Μ' ένα πρόγραμμα 34 ταινιών, με σκηνοθέτες από πρωτοεμφανιζόμενους μέχρι «βετεράνους», οι ελληνικές μικρού μήκους ταινίες της χρονιάς παρουσιάζονται με την ορμή με την οποία γεννήθηκαν, έτοιμες ν’ αποκαλύψουν το ταλέντο των δημιουργών τους.
Διαβάστε ακόμη: Ολα όσα πρέπει να γνωρίζετε για το 43o Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας
Το Flix παρακολουθεί online φέτος από την επίσημη πλατφόρμα του Φεστιβάλ Δράμας όλες τις προβολές του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος (και τις ελληνικές συμμετοχές σε Διεθνές Σπουδαστικό Διαγωνιστικό Τμήμα και Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα) και, μέρα με τη μέρα, αποτιμά τις ταινίες, σημειώνοντας τις ενδιαφέρουσες τοποθεσίες στον κινηματογραφικό χάρτη. Τα σχόλια και οι αποτιμήσεις μας είναι πολύ μικρά, όχι επειδή οι ταινίες είναι μικρού μήκους, μια και αυτό καθόλου δεν επηρεάζει την αξία τους, αλλά επειδή ο σκοπός αυτών των καθημερινών σχολίων είναι ν’ αποδώσουν μια αίσθηση και μια πρώτη γεύση των ταινιών.
Εάν δεν βρίσκεστε στη Δράμα, μπορείτε να δείτε όλες τις ταινίες, όλων των προγραμμάτων και να ψηφίσετε και για το βραβείο Κοινού στην online πλατφόρμα του Φεστιβάλ.
Τι είδαμε τη Δευτέρα, 21 Σεπτεμβρίου:
Goads της Ιριδας Μπαγλανέα
Σ' ένα πανέμορφο αγροτόσπιτο, κοντά στο ποτάμι, καθισμένη στη γέφυρα με τα πόδια κάτω, αγκαλιά με το κατσικάκι, τον Ρούλη, δίπλα στην ηρεμία της μητέρας της και την αυστηρότητα του πατέρα της, μεγαλώνει η Ηρα, μαζί με τη μικρή της αδελφή. Σ' αυτή την προδιαγεγραμμένη πορεία ενηλικίωσης, ένα συμβάν απλό, καθημερινό, αλλά και τόσο καθοριστικό για την παιδική αντίληψη, θα λειτουργήσει ως καταλύτης. Στην πρώτη της ταινία, η Ιρις Μπαγλανέα, με υποστήριξη από την εμπειρία της φωτογράφου Ολυμπίας Μυτιληναίου, χτίζει σε λίγα λεπτά μια αίσθηση ειδυλλιακής οικογενειακής ζωής, τόσο που από την αρχή γνωρίζεις ότι κάτι ζοφερό πλησιάζει. Οι σκηνές των δυο αδελφών, όταν παίζουν με τις πυγολαμπίδες, όταν μιλούν κορακίστικα,όταν ζωγραφίζουν φακίδες στα μάγουλα, έχουν ακαταμάχητη χάρη κι επιπλέον δυο φυσικότατες παιδικές ερμηνείες. Εστω κι αν το δραματικό στοιχείο της ταινίας, είτε προέρχεται από τον πατέρα (Χρήστος Πασσαλής) με τα δυσοίωνα τσιτάτα του για το θάνατο, είτε από την ένταση της τελευταίας σκηνής, δεν έχει την αντίστοιχη δύναμη ή πειστικότητα με την αποτύπωση της παιδικής καθημερινότητας, η ταινία λέει λίγα και εμπνέει πολλά, ακόμα και μια υπόνοια για τη θέση της γυναίκας (φύσης) στον παραδοσιακό τρόπο ζωής. Λήδα Γαλανού Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Goads» της Ιριδας Μπαγλανέα.
