Μ' ένα πρόγραμμα 34 ταινιών, με σκηνοθέτες από πρωτοεμφανιζόμενους μέχρι «βετεράνους», οι ελληνικές μικρού μήκους ταινίες της χρονιάς παρουσιάζονται με την ορμή με την οποία γεννήθηκαν, έτοιμες ν’ αποκαλύψουν το ταλέντο των δημιουργών τους.
Διαβάστε ακόμη: Ολα όσα πρέπει να γνωρίζετε για το 43o Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας
Το Flix παρακολουθεί online φέτος από την επίσημη πλατφόρμα του Φεστιβάλ Δράμας όλες τις προβολές του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος (και τις ελληνικές συμμετοχές σε Διεθνές Σπουδαστικό Διαγωνιστικό Τμήμα και Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα) και, μέρα με τη μέρα, αποτιμά τις ταινίες, σημειώνοντας τις ενδιαφέρουσες τοποθεσίες στον κινηματογραφικό χάρτη. Τα σχόλια και οι αποτιμήσεις μας είναι πολύ μικρά, όχι επειδή οι ταινίες είναι μικρού μήκους, μια και αυτό καθόλου δεν επηρεάζει την αξία τους, αλλά επειδή ο σκοπός αυτών των καθημερινών σχολίων είναι ν’ αποδώσουν μια αίσθηση και μια πρώτη γεύση των ταινιών.
Εάν δεν βρίσκεστε στη Δράμα, μπορείτε να δείτε όλες τις ταινίες, όλων των προγραμμάτων και να ψηφίσετε και για το βραβείο Κοινού στην online πλατφόρμα του Φεστιβάλ.
Τι είδαμε την Παρασκευή, 25 Σεπτεμβρίου στο Εθνικό Διαγωνιστικό Τμήμα + οι ελληνικές ταινίες του Διεθνούς Διαγωνιστικού Τμήματος:
«Οταν Γελάω Κλείνουν τα Μάτια μου» του Ντάνιελ Μπόλντα
Ενα κορίτσι στην εφηβεία πιστεύει πως δεν βλέπει ποτέ όνειρα - ο ύπνος της είναι μαύρος. Ομως μια μέρα που θα περάσει με την κολλητή της, πίνοντας μολτ γουίσκι, χορεύοντας και χαζεύοντας γάτες από την ταράτσα, θα εξελιχθεί πιο όμορφη κι από το πιο ευτυχισμένο όνειρο. Τρία χρόνια μετά το απολαυστικό «Muffin», ο Ντάνιελ Μπόλντα αλλάζει ρότα προς κάτι πιο τρυφερό, πιο προσωπικό, απολύτως πιο κοριτσίστικο. Με τα κοντινά-από-απόσταση-αναπνοής του Σίμου Σαρκετζή, το χρωματιστά ποπ σκηνογραφικό, τη δροσιά των δυο πρωταγωνιστριών, ένα ηδονοβλεπτικό βλέμμα πάνω τους, η ταινία έχει κι αυτή την ασυνδετότητα του ονείρου, το θαυμασμό του σκηνοθέτη για κάτι που του μοιάζει μαγικό, ντυμένο (φυσικά) με αναφορές στα '80ς και το «Αγαπημένο μας μέρος στη Γη» του The Boy, ένα ευλαβικό δέος για το κοριτσίστικο λεσβιακό σύμπαν όπως το έχει στο μυαλό του ένας άντρας, ανάκατο σαν να τρως μαλίτζερς με τσιπς. Λήδα Γαλανού Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Οταν Γελάω Κλείνουν τα Μάτια μου» του Ντάνιελ Μπόλντα.
