Εξι ελληνικές και μία κυπριακή ταινία επιλέχθηκαν φέτος για το Διεθνές Διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Δράμας, όπως το επιμελήθηκε, υπό τη διεύθυνση του Γιάννη Σακαρίδη, ο νέος επικεφαλής προγραμματισμού, Μανώλης Μελισσουργός.
Από τις επτά μικρού μήκους ταινίες, οι τρεις συμμετέχουν στο Εθνικό Διαγωνιστικό τμήμα και μπορείτε να «μελετήσετε» τις παρουσιάσεις τους στο Flix, αυτών και των δημιουργών τους, εδώ:
«Goads» της Ιριδας Μπαγλανέα
«Πρώτος Ερωτας» του Χάρη Ραφτογιάννη
«Στα Βήματά της» της Αναστασίας Κρατίδη
Κι επιπλέον, μία-μία, παρακάτω...
Φεστιβάλ Δράμας 2020: Γνωρίστε τις ταινίες και τους δημιουργούς που διαγωνίζονται στο Ελληνικό Διαγωνιστικό Τμήμα του 43ου Φεστιβάλ Δράμας
Δείτε τις αφίσες των διαγωνιζόμενων ταινιών στο gallery.
«Βουτιά» του Θύμιου Μπακατάκη | Ελλάδα
Η περιπλάνηση ενός αγοριού στη σύγχρονη φύση της Ανδρου το οδηγεί σε ένα διαφορετικό κόσμο που του δημιουργεί ερωτήματα.
Ο Θύμιος Μπακατάκης γεννήθηκε στην Αθήνα. Εχει εργαστεί ως Διευθυντής Φωτογραφίας τα τελευταία είκοσι χρόνια. Η «Βουτιά» είναι η πρώτη του μικρού μήκους ταινία ως σκηνοθέτης.
Επιλεγμένη Φιλμογραφία ως Διευθυντής Φωτογραφίας:
Hardcore (σκην. Ντένης Ηλιάδης) 2004
Κινέτα (σκην. Γιώργος Λάνθiμος) 2005
Κυνόδοντας (σκην. Γιώργος Λάνθiμος) 2009
Attenberg (σκην. Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη) 2010
Porfirio (σκην. Αλεχάντρο Λάντες) 2011
Keep the Light On (σκην. Αϊρα Σακς) 2012
L (σκην. Μπάμπης Μακρίδης) 2012
Στο Σκοτάδι (σκην. Εσκιλ Βογκτ) 2014
Αστακός (σκην. Γιώργος Λάνθιμος) 2015
Ο Θάνατος του Ιερού Ελαφιού (σκην. Γιώργος Λάνθιμος) 2017
Πώς βλέπετε τη διεθνή απήχηση των ελληνικών ταινιών - πώς την κρίνετε και τι, ίσως, θα βελτιώνατε;
Νομίζω ότι υπάρχει θετική ανταπόκριση διεθνώς, πιστεύω θα πρέπει απλώς να κάνουμε καλύτερες ταινίες.
Η ταινία σας θα κάνει «πρεμιέρα» εν μέσω μιας πρωτόγνωρης συνθήκης για τον κόσμο του σινεμά αλλά και ολόκληρο τον πλανήτη. Ποιες είναι οι σκέψεις σας για την κατάσταση αυτή τη στιγμή αλλά και το μέλλον του σινεμά και πώς θα μπορούσε κανείς να διαβάσει την ταινία σας υπό το πρίσμα της υγειονομικής κρίσης;
Σίγουρα είναι η χειρότερη συνθήκη να κάνει μια ταινία πρεμιέρα, εν μέσω πανδημίας. Η φυσιολογική συνθήκη προβολής μιας ταινίας είναι στη αίθουσα, δυστυχώς νομίζω ότι στο μέλλον θα βλέπουμε όλο και λιγότερες ταινίες στις αίθουσες. Η συγκεκριμένη ταινία μικρού μήκους μου ανατέθηκε από μια μη κερδοσκοπική εταιρία με θέμα τη διαχείριση των απορριμμάτων στην Ανδρο, ο καθένας βέβαια μπορεί να κάνει τις συνδέσεις του.
Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για σας, αλλά και για το σημερινό ελληνικό κινηματογραφικό τοπίο; Τι περιμένετε από τη νέα διεύθυνσή του και τι έχετε να προτείνετε για τη βελτίωσή του;
Το Φεστιβάλ Δράμας μου θυμίζει την εποχή που γυρίζαμε σπουδαστικές ταινίες, μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρον να συμμετέχει η πρώτη ταινία μικρού μήκους που έχω σκηνοθετήσει. Θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό για τους νέους αλλά και τους πιο παλιούς κινηματογραφιστές να υπάρχει ένα ελληνικό φεστιβάλ αποκλειστικά για μικρού μήκους. Ελπίζω και πιστεύω στα καλύτερα από τη νέα διεύθυνση.
«Οπως θα Συνέβαιναν Μέσα στο Νερό» της Ανθής Δαουτάκη | Ελλάδα
Η ταινία είναι το πορτρέτο της Ηρας, μιας γυναίκας στην ηλικία των 35. Το σπίτι της είναι ο κόσμος της και ο κόσμος της είναι μαγικός. Η μοναξιά της είναι γεμάτη πράγματα. Ανάμεσα στις καθημερινές ασχολίες ξεχνιέται και μπλέκεται σε μικρόκοσμους που η ίδια δημιουργεί. Η δυσκολία της να ανταποκριθεί στις κοινωνικές προσταγές του φύλου καθώς και μια αμήχανη συνάντηση με έναν κοσμηματοπώλη την οδηγεί στην αγορά μιας βέρας, η οποία γίνεται η αφορμή για τη δημιουργία μιας φανταστικής σχέσης, σύντομης σαν όνειρο. Καθώς η σχέση λήγει, η Ηρα συνεχίζει την καθημερινότητά της.
H Ανθή Δαουτάκη γεννήθηκε το 1992 στην Αθήνα, όπου και μένει μέχρι και σήμερα. Αποφοίτησε από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας το 2016 και έκτοτε άρχισε να πειραματίζεται με τον κινηματογράφο. Σπούδασε σκηνοθεσία στο Μητροπολιτικό Κολέγιο και αποφοίτησε κάνοντας την πρώτη της ταινία μικρού μήκους. Εχει συμμετάσχει ως εικαστικός σε εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Το 2019 κέρδισε το βραβείο Artworks Fellows του ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος.
Πώς βλέπετε τη διεθνή απήχηση των ελληνικών ταινιών - πώς την κρίνετε και τι, ίσως, θα βελτιώνατε;
Να σας πω την αλήθεια βρίσκω άδικο να κρίνω στο σύνολο την απήχησή τους. Είναι γεγονός πως ο κόσμος της τέχνης γενικότερα έχει στρέψει τα τελευταία χρόνια το βλέμμα του στον ευρωπαϊκό νότο, καθώς η κρίση «πουλάει». Οι ταινίες όμως είναι πολλές και διαφορετικές. Αλλες καταφέρνουν και διεκδικούν το χώρο που τους αξίζει και άλλες όχι. Πολλές καταφέρνουν να μιλήσουν με διαύγεια και ειλικρίνεια για μια ζοφερή ελληνική πραγματικότητα και άλλες πατάνε πάνω σε συγκυρίες της κρίσης για να προκαλέσουν.
Σε άλλη ανάγνωση, αναγνωρίζω μια πολύ όμορφη στροφή σε queer και γυναικεία ζητήματα που αφορούν τα υποκείμενα που πρωταγωνιστούν, αλλά όπως φαίνεται και τους ανθρώπους που δημιουργούν. Θεωρώ ότι αυτό είναι κάτι επιπλέον που τις φέρνει στην επιφάνεια στη διεθνή σκηνή.
