Μ' ένα πρόγραμμα 34 ταινιών, με σκηνοθέτες από πρωτοεμφανιζόμενους μέχρι «βετεράνους», οι ελληνικές μικρού μήκους ταινίες της χρονιάς παρουσιάζονται με την ορμή με την οποία γεννήθηκαν, έτοιμες ν’ αποκαλύψουν το ταλέντο των δημιουργών τους.
Διαβάστε ακόμη: Ολα όσα πρέπει να γνωρίζετε για το 43o Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας
Το Flix παρακολουθεί online φέτος από την επίσημη πλατφόρμα του Φεστιβάλ Δράμας όλες τις προβολές του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος (και τις ελληνικές συμμετοχές σε Διεθνές Σπουδαστικό Διαγωνιστικό Τμήμα και Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα) και, μέρα με τη μέρα, αποτιμά τις ταινίες, σημειώνοντας τις ενδιαφέρουσες τοποθεσίες στον κινηματογραφικό χάρτη. Τα σχόλια και οι αποτιμήσεις μας είναι πολύ μικρά, όχι επειδή οι ταινίες είναι μικρού μήκους, μια και αυτό καθόλου δεν επηρεάζει την αξία τους, αλλά επειδή ο σκοπός αυτών των καθημερινών σχολίων είναι ν’ αποδώσουν μια αίσθηση και μια πρώτη γεύση των ταινιών.
Εάν δεν βρίσκεστε στη Δράμα, μπορείτε να δείτε όλες τις ταινίες, όλων των προγραμμάτων και να ψηφίσετε και για το βραβείο Κοινού στην online πλατφόρμα του Φεστιβάλ.
Τι είδαμε την Τετάρτη, 23 Σεπτεμβρίου:
«Στα Βήματά της» της Αναστασίας Κρατίδη
Η Λένα είναι σοβαρή, λιγομίλητη, αποστασιοποιημένη. Κάνει τη δουλειά της στο βουστάσιο, κάνει τις συναντήσεις της με τις κοινωνικές λειτουργούς που φροντίζουν για την ομαλή επανένταξή της αφότου αποφυλακίστηκε. Ομως τα πήγαινε-έλα της στην αγροτική φυλακή ανηλίκων μοιάζουν να κρύβουν ένα επιτακτικό κίνητρο. Η πρωταγωνίστρια Μαντώ Γιαννίκου είναι το ένα ευτύχημα της νέας ταινίας της Αναστασίας Κρατίδη, με την οποία τιμήθηκε στο Σαράγεβο. Μια ισχνή φιγούρα με καθηλωτική εσωτερική δύναμη, ένα ανέκφραστο πρόσωπο με αφηγηματικό βλέμμα, ένα αγοροκόριτσο - γυναίκα που λέει την ιστορία του με την αδιάκοπη χειρονακτική δουλειά του, σηκώνοντας τα βάρη του φύλου και της μοίρας της με εσωτερική ένταση, σα γάλα που, κάποια στιγμή, αναπόφευκτα, θα βράσει και θα χυθεί. Το άλλο είναι η σταθερή επιλογή της Κρατίδη να κάνει ένα λιτό, ντιρέκτ, ανθρωποκεντρικό σινεμά. Παρότι το τελευταίο μέρος του σεναρίου προκύπτει βιαστικά, αφήνοντας... εκκρεμότητες χωρίς λόγο, η ταινία, που θα εκτιμούσαν οι αδελφοί Νταρντέν, και ρίχνει φως σε μια λίγο ιδωμένη στο ελληνικό σινεμά πλευρά της γυναικείας ζωής και αφήνει ένα δυνατό αποτύπωμα, χωρίς στιγμή να έχει ξεφύγει από το ευπρόσδεκτα αυστηρό της ύφος. Λήδα Γαλανού Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Στα Βήματά της» της Αναστασίας Κρατίδη.