«Βούτα» του Δημήτρη Ζάχου
Με αξιοσημείωτη ικανότητα στην κινηματογράφηση μιας αληθινής φέτας ζωής και τουλάχιστον μια ερμηνεία (αυτή του Χρήστου Χαλίλογλου που σε ξαφνιάζει με το νατουραλισμό και τα συνεχώς αναδυόμενα επίπεδά της), το φιλμ του Δημήτρη Ζάχου αφηγείται την ιστορία του Χρήστου, ενός παιδιού από την αφανή πλευρά της πόλης που προσπαθεί να απεγκλωβιστεί από μια οικογένεια και ένα μέλλον που μοιάζει γραμμένο πριν από αυτόν γι' αυτόν. Η αγάπη του για τα περιστέρια συμβολίζει την ελευθερία, αλλά πιο πολύ κι από αυτό την ανάγκη του να δοκιμαστεί ο ίδιος στις πτήσεις της ζωής του. Σεναριακά βεβιασμένο στις μεγάλες του σκηνές και με τις «βούτες» του τίτλου ανεκμετάλλευτες στη δράση, ο Δημήτρης Ζάχος κερδίζει σε αυθεντικότητα και γνήσια δύναμη, δίνοντας εδώ ισχυρά διαπιστευτήρια για μια ματιά που θα ευχόμασταν συναντήσουμε σίγουρα ξανά και ξανά στο μέλλον του ελληνικού σινεμά. Μανώλης Κρανάκης Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Βούτα» του Δημήτρη Ζάχου
«Pashka» του Ολτιόν Λίπε
Σε ένα αμάξι που διασχίζει την Ελλάδα προκειμένου να περάσει τα σύνορα και να βρεθεί στην Αλβανία, πατέρας και γιος αναμοχλεύουν τη σχέση τους, όλα όσα τους οδήγησαν εδώ και την έννοια της «επιστροφής» σε μια ταινία που, ακριβώς επειδή είναι ντεμπούτο αλλά δικαίως και πέρα από αυτό, εντυπωσιάζει με τη σεναριακή της ωριμότητα, το σκηνοθετικό της βάρος, τις σχεδόν αριστουργηματικές ερμηνείες του Καραφίλ Σένα και του Κώστα Νικούλι (στην καλύτερη εμφάνισή του στο σινεμά μετά το βάπτισμά του στο «Ξενία» του Πάνου Χ. Κούτρα) και την ατμόσφαιρα ενός ειλικρινά θλιμμένου ταξιδιού που - έφτασε η στιγμή - πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα τη συζήτηση των «ξένων» σε μια «ξένη χώρα». Το φινάλε, ανεπιτήδευτο και ακαριαίο, ένα από τα καλύτερα που είδαμε τελευταία, από αυτά που κρατάς ώρα μετά τους τίτλους τέλους. Μανώλης Κρανάκης Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Pashka»του Ολτιόν Λίπε
«Antivirus» της Αναστασίας Σίμα
Είναι οι μέρες της καραντίνας - η Δάφνη, τραγουδίστρια, προσπαθεί να συνεχίσει τη ρουτίνα της, πηγαίνει για τα ψώνια της, απολυμαίνει, κάνει beauté, τακτοποιεί τα βιβλία της, κάνει ασκήσεις στο τραγούδι. Ο επιθετικός γείτονάς της παραπονιέται για το «θόρυβο». Αυτή, όμως, είναι η εποχή που οι τοίχοι μεταξύ των σπιτιών πρέπει να πέσουν. Οταν ξεπεράσεις την πανέμορφη, στιλάτα ντυμένη, μαγνητική Ξένια Ντάνια στον κεντρικό ρόλο που γεμίζει ολόκληρη την ταινία, μένεις μ' ένα φιλμ απλοϊκό στο σενάριό του που, όμως, γυρισμένο πράγματι την περίοδο του lockdown με τους περιορισμούς παραγωγής που αυτό συνεπαγόταν, για πάντα θ' αποτυπώνει την ιστορική συνθήκη που ζήσαμε, στολισμένη με ποπ αποχρώσεις. Λήδα Γαλανού Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Antivirus» της Αναστασίας Σίμα.