Η ταινία σας θα κάνει «πρεμιέρα» εν μέσω μιας πρωτόγνωρης συνθήκης για τον κόσμο του σινεμά αλλά και ολόκληρο τον πλανήτη. Ποιες είναι οι σκέψεις σας για την κατάσταση αυτή τη στιγμή αλλά και το μέλλον του σινεμά και πώς θα μπορούσε κανείς να διαβάσει την ταινία σας υπό το πρίσμα της υγειονομικής κρίσης;
Πιστεύω πως αυτό που ζούμε είναι πολύ παραπάνω από μια υγειονομική κρίση. Είναι μια βαθιά πολιτική κρίση μέσα στην οποία ανθίζουν παγκόσμια, φασιστικά καθεστώτα και ολοκληρωτικές κρατικές πρακτικές. Για μένα ο ίδιος ο ιός και η διαχείρισή του πρέπει να μένουν στο μυαλό μας διαχωρισμένα, γιατί η ταύτισή τους οδηγεί σε επικίνδυνα συμπεράσματα. Τον τελευταίο καιρό παρατηρούμε από τη μία να παρανομοποιούνται, κάτω από την ομπρέλα της υγειονομικής κρίσης, πάρα πολλές καθημερινότητες και από την άλλη να φυσικοποιείται η συνεχής αστυνόμευση, επιτήρηση και καταστολή κάθε πτυχής της ζωής.
Αυτό που πιστεύω ότι πρέπει να προσέξουμε σε σχέση με το σινεμά είναι να μην ωραιοποιήσουμε την τάση για δημιουργία σε συνθήκες εγκλεισμού και να μην τη θεωρήσουμε φυσιολογική. Αν και ταινία μου πραγματεύεται μια καθημερινότητα που έχει ένα κομμάτι εγκλεισμού, καθώς είναι γυρισμένη σχεδόν ολόκληρη μέσα σε ένα σπίτι με μια ηρωίδα που ζει μόνη, θα έλεγα πως οι προθέσεις μου ήταν πολύ διαφορετικές από ό,τι θα μπορούσε κάνεις να φανταστεί και τυχαία συναφείς με τη συγκυρία. Μέσα στον εγκλεισμό που συνεπάγεται η ασχολία με τις οικιακές εργασίες, χτίζεται μια διαφορετική σχέση με τον οικιακό χώρο. Η ταινία έχει πρόθεση να ασχοληθεί αυτήν την καθημερινότητα και να αναδείξει τις πολλαπλές πτυχές της. Χαίρομαι όμως, που άσχετα με τις αρχικές μου προθέσεις βάζει ερωτήματα για τον εγκλεισμό του σήμερα.
Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για σας, αλλά και για το σημερινό ελληνικό κινηματογραφικό τοπίο; Τι περιμένετε από τη νέα διεύθυνσή του και τι έχετε να προτείνετε για τη βελτίωσή του;
Είμαι πολύ χαρούμενη για την ύπαρξη του φεστιβάλ Δράμας καθώς αναγνωρίζω τη δυνατότητα που δίνει σε ανθρώπους σαν εμένα, που δεν διαθέτουν ένα μακρύ βιογραφικό, να παρουσιάσουν τις ταινίας τους. Χαίρομαι επίσης πολύ που φέτος οι γυναίκες δημιουργοί είναι πολλές, και ίσως είναι δείγμα πως ταινίες με νέες θεματικές έχουν μπει στη σφαίρα ενδιαφέροντος του φεστιβάλ.
«Το Τέλος του Πόνου (Μια Πρόταση)» της Ζακλίν Λέντζου | Ελλάδα
Η Σοφία τρέχει πανικόβλητη, πάλι. Το Σύμπαν αποφασίζει να της μιλήσει για πρώτη φορά. Μια πλανητική συμφωνία για τον Αρη, όπου οι άνθρωποι ονειρεύονται ξύπνιοι και τα ακόντια δεν τραυματίζουν.
Η Ζακλίν Λέντζου (Αθήνα, 1989) είναι σεναριογράφος και σκηνοθέτης. Η κινηματογραφική γλώσσα της χαρακτηρίζεται από την ανακάλυψη ποίησης σε - κατ’ επίφαση - συνηθισμένες συνθήκες ή/και τη δημιουργία αυτής μέσω συσχετισμού λόγου και εικόνας. Πειραματίζεται με τις φόρμες, τις διάρκειες και τα συναισθήματα.