«Ανάπαυσις» του Δημήτρη Παπαγιαννόπουλου
Kάπου στα μακεδονικά βουνά, κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, μια μικρή ομάδα στρατιωτών βγαίνει από τα χαρακώματα. Μέχρι να έρθει πάλι η νύχτα και η μάχη, οι στρατιώτες έχουν στη διάθεσή τους μια στιγμή ανάπαυλας μέσα στην ηρεμία ενός πανέμορφου δάσους. Με ποιητική ματιά πάνω στον τρόμο του θανάτου, τον έντονο συμβολισμό του ανδρικού σώματος σε αντιδιαστολή με τη μητριαρχία της φύσης, τον ομοερωτισμό που διακατέχει τα παιχνίδια των στρατιωτών και τη διαδρομή από τη μελαγχολία μέχρι την ωμή βία, ο Δημήτρης Παπαγιαννόπουλος εκμεταλλεύεται τη δυνατή εικονογραφία που αναδεικνύει η διάφανη φωτογραφία του Γιάννη Καραμπάτσου για να ολοκληρώσει το αντιπολεμικό σχόλιό του που φυσικά δεν εξαντλείται σε μια «ταινία εποχής» - σαφώς επηρεασμένη ή και εμπνευσμένη ακόμη από τη «Λεπτή Κόκκινη Γραμμή» του Τέρενς Μάλικ, αλλά και θύμα της ίδιας της της στιλιζαρισμένης ομορφιάς και λυρικότητας που δεν βρίσκει τον ελάχιστο χώρο για συναίσθημα. Μανώλης Κρανάκης Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Ανάπαυσις» του Δημήτρη Παπαγιαννόπουλου
«Ισκιωμα» του Κώστα Γεραμπίνη
Ενας κτηνίατρος καλείται σε απομονωμένο αγρόκτημα της ελληνικής επαρχίας για να εξετάσει τον μυστηριώδη θάνατο ενός κριαριού. Μετά την προσεκτική εξέταση του ζώου ενημερώνει, χωρίς δεύτερη σκέψη, τον ιδιοκτήτη του αγροκτήματος πως τα ζώα του θα πρέπει να θανατωθούν καθώς η ασθένεια φαίνεται μολυσματική. Ενώ ο κτηνίατρος ετοιμάζεται να φύγει, μια δυνατή καταιγίδα τον αναγκάζει να περάσει τη νύχτα στο αγρόκτημα. Εχοντας δώσει τα διαπιστευτήριά του ως μια από τις υπολογίσιμες δυνάμεις του νέου ελληνικού σινεμά με τις δύο μικρού μήκους «Παγόβουνο» και «Αόρατος», ο Κώστας Γεραμπίνης δοκιμάζεται εδώ στο genre του τρόμου με μια ιστορία (με τη σεναριακή υπογραφή του Δημοσθένη Παπαμάρκου του «Γκιακ» σε συνεργασία με τον παραγωγό Χρήστο Β. Κωνσταντακόπουλο) που θα μπορούσε να αποτελεί ένα λαϊκό goth παραμύθι που μεταφέρεται από γενιά σε γενιά, σημάδι και σημαινόμενο μιας (ελληνικής) κοινωνίας που δεν θα σταματήσει ποτέ να τρέφεται από δεισιδαιμονίες και μιας (ανθρώπινης) φύσης με διαρκή ροπή προς την αγριότητα. Με λεπτομέρεια στην πιστότητα του σκηνικού, στη δημιουργία της απόκοσμης ατμόσφαιρας, ερμηνείες ωμές από το πρωταγωνιστικό τρίο των Γιώργου Κισσανδράκη, Κίμωνα Κουρή και Μαρίας Σκουλά, ο Γεραμπίνης προετοιμάζει δυναμικά τη διαδρομή προς το... σοκαριστικό φινάλε που αν και κάπως βεβιασμένα και όχι με απόλυτη σιγουριά στην εκτέλεση καταφέρνει λειτουργεί στο θυμικό του θεατή και μετά τους τίτλους τέλους. Μανώλης Κρανάκης Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Ισκιωμα» του Κώστα Γεραμπίνη
«Τεό, ο Γείτονάς μου» του Χρήστου Καρτέρη
Ο Τεό είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Ή πιο σωστά, ο άνθρωπος που μπορεί να συναντήσεις αν ανοίξεις τη διπλανή πόρτα. Συνηθισμένος, στα όρια του βαρετού, και την ίδια στιγμή αρκετά ενδιαφέρων για να πιάσεις μαζί του μια κουβέντα. Δεν έχει σημασία πού θα οδηγήσει αυτή. Ισως και πουθενά, ίσως και στη διαπίστωση πως κάπως έτσι θα έμοιαζε όλο το σύγχρονο χάος των ιδεών γύρω από την οικογένεια, την ταυτότητα, τις σχέσεις, το σεξ, τον ανδρισμό, τη μεταφυσική (και άλλα πολλά, σημαντικά και μη), αν ζούσε και γιγαντωνόταν μέσα σε έναν άνθρωπο και έβγαινε από αυτόν μετουσιωμένο σε μια... τύπου φιλοσοφία ζωής. Ο Χρήστος Καρτέρης, με παρατήρηση που προδίδει τρυφερότητα και πραγματικό ενδιαφέρον