«Τέρμα» τoυ Δημήτρη Μουτσιάκα
Βράδυ, ένας άντρας παίρνει το άδειο λεωφορείο για... Ρεματιά - ο οδηγός μοιάζει να τον γνωρίζει. Αυτή θα είναι μια διαδρομή χωρίς προηγούμενο, χωρίς φρένα, χωρίς σταματημό. Παίζοντας με τον ηλεκτρικό φωτισμό του λεωφορείου και το σκοτάδι της νύχτας, με τη συνθήκη του θρίλερ, το μαύρο χιούμορ και τον υπαρξιακό στοχασμό, ο Δημήτρης Μουτσιάκας κάνει μια ταινία είδους σαν αλληγορικό ανέκδοτο βγαλμένο ωστόσο από μια παλαιότερη εποχή, που φρεσκάρεται από ένα twist στο φινάλε και δυο γεμάτες άνεση ανδρικές ερμηνείες από τους Αντώνη Μυριαγκό και Δημήτρη Ξανθόπουλο. Λήδα Γαλανού Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Τέρμα» τoυ Δημήτρη Μουτσιάκα.
Η γνώμη του Flix για τις έξι ελληνικές ταινίες που συμμετέχουν στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα
- «Goads» της Ιριδας Μπαγλανέα
- «Πρώτος Ερωτας» του Χάρη Ραφτογιάννη
- «Στα Βήματά της» της Αναστασίας Κρατίδη
«Βουτιά» του Θύμιου Μπακατάκη - Ελλάδα
Ενα αγόρι χαίρεται ελεύθερα, ειδυλλιακά, την ελληνική φύση, τους βράχους και τα νερά της, ώσπου μια κατάδυση θα του αποκαλύψει την καταστροφή που ο άνθρωπος τής έχει προκαλέσει. Ενα συνοπτικό οικολογικό μήνυμα επιλέγει ο Θύμιος Μπακατάκης, από τους καλύτερους διευθυντές φωτογραφίας του σύγχρονου σινεμά, για τη δεύτερη σκηνοθετική δουλειά του, ένα αισθητικά εξελιγμένο «όχι σκουπίδια, όχι πλαστικά σε θάλασσες και ακτές». Κι αν σεναριακά η ταινία μοιάζει στοιχειώδης, η δεινότητα στη φωτογραφία, σα μαγευτική επίδειξη δύναμης, κλέβει τις εντυπώσεις. Λήδα Γαλανού Διαβάστε εδώ περισσότερα για τη «Βουτιά» του Θύμιου Μπακατάκη
«Το Τέλος του Πόνου (Μια Πρόταση)» της Ζακλίν Λέντζου - Ελλάδα
Η Σοφία βρίσκεται πάλι σε απόγνωση, σε πανικό. Μια ξαφνική συνομιλία με το Σύμπαν θα της αποκαλύψει γιατί, ίσως, ο κόσμος όπου ζει δεν είναι ο δικός της. Γιατί, ίσως, θα έπρεπε να ζει στον Αρη, όπου το νερό έχει διάφορα χρώματα και παίζει μουσική. Με πρωταγωνίστρια τη Σοφία Κόκκαλη, το milky way κι ένα διαπλανητικό voice over, η Ζακλίν Λέντζου κάνει μια ταινία «δική της», με τα χαρακτηριστικά, πια, γνωρίσματα του σινεμά της, το deadpan χιούμορ, τη διάχυτη λυρικότητα, το δέρμα της Κόκκαλη, την (υπερβολικά βαρυσήμαντη) αγωνία του θανάτου, ή της ζωής, σε μια εκδοχή χαριτωμένη, μεν, αλλά και λίγη για τις δικές της ικανότητες και το ταλέντο της. Λήδα Γαλανού Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Τέλος του Πόνου (Μια Πρόταση)» της Ζακλίν Λέντζου
«Η Γυναίκα με τους Παπαγάλους» του Μιχάλη Καλοπαίδη
Μια ηλικιωμένη γυναίκα ζει στο δρόμο μαζί με τους παπαγάλους της. Από επιλογή, επειδή φοβάται να πεθάνει μόνη της στο σπίτι της. Σε ένα όμορφο και λιτά εκτελεσμένο animation από τον Κύπριο Μιχάλη Καλοπαίδη που αναδεικνύει την επαγγελματική δουλειά που έχει γίνει στο σχέδιο, φέρει τη μελαγχολία της ηρωίδας της, «αγγίζει» διακριτικά, χωρίς να την ολοκληρώνει ποτέ, μια πολιτική θέση και τους πόντους που χάνει από το χωρίς ατμόσφαιρα voice over τους κερδίζει με τη στιβαρή κοσμοθεωρία του για τον «ελεύθερο» άνθρωπο. Η εικόνα του δωματίου που στροβιλίζεται μαζί με τα έπιπλα και όλα τα αντικείμενα μιας ζωής κάτω από έναν ανεμιστήρα οροφής, παραμένει στο κέντρο της «Γυναίκας με τους Παπαγάλους» ως η πιο δυνατή του στιγμή. Μανώλης Κρανάκης Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Η Γυναίκα με τους Παπαγάλους» του Μιχάλη Καλοπαίδη.