Dakar του Στέλιου Μωραϊτίδη
«Ματούλα 78» θα ήταν ένας εξαιρετικός τίτλος γι' αυτή την ταινία, είναι όμως η ονομασία της κασέτας που κρατά στα χέρια του ο Σταύρος και που παίζει στο κασετόφωνο του αυτοκινήτου του και, διαρκώς, στη μνήμη του. Είναι η φωνή του, το γράμμα του που έστειλε στη Ματούλα, το κορίτσι που αγαπούσε όταν, το '78, εξαιτίας των οικογενειών τους, αποφάσισε να μπαρκάρει για να φέρει πίσω μια καλύτερη ζωή γι' αυτόν και την αγαπημένη του. Ο Σταύρος είναι τώρα σιτεμένος, μόνος, καθώς χαζεύει στο λιμάνι, τρώει στο έρημο μαγειρείο, βλέπει ράθυμα ιππόδρομο. Η κομβική στιγμή μιας ανθρώπινης απόφασης που οδηγεί τη ζωή στο λάθος μονοπάτι ξεδιπλώνεται στην ανάγνωση του Γιάννη Κοκιασμένου, με την όλο γρέζι φωνή που αναζητά το δίκιο, σ' ένα φιλμ που χάνει ένταση με το δεκάλεπτο voice over, αλλά κερδίζει αστική μοναξιά με τις νυχτερινές περιπλανήσεις του. Λήδα Γαλανού Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Dakar» του Στέλιου Μωραϊτίδη.
Ο Τροχός του Γιάννη Στεφανάκι
Ο άνθρωπος, γυμνός από πολιτισμό, φέρνει στο πέρασμά του την καταστροφή της φύσης. Στο τέλος της διαδρομής του θα επιβιώσουν μόνο τα επιτεύγματά του, αλλά όχι ο ίδιος. Ο εικαστικός Γιάννης Στεφανάκις, σε ασπρόμαυρο σκίτσο με κόκκινες πινελιές, κάνει μια τρίλεπτη ταινία με οικολογικό - φιλοσοφικό μήνυμα, μια κινούμενη μεταφορά του ζωγραφικού ύφους του, έντιμη αλλά και σχηματική. Λήδα Γαλανού Διαβάστε εδώ περισσότερα για τον «Τροχό» του Γιάννη Στεφανάκι.
Χάνσελ της Βίβιαν Παπαγεωργίου
Ενα αγοράκι παρακούει την εντολή της μαμάς του, περιπλανιέται στο δάσος και παγιδεύεται σ' ένα ζαχαρόσπιτο. Η μαμά του το ψάχνει, αλλά ο καθένας τους βλέπει μια διαφορετική, παράλληλη οπτική της πραγματικότητας. Medley «Χάνσελ και Γκρέτελ» και «Κοκκινοσκουφίτσας», με έμφαση στο σκηνογραφικό αλλά και πινελιές animation, ένα (ή δύο) κλασικό παραμύθι, «εκμοντερνισμένο» μ' ένα παλιό βιντεοπαιχνίδι κι έναν παιδεραστικό φόβο. Μια ταινία που θέλει να κατασκευάσει έναν πληθωρικό, σκοτεινό φαντασιακό κόσμο, αλλά προδίδεται από τις ραφές της κατασκευής της, ένα budget που δεν μοιάζει ν' ανταποκρίνεται στην επιθυμία και ερμηνείες που στερούνται πειστικότητας - ή, έστω, παραμυθένιας υπερβολής, παρότι πάντα εκτιμά κανείς μια ελληνική προσπάθεια για σινεμά τρόμου, φαντασίας, είδους. Λήδα Γαλανού Διαβάστε εδώ περισσότερα για τον «Χάνσελ» της Βίβιαν Παπαγεωργίου.
