Οι ταινίες του Ντενίς Κοτέ αφηγούνται ανθρώπινες συμπεριφορές με το ενδιαφέρον ενός δημιουργού - φυσιοδίφη που τοποθετεί τους ήρωές του σε ένα τόπο κοντά στο πουθενά και τους αφήνει να ενεργούν με τα ένστικτα και τα αντανακλαστικά των ζώων στο μεγάλο δράμα της επιβίωσης.
Το ίδιο έκανε στις πρώτες ταινίες που τον έκαναν φεστιβαλικό αγαπημένο («Les États Νordiques», «Elle Veut le Chaos»), σε αυτή που τον καθιέρωσε («Curling» του 2010), στο ντοκιμαντέρ «Bestiaire» του 2012 (που ήταν μάλλον και η πιο συμπαθητική στιγμή του) και στο βραβευμένο πάλι εδώ στο Βερολίνο «Η Βικ + η Φλο Είδαν μια Αρκούδα», μένοντας πιστός σε ένα σινεμά που διασχίζει το weird και το επιτηδευμένο για να φτάσει κάθε φορά σε κάτι που αποδεικνύεται καταφανώς άδικο για τους ήρωές του, αντιπαθητικό μέσα στη γοητεία του και κενό παρά τις φιλοδοξίες του από πραγματική ουσία.
Tο ίδιο ακριβώς κάνει και στο «Boris Sans Beatrice», το τελευταίο του πόνημα πάνω στο πόσο αργά είναι για τον καθένα να αλλάξει, να μεταμελήσει και να απολαύσει τους καρπούς της πραγματικής αγάπης και συντροφικότητας, τοποθετώντας στο κέντρο του έναν μεσήλικα επιχειρηματία, τον Μπορίς, ο οποίος πρέπει να αντιμετωπίσει την ολοκληρωτική κατάρρευσή της συζύγου του Μπεατρίς, υψηλόβαθμου στελέχους της καναδικής κυβέρνησης, η οποία έχει αποσυρθεί σε βαθιά μελαγχολία στο σπίτι τους στην εξοχή.
Η ταινία θα μπορούσε να ονομάζεται «Ο Μπορίς και οι Γυναίκες του», αφού ο Μπορίς θα έρθει αντιμέτωπος με τη σιωπηλή συζυγό του, την παθιασμένη ερωμένη του, την σχεδόν έφηβη Ρωσίδα που προσέχει τη γυναίκα του, την ψυχρή μητέρα του που δεν επισκέπτεται ποτέ και την κόρη του η οποία, σε πλήρη αντίθεση με τον ακραία καπιταλιστή πατέρα της ζει σε ένα ημι-κοινόβιο και οργανώνει τη δική της επανάσταση απέναντι στα γουρούνια τους αστυνομικούς και την κοινωνική αδικία.
Το «Ο Μπορίς χωρίς την Μπεατρίς» διαθέτει τη γοητεία μιας ταινίας που θα ήθελε να είναι ένα «παραμύθι ηθών» στο στιλ του Ερίκ Ρομέρ, αλλά στην πραγματικότητα είναι μια κενή και ταυτόχρονα αφελής απεικόνιση ενός κόσμου που δεν αφορά κανέναν - όχι επειδή οι ήρωες του ανήκουν στην υψηλή τάξη και το «σχόλιο» πάνω στα δεινά του καπιταλισμού είναι (τουλάχιστον) νηπιακού επιπέδου, αλλά επειδή ο Κοτέ πιστεύει πως αρκεί η εμφάνιση του Ντενίς Λαβάν στο ρόλο ενός «από μηχανής εκβιαστή» για να αρχίσει ο ήρωάς του να αντιλαμβάνεται πως φταίει ο ίδιος για τη δυστυχία που έχει προκαλέσει στη σύζυγο, τις δύο ερωμένες, τη μητέρα και την κόρη του.
Οσο γοητευτική κι αν είναι η σιλουέτα του Τζέιμς Χίντμαν στο ρόλο του Μπορίς, όσο απόκοσμα παραδεισένια κι αν μοιάζει η ατμόσφαιρα στην καναδική εξοχή, όσο πετυχημένη κι αν είναι η επιλογή του Μπρους Λα Μπρους στο cameo του Καναδού Πρωθυπουργού, όσο απεγνωσμένη κι αν είναι η προσπάθεια του Ντενίς Κοτέ να αποδείξει πως κάτω από όλο αυτό το πέπλο δυστυχίας και κλινικής ψυχρότητας μπορεί και να κρύβεται μια κάποια ευτυχία, άλλο τόσο είναι πραγματικά ελάχιστες οι στιγμές που σε ενδιαφέρει πραγματικά αν αυτοί οι άνθρωποι θα βρουν αυτό που ούτε οι ίδιοι - και κυρίως ο δημιουργός τους - δεν ξέρουν ότι ψάχνουν.
Περισσότερες κριτικές από το 66ο Φεστιβάλ Βερολίνου
- Berlinale 2016: Στο «Hedi» του Μοχάμεντ Μπεν Ατία, η αγάπη δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο (ή τον ήρωα)
- Berlinale 2016: Στο «Midnight Special», ο Τζεφ Νίκολς υπερφωτίζει ένα γοητευτικό sci-fi b-movie
- Berlinale 2016: «Χαίρε, Καίσαρ!», μια σαχλαμάρα με πολλή αγάπη
- Berlinale 2016: Οσο κρύβονται στο υπόγειο στο « Lily Lane» του Μπενς Φλίγκαόυφ