για την ανθρώπινη κατάσταση, κολυμπά χωρίς μέτρο ωστόσο εδώ σε επικίνδυνα νερά, αφού δεν αργεί να αγγίξει και το exploitation και κάτι πιο δυσάρεστο, σκοτεινό, αρκετά προσωπικό και θολό που σε κάνει να νιώθεις άβολα αν γελάσεις, προσβληθείς, ταυτιστείς ή διαχωρίσεις τη θέση σου από την ήρωά του. Χωρίς κέντρο βάρους ή τελικά κάτι περισσότερο από μια φευγαλέα γνωριμία με έναν «ιδιαίτερο» αλλά όχι και τόσο τελικά άνθρωπο, το «Τεό, ο Γείτονάς Μου» παραμένει μια ενδιαφέρουσα απόπειρα τεκμηρίωσης, αλλά και η μεγαλύτερη απόδειξη πως η αφετηρία μιας ταινίας δεν θα έπρεπε ποτέ να είναι ένας άνθρωπος, αλλά το θέμα που προκύπτει από αυτόν. Μανώλης Κρανάκης Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Τεό, ο Γείτονάς Μου»
«54 / η Τυφλή Χελώνα κι η Απέραντη Θάλασσα» της Ισαβέλλας Μαργάρα
Μια τυφλή χελώνα αναδύεται κάθε εκατό χρόνια από τη θάλασσα. Αν περάσει το κεφάλι της από το ξύλινο στεφάνι που επιπλέει, ένας άνθρωπος θα ξαναγεννηθεί - τόσο σπάνια. Εξω από το Χίλτον, ο Δρομέας τρέχει, με τις αιχμηρές λωρίδες του ν' ανεμίζουν ακίνητες. Μέσα στο ασανσέρ, η βιαστική γυναίκα πατάει το 54 - όσα τα χρόνια της. Ο άνδρας που στέκεται πίσω της την απειλεί - ή την προτρέπει; Ενα αλληγορικό θρίλερ, με μια εξαιρετική ιδέα στο κέντρο του, με μια ενδιαφέρουσα αίσθηση αυξανόμενης έντασης, που, όμως, βαραίνει παραφορτωμένο από τόσα στοιχεία, το θρύλο, τους συμβολισμούς, την παράλληλη πραγματικότητα, που η ουσία του γίνεται δυσδιάκριτη και, μαζί, υπερβολικά υπογραμμισμένη. Λήδα Γαλανού Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «54 / η Τυφλή Χελώνα κι η Απέραντη Θάλασσα» της Ισαβέλλας Μαργάρα.
«Απόδραση από τον Εύθραυστο Πλανήτη» του Θανάση Τσιμπίνη
Θα μπορούσε να είναι μια ταινία για την πανδημία - τόσο πολύ, που ο Θανάσης Τσιμπίνης που, πριν χρόνια, γνωρίσαμε με το «Dust», νιώθει την ανάγκη να ξεκινήσει μ' ένα disclaimer, γιατί η ταινία του αναφέρεται σε κάτι ευρύτερο, πιο διαχρονικό, παρότι μοιάζει φτιαγμένη ακριβώς σήμερα. Ο «ευαίσθητος» πλανήτης πρόκειται να καταστραφεί από ένα δηλητηριώδες ροζ νέφος. Δυο νέοι άντρες θα συναντηθούν τυχαία σ' ένα δισκάδικο και, για λίγη ώρα, θα ζήσουν μαζί, θα παίξουν παιχνίδια, θα κάνουν μαγικά, θα χορέψουν χωρίς μουσική, θα φιληθούν σαν... να μην υπάρχει αύριο. Σ' ένα τετράγωνο κάδρο ασφυκτικά γεμάτο πλαστικά λουλούδια, γεμάτο μικρές αναφορές, γεμάτο ομορφιά και διάχυτο sexiness, η ιδέα είναι ξεκάθαρη, ζεις αν κρατάς την καρδιά σου παιδική σε κάθε συνθήκη. Μπορεί η αισθητική να είναι υπερβολικά, σχεδόν προβλέψιμα, σχεδόν πνιγηρά επιμελημένη, αλλά το τρυφερό fun της ιδέας κι οι δυο πανέμορφοι πρωταγωνιστές κερδίζουν την παρτίδα. Αλλωστε, πραγματικά, πώς ν' αντισταθείς σε μια ροζ ταινία; Λήδα Γαλανού Διαβάστε εδώ περισσότερα για την «Απόδραση από τον Εύθραυστο Πλανήτη» του Θανάση Τσιμπίνη.
Διαβάστε ακόμη:
- Ολα όσα πρέπει να γνωρίζετε για το 43o Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας
- Δράμα 2020 - Τελετή έναρξης, αλλαγή σελίδας
- Φεστιβάλ Δράμας 2020 | Οι ταινίες: Ημέρα 1η
- Φεστιβάλ Δράμας 2020 | Οι ταινίες: Ημέρα 2η
- Φεστιβάλ Δράμας 2020 | Οι ταινίες: Ημέρα 4η
- Φεστιβάλ Δράμας 2020 | Οι ταινίες: Ημέρα 5η
Το Flix, που παρακολουθεί ανελλιπώς το Φεστιβάλ από το 2012 μέχρι και σήμερα, θα παρακολουθήσει το πρόγραμμα του 43ου Φεστιβάλ Δράμας online και θα σας μεταφέρει καθημερινά εντυπώσεις, αλλά και κριτικές για όλες τις ταινίες του εθνικού διαγωνιστικού τμήματος, αλλά και παρουσιάσεις των εκδηλώσεών του.
