεύρει τον εαυτό της.

Για όσες ταινίες έμειναν απ' έξω, είμαστε έτοιμοι να κριθούμε. Για μερικές, όμως, απ' αυτές ήμασταν σίγουροι από την αρχή πως δεν θα χωρούσαν σε μια δεκάδα των καλύτερων σκηνών της φιλμογραφίας του Τιμ Μπάρτον. Ξέρετε, είναι ωραίο να μπορείς να αγαπάς λιγότερο κάποιον που αγαπάς τόσο πολύ, όταν σε απογοητεύει. Που ειδικά στην περίπτωση του Μπάρτον, η απογοήτευση ισοδυναμεί με το ότι απλά δεν αναφωνείς τη λέξη «αριστούργημα», αλλά νιώθεις πως θα μπορούσε και καλύτερα.

Και αν υπάρχει λόγος να αναλύσουμε τα στατιστικά, οι σκηνές της δεκάδας μας σταματούν στο 2003, δύο απ' αυτές είναι ασπρόμαυρες, μία ανήκει σε μία ταινία που δεν έχει σκηνοθετήσει ο Μπάρτον αλλά πάντοτε ήταν η ίσως πιο Μπαρτονική ταινία απ' όλες που έχει γυρίσει ποτέ και μία ταινία κερδίζει το ανεκτίμητο προνόμιο να διαθέτει δύο ολόκληρες σκηνές στη δεκάδα.

Παρακολουθήστε προσεκτικά την αντίστροφη μέτρηση στο βίντεο που ακολουθεί, θυμηθείτε γιατί ο Τιμ Μπάρτον άλλαξε τον τρόπο που «ονειρευόμαστε» στο σινεμά και τολμήστε να διαφωνήσετε, να συμφωνήσετε ή να αντιπροτείνετε τη δική σας δεκάδα στα σχόλια παρακάτω.