Είναι απόφοιτος του London Film School (Distinction, 2013), κι έχει επιλεγεί από τα Berlinale Talents (2015, 2019), Locarno Film Academy (2017), Torino Film Lab (2017) και Sundance Screenwriting Lab (2018), μεταξύ άλλων.
Θεματικά οι ταινίες της στρέφονται γύρω από τα ίδια ζητήματα στα οποία επικεντρώνεται και η γραφή της: ασυνήθιστες οικογενειακές δομές, αγάπη (και η έλλειψή της), μοναξιά και η αίσθηση του ανήκειν, αλλά και το όνειρο.
Εχει σκηνοθεστήσει τέσσερις μικρού μήκους ταινίες που έχουν προβληθεί και βραβευτεί σε πολυάριθμα φεστιβάλ (Βερολίνο, Λοκάρνο, Τορόντο, Κάννες, New Directors/New Films), με σημαντικότερο το Βραβείο Cine Leica Discovery στην Εβδομάδα Κριτικής του Φεστιβάλ Καννών (2018) για το «Εκτορας Μαλό: Η Τελευταία Μέρα της Χρονιάς».
Ρετροσπεκτίβες του συνόλου του έργου της έχουν διοργανωθεί στο Μόντρεαλ, τη Βιέννη, το Τρόντχαϊμ. Αυτή την περίοδο ολοκληρώνει την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της, «Σελήνη, 66 Ερωτήσεις», ενώ η πιο πρόσφατη μικρού μήκους της, «Το Τέλος του Πόνου (Μια Πρόταση)» έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο 2020.
Πώς βλέπετε τη διεθνή απήχηση των ελληνικών ταινιών - πώς την κρίνετε και τι, ίσως, θα βελτιώνατε;
Τη βλέπω καταπληκτική, ελπιδοφόρα, φωτεινή. Είναι τεράστια τιμή και χαρά για εμάς να βλέπουμε τις δουλειές μας να ταξιδεύουν και να αγαπιούνται και να εκτιμώνται.
Η ταινία σας θα κάνει «πρεμιέρα» εν μέσω μιας πρωτόγνωρης συνθήκης για τον κόσμο του σινεμά αλλά και ολόκληρο τον πλανήτη. Ποιες είναι οι σκέψεις σας για την κατάσταση αυτή τη στιγμή αλλά και το μέλλον του σινεμά και πώς θα μπορούσε κανείς να διαβάσει την ταινία σας υπό το πρίσμα της υγειονομικής κρίσης;
Με τις ονλάιν πρεμιέρες συμβαίνει κάτι ενδιαφέρον: διάσπαση χωροχρόνου και κατά συνέπεια απόλυτη απώλεια άγχους (σχετικά με την πρεμιέρα, πάντα!). Στην αρχή ήμουν πολύ διστατική και σκεφτόμουν ότι πάει, τέλος νοήματος. Τι σημαίνει η πρεμιέρα εάν δεν είναι να είμαστε όλοι μαζί σε ένα μικρό δωμάτιο ξενοδοχείου και να αγωνιούμε, να κάνουμε πρόβες για το πώς θα σηκωθούμε και να αναρωτιόμαστε για το αν θα δούμε λαμπερά ή θαμπά μάτια στο κοινό; Ωστόσο ήρθε η ζωή και συνέβη και αυτό, να κάνει η ταινία παγκόσμια πρεμιέρα στο Λοκάρνο και εγώ να λιάζομαι στην Κρήτη. Ημουν συνδεδεμένη και παράλληλα απόλυτα αποσυνδεδεμενη. Χάνεται η έννοια του τόπου. Είναι στο Λοκάρνο ή είναι στο ίντερνετ; Ειναι για λίγο το ίντερνετ το Λοκάρνο και το Λοκάρνο το ίντερνετ; Λίγο μάτριξ (1) η φάση.
