To «Goat» έφτασε στο τελευταίο Φεστιβάλ του Σάντανς κάνοντας αίσθηση με τα ονόματα των συντελεστών του: τον συνσεναριογράφο Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν (που μαζί με τον Μπραντ Λαντ διασκεύασαν το βιβλίο του τελευταίου), τον παραγωγό Τζέιμς Φράνκο, την παραγωγό Κριστίν Βασόν (από τις σημαντικότερες μορφές του νέου queer αμερικανικού σινεμά των 80s) και φυσικά τον Νικ Τζόνας των Jonas Brothers που ακόμη κι αν δεν έχετε ακούσει ποτέ είναι σίγουρο ότι γνωρίζετε όχι μόνο την υπαρξή τους αλλά και την τεράστια επιτυχία που έχουν στην Αμερική.
Αν, όμως, ισχύει, ότι οι άξιοι συντελεστές δεν εγγυώνται και ένα εξίσου άξιο αποτέλεσμα, το «Goat» βρίσκει τη θέση του κάπου στη μέση ανάμεσα στην αλήθεια και το μύθο - με τον ίδιο τρόπο που κάνει το ίδιο για το τι ακριβώς τελικά συμβαίνει στις κολεγιακές αδελφότητες και γιατί αυτό μπορεί να ενδιαφέρει κάποιον εκτός από όσους τη βρίσκουν με τα gay sites που ειδικεύονται στο hazing.
H ιστορία του «Goat» είναι απλή. Ενα αγόρι, o Μπραντ, πέφτει θύμα ξυλοδαρμού μετά από ένα πάρτι και αποφασισμένο να ξεπεράσει το «τραύμα» του και να μπορέσει να νιώσει ικανός να αμυνθεί, πείθεται από τον αδερφό του να γίνει μέλος μιας από τις πιο ισχυρές κολεγιακής αδελφότητες. Για να συμβεί όμως αυτό πρέπει να επιβιώσει - μαζί με άλλους «νεοσύλλεκτους»- την εβδομάδα της κολάσεως, όπως την αποκαλούν τα μεγαλύτερα μέλη της αδελφότητας: μια σειρά από δοκιμασίες μύησης, δηλαδή, που περιλαμβάνουν τόνους αλκοόλ, περιττώματα ζώων και ένα role play που ταιριάζει περισσότερο στο στρατό.
Με την πρώτη ματιά, ο Μπραντ δεν είναι ακριβώς αυτό που θα ονόμαζε κάποιος ως «νταή» - μάλλον το αντίθετο. Και η προσπάθειά του να γίνει μέλος ενός συνόλου που είναι φανερό ότι απεχθάνεται, θα οδηγήσει γρήγορα στην εσωτερική και την εξωτερική σύγκρουση του με το «σύστημα», καθώς και ο αδερφός του, ο Μπρετ, αρχίζει για πρώτη φορά να συνειδητοποιεί τη γελοιότητα αλλά και την επικινδυνότητα των όχι και αθώων «παιχνιδιών» που γεμίζουν τις μέρες και τις νύχτες της αδελφότητας.
To ότι το «Goat» βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία και το γεγονός πως προφανώς αυτά που «αποκαλύπτει» για τις κολεγιακές αδελφότητες είναι πράγματα που έχει ζήσει το 60% του αμερικανικού πληθυσμού, δεν κάνει το φιλμ του 38χρονου Αντριου Νιλ (με θητεία και στο ντοκιμαντέρ) αυτόματα «σημαντικό». Μπορεί η ματιά του στο θέμα της μύησης να είναι τολμηρή απέναντι σε ένα συνομολογημένο μυστικό που μοιράζεται κάθε παιδί που βρίσκεται στο κολέγιο, αλλά η απεικόνιση των επιμέρους δοκιμασιών αγγίζουν το όριο του φτηνού αισθησιασμού και του εύκολου σοκ, χωρίς ωστόσο να παίρνουν και το ρίσκο του να είναι πραγματικά ανατριχιαστικές ή η «κόλαση» που υπόσχονται.
