Η ταινία
Ενα έφηβο κορίτσι πιστεύει ότι δεν βλέπει ποτέ όνειρα, ή πως απλώς δεν τα θυμάται. Στη διάρκεια όμως μιας μέρας, που είναι μόνη στο σπίτι, ο χρόνος θα περάσει σαν σε όνειρο. Κι όταν ανοίξει τα μάτια της, θα συνειδητοποιήσει πως η πραγματικότητά της, έξω απ’ τον άδειο κόσμο των ονείρων της, είναι ένας κόσμος πολύ ομορφότερος από όσο πίστευε.
Ο σκηνοθέτης
Είναι σκηνοθέτης από την Ελλάδα, γεννημένος στο Βερολίνο. Σπούδασε σκηνοθεσία στη Δανία και έχει δουλέψει ως βοηθός σκηνοθέτη σε ταινίες μεγάλου μήκους. Τα τελευταία 3 χρόνια σκηνοθετεί διαφημιστικά και το 2017 σκηνοθέτησε την πρώτη του μικρού μήκους, «Muffin».
4 ερωτήσεις για το «Οταν Γελάω Κλείνουν τα Μάτια μου»:
Γιατί κάνατε αυτήν την ταινία τώρα; Τι ήταν αυτό που σας έκανε να θελήσετε να αφηγηθείτε αυτήν την ιστορία; Πώς θα περιγράφατε την ταινία σας σ' έναν υποψήφιο θεατή;
Την ταινία μπορεί και να τη γύριζα πριν δύο χρόνια ή σε τρία χρόνια από τώρα. Δεν μου αρέσουν καθόλου οι επίκαιρες ταινίες που μπορεί σε λίγο καιρό να μην αφορούν κανέναν και τίποτα. Η ταινία έχει μία αναμνησιακή βάση όπου το τώρα ή το σε λίγο δεν έχουν πολύ σημασία. Είναι μία ιστορία που πάντα θα θέλω να λέω. Ηθελα να αφηγηθώ αυτήν την ιστορία μήπως ξεκινήσω σιγά σιγά να θυμάμαι και 'γω τα όνειρά μου. Θα την περιέγραφα ως μία ρομαντική, εφηβική ταινία αναμνήσεων.
Πώς είναι να κάνεις σινεμά (στην Ελλάδα) σήμερα;
Είναι σαν να θέλεις να κάνεις ροκ μπάντα στα '70ς. Είναι πολύ μεγαλύτερο το ενδιαφέρον των ανθρώπων να κάνουν σινεμά αυτές τις μέρες, οπότε ο ανταγωνισμός είναι μεγαλύτερος. Αυτό δεν είναι αναγκαστικά κακό ή καλό αλλά θα ήθελα λίγο λιγότερη ψυχεδέλεια. Με αυτήν την ταινία έμαθα ότι πέρα από τον κλασικό τρόπο να κάνει κανείς σινεμά με μεγάλες αναμονές, μεγάλα συνεργεία και κακό catering, υπάρχει και ο τρόπος, αν το επιτρέπει η ταινία βέβαια (μια πολύ μαζεμένη παραγωγή), να βγεις έξω με τους πολύ βασικούς σου συνεργάτες και φίλους και να γυρίσεις την ταινία σου. Αυτή η αμεσότητα φέρνει μία ελευθερία στην ταινία που υπάρχει περίπτωση να χαθεί κάτω από μία μακροχρόνια αναμονή που κατά πολύ μεγάλη πιθανότητα φέρει ένα βάρος και μία σημαντικότητα στο έργο που μόνο κακό μπορεί να της κάνει.
Η ταινία σας θα κάνει «πρεμιέρα» εν μέσω μιας πρωτόγνωρης συνθήκης για τον κόσμο του σινεμά αλλά και ολόκληρο τον πλανήτη. Ποιες είναι οι σκέψεις σας για την κατάσταση αυτή τη στιγμή αλλά και το μέλλον του σινεμά και πώς θα μπορούσε κανείς να διαβάσει την ταινία σας υπό το πρίσμα της υγειονομικής κρίσης;
Σίγουρα είναι πολύ λάθος περίοδος για να ξεκινήσει την πορεία της μία ταινία στα φεστιβάλ κάτω απά αυτές τις τόσο αλλόκοτες συνθήκες. Εχω την ελπίδα πως είναι κάτι παροδικό και πως του χρόνου θα έχουμε μπει σε μία κανονικότητα και θα καθόμαστε δίπλα δίπλα στα σινεμά χωρίς μάσκες και τις παραγωγές να συνεχίζουν κανονικά. Η ταινία είναι γυρισμένη ολόκληρη μέσα σε ένα διαμέρισμα. Θα μπορούσε υπό αυτό το πρίσμα να πει κανείς ότι είναι μία στιγμή από την καραντίνα που ζήσαμε.
Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για σας, αλλά και για το σημερινό ελληνικό κινηματογραφικό τοπίο; Τι περιμένετε από τη νέα διεύθυνσή του και τι έχετε να προτείνετε για την βελτίωσή του;
Σημαίνει μία πολύ ωραία ευκαρία να δει όσο περισσότερος κόσμος την ταινία μου, ειδικά και με την online version του φεστιβάλ, να επικοινωνηθούν ιδέες, να γίνουν ωραίες κουβέντες… Το γεγονός πως φέτος επιλέχθηκαν αρκετά λιγότερες ταινίες από τις προηγούμενες χρονιές και ότι χωρίστηκε το σπουδαστικό είναι κάτι πολύ θετικό που ελπίζω να συνεχιστεί και τα επόμενα χρόνια.
Δείτε εδώ το τρέιλερ του «Οταν Γελάω Κλείνουν τα Μάτια μου»:
Οταν Γελάω Κλείνουν τα Μάτια μου | Σκηνοθεσία - Σενάριο: Ντάνιελ Μπόλντα | Φωτογραφία: Σίμος Σαρκετζής | Μοντάζ: Νίκος Πάστρας | Μουσική: The Boy (Αλέξανδρος Βούλγαρης) | Ηχος: Νίκος Εξαρχος | Σχεδιασμός Ηχου: Milk Audio | Σκηνικά: Ολγα Λεοντιάδου | Ερμηνευτές: Σάντρα Αμπουλγκανάμ, Ναταλία Σουιφτ | Παραγωγή: Edelweiss, Filmiki