Αποφεύγω να κάνω σκέψεις για το μέλλον, πόσω μάλλον για το μέλλον πραγμάτων που λατρεύω, όπως το σινεμά. Θα περάσει και αυτό, όπως όλα… Τώρα, ο καθένας διαβάζει όπως θέλει ό,τι θέλει, υπό όποιο πρίσμα του αρέσει, είτε έχουμε οικονομική έιτε υγειονομική είτε ανθρωπιστική κρίση, οπότε όλα είναι πιθανά.
Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για σας, αλλά και για το σημερινό ελληνικό κινηματογραφικό τοπίο; Τι περιμένετε από τη νέα διεύθυνσή του και τι έχετε να προτείνετε για τη βελτίωσή του;
Χαίρομαι ιδιαίτερα με τη νέα διεύθυνση, έχω πλέον πραγματική ελπίδα. Εχουν ήδη λάβει χώρα κοβμικές κινήσεις και το σηματικότερο είναι ότι υπάρχει πραγματικό ενδιαφέρον για τη μικρού μήκους ταινία. Πραγματική έγνοια.
«The Parrot Lady» του Μιχάλη Καλοπαίδη | Κύπρος
«Η Γυναίκα με τους Παπαγάλους» είναι εμπνευσμένη από μια πραγματική ιστορία. Η ταινία αποτελεί μια καλλιτεχνική εκδοχή της ζωής μιας ηλικιωμένης γυναίκας που επέλεξε να ζει στο δρόμο μαζί με τους παπαγάλους της, επειδή φοβάται να πεθάνει μόνη στο σπίτι της.
Ο Μιχάλης Καλοπαίδης είναι Παραγωγός και Σκηνοθέτης ταινιών κινούμενων σχεδίων. Το 2008 ίδρυσε την Zedem Media, το μεγαλύτερο στούντιο animation στην Κύπρο. Κατέχει πτυχίο Media Management από το Πανεπιστήμιο Columbia του Σικάγο και μεταπτυχιακό Media & Cultural Studies από το Πανεπιστήμιο Middlesex του Λονδίνου. Είναι μέλος της Ενωσης Σκηνοθετών Κύπρου, ιδρυτικό μέλος της Κυπριακής Ενωσης Επαγγελματιών Κινουμένου Σχεδίου και Πρόεδρος της Κινηματογραφικής Λέσχης Λάρνακας Αμμοχώστου.
Πώς βλέπετε τη διεθνή απήχηση των ελληνικών ταινιών - πώς την κρίνετε και τι, ίσως, θα βελτιώνατε;
Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε όλο και περισσότερες ελληνικές και κυπριακές παραγωγές να συμμετέχουν σε μερικά από τα σημαντικότερα φεστιβάλ διεθνώς. Θεωρώ ότι το μέλλον είναι πολύ ενθαρρυντικό τόσο για τις ταινίες live action όσο και για τον τομέα του animation. Αυτό που θα βοηθούσε δραστικά την παραγωγή ταινιών σε Ελλάδα και Κύπρο θα ήταν η πρόσβαση σε περισσότερα κονδύλια, ιδιαίτερα στον τομέα του animation, όπου τα κόστη παραγωγής είναι αρκετά αυξημένα. Από τη δική μας πλευρά, ως δημιουργοί, οφείλουμε να βρούμε τρόπους να στηρίξουμε ο ένας την προσπάθεια του άλλου μέσα από συμπαραγωγές, τόσο ανάμεσα σε Ελλάδα και Κύπρο αλλά και με άλλες χώρες. Αυτό είναι που προσπαθούμε να κάνουμε ως Zedem Media για την νέα παραγωγή που ετοιμάζουμε. Στην ταινία «Mesut» θα συνεργαστούμε με το animation studio AddArt από τη Θεσσαλονίκη, ενώ αναζητούμε ακόμα ένα συμπαραγωγό από μια τρίτη ευρωπαϊκή χώρα. Η εμπλοκή στούντιο από περισσότερες χώρες βοηθά στην προσέλκυση μεγαλύτερης χρηματοδότησης, κάτι που αποφέρει υψηλότερη ποιότητα στο τελικό αποτέλεσμα μιας ταινίας.