Φορτισμένο από μια διαρκή σεξουαλική ένταση που δεν εκτονώνεται ποτέ, σαφή (και αναπόφευκτη) γκέι εικονογράφηση και ευτυχώς ερμηνευμένο με σωστές αναλογίες δράματος και εφηβικού άγχους από τον Μπεν Σνέτζερ (που είχαμε ξεχωρίσει ήδη από το «Pride») και την πραγματική αποκάλυψη που ακούει στο όνομα Νικ Τζόνας (είναι πραγματικά εκπληκτικός), το «Goat» εξαντλείται γρήγορα σε ένα χαβαλέ με σήμανση καταλληλότητας τύπου «ο πραγματικός ανδρισμός βρίσκεται αλλού» και «το πολύ αλκοόλ είναι κακό πράγμα», για να καταλήξει σε ένα μάλλον προφανές «κήρυγμα» για τα μέρη όπου μπορείς να αντλήσεις την πραγματική δύναμη και για τα διαρκώς λάθος θεμέλια πάνω στα οποία οικοδομείται το μέλλον της Αμερικής.
(Και δεν εννοεί κανείς μόνο τα τραγούδια των Jonas Brothers)
Δείτε εδώ μια σκηνή από το «Goat»
:
Περισσότερες κριτικές από την Berlinale 2016:
- Berlinale 2016: «Zero Days» - Στον επόμενο πόλεμο δεν θα πλέκουμε κάλτσες
- Berlinale 2016: Στο «Soy Nero» του Ράφι Πιτς η πράσινη κάρτα είναι θέμα ζωής και θανάτου
- Berlinale 2016: O Τόμας Βίντερμπεργκ δοκιμάζει την ελεύθερη αγάπη των 70s στο «The Commune»
- Berlinale 2016: Τα τείχη της Ευρώπης είναι οι ανάλγητοι πρωταγωνιστές στο ντοκιμαντέρ «Those Who Jump»
- Berlinale 2016: Τίποτα το ιδιοφυές στο «Genius» του Μάικλ Γκράντατζ
- Berlinale 2016: «Indignation» - Μην αγανακτείτε, ο Φίλιπ Ροθ είναι εδώ
- Berlinale 2016: To «Maggie's Plan» δεν κάνει τη Ρεμπέκα Μίλερ Γούντι Αλεν
- Berlinale 2016: Mαγικός ρεαλισμός απαράμιλλης ομορφιάς στο «Crosscurrent» του Γιανγκ Τσάο
- Berlinale 2016: «Alone in Berlin», αντιναζιστικό δράμα για όλη την οικογένεια
- Berlinale 2016: «Θάνατος στο Σαράγεβο», ζωή σε μας;
- Berlinale 2016: Ο Αντρέ Τεσινέ είναι μάλλον πολύ μεγάλος για να μας πει πώς είναι να είσαι 17 ετών
- Berlinale 2016: Οταν ο Κιγιόσι Κουροσάουα λέει «Creepy» το εννοεί
- Berlinale 2016: Αν μία ταινία πυροδοτεί συζητήσεις, αυτή είναι το «24 Βδομάδες»
- Berlinale 2016: «Fuocoammare». Στη Λαμπεντούζα οι ψαράδες μαζεύουν μόνο κορμιά
- Berlinale 2016: H Σύνθια Νίξον είναι συγκλονιστική στο «A Quiet Passion» του Tέρενς Ντέιβις
- Berlinale 2016: Η Ιζαμπέλ Ιπέρ κοιτά «Το Μέλλον» (και βλέπει πιθανό βραβείο)
- Berlinale 2016: Οταν ο Κιγιόσι Κουροσάουα λέει «Creepy» το εννοεί
- Berlinale 2016: Ο Ντενίς Κοτέ χτυπάει (και καλά) τον καπιταλισμό στο αφελώς ανώφελο «Boris sans Beatrice»
- Berlinale 2016: Οσα κρύβονται στο υπόγειο στο «Lily Lane» του Μπενς Φλίγκαόυφ
- Berlinale 2016: Στο «Midnight Special», ο Τζεφ Νίκολς υπερφωτίζει ένα γοητευτικό sci-fi b-movie
- Το «Χαίρε Καίσαρ!» των αδελφών Κοέν είναι μια σαχλαμάρα φτιαγμένη με πολλή αγάπη
Tags: Goat, Νικ Τζόνας