Το Νόημα του Αυγούστου του Μάνου Παπαδάκη
Ο Αντρέας αναλαμβάνει να προσέχει τη βίλα του αφεντικού, όσο εκείνος λείπει, παρότι ακόμα δεν έχει πάρει την αποζημίωση για το δυστύχημα στο εργοστάσιο. Το σπίτι φυλάει από τον Αντρέα ο Λέμπεν, το ροτβάιλερ. Οσο οι γείτονες παρακολουθούν αδιάκριτα κι οι συνάδελφοι από το εργοστάσιο τραμπουκίζουν τον Αντρέα, ο τραυματισμένος άντρας και το τραυματισμένο ζώο θα προσπαθήσουν να επιβιώσουν μαζί. Ο Μάνος Παπαδάκης (με αναγνωρισμένη παρέα, τον Γιώργο Φρέντζο στη φωτογραφία, τον Γιάννη Χαλκιαδάκη στο μοντάζ), εξερευνά τα όρια μεταξύ βίας και τρυφερότητας, τα σκοτάδια της φύσης και της ψυχής. Ολη η ένταση της ταινίας βγαίνει όχι από την κάμερα στο χέρι και τα αλλεπάλληλα κοντινά, αλλά από την, όπως πάντα, καθηλωτική, ωμή, συναισθηματική ερμηνεία (εξίσου ζωΐκή με του Λέμπεν) και το σαρωτικό εκτόπισμα του Παύλου Ιορδανόπουλου, που δεν επιτρέπει στιγμή να τραβήξεις το βλέμμα σου από πάνω του. Λήδα Γαλανού Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Νόημα του Αυγούστου» του Μάνου Παπαδάκη.
Τοπίο με Καλύβα και Δάσος του Ηλία Δ. Δούλη
Κάτι περισσότερο από καλοδεχούμενη απόπειρα για μια πειραματική (ή πιο εύστοχα «out of the box») μυθοπλαστική απόπειρα που περιλαμβάνει και την (κυριολεκτική) κατασκευή ενός σύμπαντος και ματιά πάνω στο παραμύθι και ακαριαίο χιούμορ με διάθεση υπαρξιακής σάτιρας για το διαχρονικό τίμημα της ευτυχίας. Με μεγαλύτερο budget και περισσότερη λεπτομέρεια στην εικονογράφηση, το «Τοπίο με Καλύβα και Δάσος» θα έμοιαζε με την τέλεια απεικόνιση ενός αλά Ντέιβιντ Λιντς δυστοπικού πολιτισμού, για την ώρα μένει μια πρώτη υπόσχεση για έναν δημιουργό που αν εμμείνει στο ύφος αυτό μοιάζει ότι μπορεί να ξεχωρίσει. Μανώλης Κρανάκης Διαβάστε περισσότερα εδώ για το «Τοπίο με Καλύβα και Δάσος» του Ηλία Δ. Δούλη
Η Κλήση του Μάριου Ψαρρά
Μια τρανς δέχεται ένα τηλεφώνημα. Ο αδερφός της την ενημερώνει πως η μητέρα τους έχει πεθάνει, αλλά για να μπορέσει να έρθει στην κηδεία θα πρέπει να ντυθεί «κανονικά». Το δεκάλεπτο μονοπλάνο του Μάριου Ψαρρά δεν πλησιάζει ποτέ την ηρωίδα του, επιλέγοντας να την παρατηρεί από μακριά καθώς αυτή ολοκληρώνει έναν μονόλογο που ξεκινάει σαν απλή απόκριση σε όσα λέγονται στην άλλη πλευρά της γραμμής αλλά καταλήγει σε μια διακήρυξη ελευθερίας, αφού πριν έχει διασχίσει κάθε πιθανή πτυχή ενός αρχέγονου λες κοσμικού διαλόγου πάνω στην αυτοδιάθεση, τις οικογένειες, τη διαφορετικότητα, τις επιλογές, την κανονικότητα. Τίποτα από τα παραπάνω - ειπωμένα πολλές φορές στο πρόσφατο και απώτερο παρελθόν με διαφορετικούς τρόπους στο σύγχρονο σινεμά - δεν θα είχε σημασία, αν ο Νεκτάριος Θεοδώρου, ακόμη και από μακριά, δεν σήκωνε με μοναδική άνεση το βάρος της ηρωίδας του σε ένα αφοπλιστικό, εκρηκτικό, υπερβολικό όσο και διαπεραστικό one woman show σε μια ερμηνεία που λέει περισσότερα απ' όσο ολόκληρη η «κλήση» μαζί. Μανώλης Κρανάκης Διαβάστε εδώ περισσότερα για την «Κλήση» του Μάριου Ψαρρά