«Οπως θα Συνέβαιναν Μέσα στο Νερό» της Ανθής Δαουτάκη
Σαν ένα ημερολόγιο μιας νεαρής γυναίκας που προσπαθεί να διαπραγματευτεί τη μοναξιά της, το φιλμ της Ανθής Δαουτάκη μπερδεύει... γλυκά. Οχι μόνο αισθητικά, αφού η χωροταξική του αταξία επιχειρεί να προσομοιάσει το χάος που θα μπορούσε να επικρατεί μέσα σε ένα ανθρώπινο μυαλό παίζοντας ωστόσο συχνά απλοϊκά με τεχνικές της κάμερας, αλλά και νοηματικά, καθώς από τη μία χειροκροτεί το ελεύθερο πνεύμα της ηρωίδας της και την ίδια στιγμή το υπονομεύει ως μια παθολογική συνθήκη. Ακόμη κι αν αυτό είναι το ζητούμενο, με βινιέτες που συνθέτουν αυτήν την εξομόλογηση άλλοτενα δημιουργούν κινηματογραφικά πυροτεχνήματα στην οθόνη και άλλοτε απλώς να επαναλαμβάνονται χωρίς προορισμό, μια ερμηνεία παραλίγο one woman show από την Στέλλα Βογιατζάκη (και καλύτερη σκηνή αυτή μαζί με τον εύστοχο Πολύδωρο Βογιατζή) και άλλοτε λιτές, άλλοτε φλύαρες, άλλοτε τρυφερές σκέψεις γύρω από την αγωνία του εδώ και τώρα, το «Οπως θα Συνέβαιναν Μέσα στο Νερό» είναι μια φιλόδοξη προσπάθεια για τη δημιουργία ενός υβριδικού σύμπαντος που παρά την επιθυμία του να είναι μια υποβρύχια και άρα σωστά μεγεθυμένη ενδοσκόπηση, είναι λίγες οι φορές που τολμάει να βουτήξει στα βαθιά. Μανώλης Κρανάκης Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Οπως θα Συνέβαιναν Μέσα στο Νερό» της Ανθής Δαουτάκη.
Διαβάστε ακόμη:
- Ολα όσα πρέπει να γνωρίζετε για το 43o Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας
- Δράμα 2020 - Τελετή έναρξης, αλλαγή σελίδας
- Φεστιβάλ Δράμας 2020 | Οι ταινίες: Ημέρα 1η
- Φεστιβάλ Δράμας 2020 | Οι ταινίες: Ημέρα 2η
- Φεστιβάλ Δράμας 2020 | Οι ταινίες: Ημέρα 3η
- Φεστιβάλ Δράμας 2020 | Οι ταινίες: Ημέρα 4η
Το Flix, που παρακολουθεί ανελλιπώς το Φεστιβάλ από το 2012 μέχρι και σήμερα, θα παρακολουθήσει το πρόγραμμα του 43ου Φεστιβάλ Δράμας online και θα σας μεταφέρει καθημερινά εντυπώσεις, αλλά και κριτικές για όλες τις ταινίες του εθνικού διαγωνιστικού τμήματος, αλλά και παρουσιάσεις των εκδηλώσεών του.