Η ταινία σας θα κάνει «πρεμιέρα» εν μέσω μιας πρωτόγνωρης συνθήκης για τον κόσμο του σινεμά αλλά και ολόκληρο τον πλανήτη. Ποιες είναι οι σκέψεις σας για την κατάσταση αυτή τη στιγμή αλλά και το μέλλον του σινεμά και πώς θα μπορούσε κανείς να διαβάσει την ταινία σας υπό το πρίσμα της υγειονομικής κρίσης;
Σωστά. Από τη μια αισθανόμαστε κάπως άτυχοι, καθώς το να ταξιδεύεις μαζί με την ταινία σου σε φεστιβάλ διαφόρων χωρών είναι μοναδική εμπειρία, βοηθά στη δικτύωση αλλά και στην προώθηση της δουλειάς σου. Από την άλλη όμως, χαίρομαι που βλέπω ότι τα φεστιβάλ στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες ήδη μετατρέπουν αυτή την πρόκληση σε ευκαιρία. Η μεταφορά των φεστιβάλ σε online πλατφόρμες θα επιτρέψει σε περισσότερο κόσμο να παρακολουθήσει καλές ταινίες, ενώ τα φεστιβάλ έχουν μια μοναδική ευκαιρία να προσεγγίσουν ένα πιο ευρύ κοινό. Εύχομαι ότι με την επιστροφή μας στην «κανονικότητα» κάποια φεστιβάλ θα διατηρήσουν αυτά τα υβριδικά μοντέλα κάνοντας την τέχνη του κινηματογράφου πιο προσιτή στο ευρύτερο κοινό. Αυτό έχει ακόμα μεγαλύτερη σημασία για τις ταινίες μικρού μήκους που δεν έχουν πολλές ευκαιρίες να προβληθούν στο ευρύ κοινό.
Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για σας, αλλά και για το σημερινό ελληνικό κινηματογραφικό τοπίο; Τι περιμένετε από τη νέα διεύθυνσή του και τι έχετε να προτείνετε για τη βελτίωσή του;
Προσωπικά δεν έχω ξαναπάει στο Φεστιβάλ Δράμας. Το Φεστιβάλ Δράμας όμως ταξιδεύει κάθε χρόνο στην Κύπρο, οπότε ανελλιπώς έχω την ευκαιρία να παρακολουθώ όλες τις βραβευμένες ταινίες που προβάλλονται σε αυτό το πρόγραμμα. Ετσι γνωριστήκαμε και προσωπικά με τον κύριο Αντώνη Παπαδόπουλο, αλλά και με άλλα μέλη της ομάδας του. Το Φεστιβάλ Δράμας έχει μια τεράστια παράδοση και φαίνεται ότι ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής, ο Γιάννης Σακαρίδης, όχι μόνο θα φανεί αντάξιος των προσδοκιών αλλά ήδη κάνει ενδιαφέρουσες κινήσεις για την περαιτέρω αναβάθμιση και εξέλιξη του φεστιβάλ. Το μόνο που θα ήθελα να εισηγηθώ θα ήταν να συμπεριλαμβάνονται και βραβευμένες ταινίες από το διεθνές διαγωνιστικό στο «Φεστιβάλ Δράμας Ταξιδεύει», έτσι ώστε να δίνεται η ευκαιρία σε περισσότερο κοινό σε Ελλάδα και Κύπρο να παρακολουθήσει αυτό το αξιόλογο έργο.
Ακολουθήστε τη «Γυναίκα με τους Παπαγάλους» στο facebook και μάθετε περισσότερα στο επίσημο website της ταινίας.
Διαβάστε ακόμη: Φεστιβάλ Δράμας 2020 | Οσα πρέπει να γνωρίζουμε για τις ελληνικές συμμετοχές του Διεθνούς Σπουδαστικού Τμήματος