Qualia του του Θανάση Ταταύλαλη
Ο Μίλτος και ο Θάνος, δυο φίλοι, πηγαίνουν στο εξοχικό του πρώτου για Σαββατοκύριακο. Είναι εξοπλισμένοι με κέφι, όρεξη για άραγμα και τα απαραίτητα drugs για να λιώσουν. Μπαίνοντας στο κλειδωμένο σπίτι θα ανακαλύψουν ότι εκεί ζει μια κοπέλα, η οποία δεν ανταποκρίνεται όταν της μιλούν. Θα τρομάξουν, θα αναρωτηθούν, θα την αγνοήσουν, θα συνεχίσουν το βράδυ τους μέχρι που θα έρθουν αντιμέτωποι με τις... επιλογές τους. Θαυμάσια απόπειρα κινηματογράφου είδους, το «Qualia» ισορροπεί ανάμεσα στο ρεαλισμό και τη φαντασία με την πολύτιμη βοήθεια των νατουραλιστικών ερμηνειών του Εκτορα Λιάτσου και του Πανάγου Ιωακείμ και της διάφανης φωτογραφίας του Θανάση Τότσικα, ενώ προσπαθεί δειλά να φλερτάρει και με το horror πριν κλείσει με μια επεξήγηση που το ολοκληρώνει μεν αλλά αφαιρεί δε και το παιχνίδι με την «ανοιχτή» ερμηνεία που εν δυνάμει επιλέγει ο κάθε θεατής για ό,τι προηγήθηκε μπροστά στα ανυποψίαστα μάτια του. Μανώλης Κρανάκης Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Qualia» του Θανάση Ταταύλαλη
Happy της Γιούλης Αναστασοπούλου
Μια γυναίκα συνεχίζει να αναζητά το σκύλο της που έχει χαθεί. Ξέρει ότι έχει ελάχιστες πιθανότητες να τον βρει σε μια πόλη όπου άνθρωποι και ζώα χάνουν τα ίχνη ο ένας του άλλου και τις περισσότερες φορές δεν συναντιούνται ποτέ ξανά. Η απόφαση της να τον ξεχάσει για πάντα, να αποχωριστεί τα αγαπημένα του πράγματα και να καταφέρει επιτέλους να αποδεχτεί τη μοναξιά της θα ανατραπεί όταν μια απροσδόκητη συνάντηση θα τη γεμίσει με προσδοκία. Σε μια τρυφερή, τολμηρή στην ιδέα της, αν και ίσως περισσότερο απλή στην εκτέλεσή της απ’ όσο θα άξιζε η πολυπλοκότητα της ηρωίδας της, χαρτογράφηση της λεπτής γραμμής που χωρίζει την απόγνωση από την ελπίδα και την τρέλα από την πραγματικότητα. Μανώλης Κρανάκης Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Happy» της Γιούλης Αναστασοπούλου
Διαβάστε ακόμη:
- Ολα όσα πρέπει να γνωρίζετε για το 43o Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας
- Δράμα 2020 - Τελετή έναρξης, αλλαγή σελίδας
- Φεστιβάλ Δράμας 2020 | Οι ταινίες: Ημέρα 2η
- Φεστιβάλ Δράμας 2020 | Οι ταινίες: Ημέρα 3η
- Φεστιβάλ Δράμας 2020 | Οι ταινίες: Ημέρα 4η
- Φεστιβάλ Δράμας 2020 | Οι ταινίες: Ημέρα 5η
Το Flix, που παρακολουθεί ανελλιπώς το Φεστιβάλ από το 2012 μέχρι και σήμερα, θα παρακολουθήσει το πρόγραμμα του 43ου Φεστιβάλ Δράμας online και θα σας μεταφέρει καθημερινά εντυπώσεις, αλλά και κριτικές για όλες τις ταινίες του εθνικού διαγωνιστικού τμήματος, αλλά και παρουσιάσεις των εκδηλώσεών του.
