Βραβευμένος με την Αργυρή Αρκτο το 2012 για το «Ανεμος Ψυχής», μια ιστορία τοποθετημένη σε μια κοινότητα ρομά που ζει με τον φόβο μιας σειράς επιθέσεων, ο Φλιγκάουφ επιστρέφει με μια ακόμη πιο αφαιρετική και υπαινικτική ταινία για την σχέση μιας νεαρής γυναίκας που βρίσκεται στα πρόθυρα ενός διαζυγίου έχοντας εγκαταλείψει το σπίτι, με τον μικρό γιο της που μοιράζει τον χρόνο του μεταξύ εκείνης και του πατέρα της.
Χτίζοντας την ιστορία του φιλμ μέσα από ψήγματα δράσης, από μικρές στιγμές στο τώρα άλλα κι από άλλες στο παρελθόν κι από πλάνα που μοιάζουν να έρχονται από έναν φασματικό αλλόκοτο τόπο, γυρισμένα με κάμερα νυχτερινής όρασης, από γεγονότα αλλά κι από την αφήγηση ενός παραμυθιού που μοιάζει να είναι κάτι παραπάνω από παραμύθι, η ταινία σε προκαλεί να συνθέσεις εσύ την ιστορία της.
Οταν η μητέρα κι ο γιος της επισκέπτονται το σπίτι της γιαγιάς που έχει μόλις πεθάνει σε μια γειτονιά γεμάτη δενδρώδη δρομάκια στις παρυφές ενός δάσους, αντιλαμβάνεσαι πως το παραμύθι για έναν κυνηγό και μια νεράιδα που ζουν με το παιδί τους σε μια καλύβα είναι περισσότερο αληθινό απ όσο θα ήθελες να πιστεύεις και πως οι τρόμοι που υπαινίσσεται δεν είναι απλά γέννημα μιας σκοτεινής φαντασίας.
Ομως το «Lily Lane» μοιάζει να ενδιαφέρεται όχι για την αλληλουχία των γεγονότων ή τις όποιες απαντήσεις, αλλά περισσότερο για να χτίσει ένα ψυχολογικό πορτρέτο της ηρωίδας του και της σχέσης της με τον γιο της, της παράξενης φύσης της παιδικής ηλικίας που δεν μοιάζει να έχει εγκαταλείψει την μητέρα και που κάνει τον γιο να βλέπει τον κόσμο με διαφορετική αλλόκοτη ματιά.
Η αντίστιξη της παιδικότητας, της εποχής που ανακαλύπτεις τον κόσμο με το τέλος της ζωής, τον θάνατο μοιάζει να είναι η σκανδάλη που πυροδοτεί μια κατάδυση σε κάτι που θα μπορούσε να είναι το υλικό ενός υπαρκτού εφιάλτη, προϊόν ενός ταραγμένου μυαλού ή μια διαστρεβλωμένη ματιά στην ζωή μέσα από τα ματιά ενός παιδιού.
Ο Φλιγκάουφ δεν ενδιαφέρεται να απαντήσει παρά μόνο να χτίσει μια ατμόσφαιρα που σχεδόν σε υπνωτίζει μέσα από την κινηματογράφηση του γνώριμου με αλλόκοτο τρόπο και την διακοπή της αφήγησης με πλάνα που δημιουργούν μια απροσδιόριστη ανησυχία. Οχι απαραίτητα και μια ταινία με την δύναμη ή την συνοχή που θα περίμενες, αλλά σίγουρα κάτι που αξίζει να δεις...
Διαβάστε ακόμα:
- Berlinale 2016: Μέρα 1η / Χαίρε Τζορτζ!
- Berlinale 2016: Μέρα 2η / Η Μέρα που οι Εξωγήινοι κατέβηκαν στη Γη
- Berlinale 2016: Η Τίλντα Σουίντον τιμά τον Ντέιβιντ Μπόουι και συγκινεί
- Berlinale 2016: Ο Ντενίς Κοτέ χτυπάει (και καλά) τον καπιταλισμό στο αφελώς ανώφελο «Boris sans Beatrice»
- Berlinale 2016: Οσα κρύβονται στο υπόγειο στο «Lily Lane» του Μπενς Φλίγκαόυφ
- Berlinale 2016: Ο Τζεφ Νίκολς μιλά για τον Σπίλμπεργκ, το μυστήριο και το δέος, στη συνέντευξη τύπου του «Midnight Special»
- Berlinale 2016: Στο «Midnight Special», ο Τζεφ Νίκολς υπερφωτίζει ένα γοητευτικό sci-fi b-movie
- Berlinale 2016: Οταν θύμωσε ο Τζορτζ Κλούνεϊ + 10 πράγματα που μάθαμε στη συνέντευξη Τύπου του «Hail, Caesar!»
- Berlinale 2016: Η Μέριλ Στριπ είναι το Αφεντικό!
- Το «Χαίρε Καίσαρ!» των αδελφών Κοέν είναι μια σαχλαμάρα φτιαγμένη με πολλή αγάπη
- H 66η Berlinale στην αφετηρία
- Berlinale 2016: Γνωρίστε την κριτική επιτροπή της Μέριλ Στριπ
- Berlinale 2016: Αυτές είναι οι 18 ταινίες που θα πρέπει να κερδίσουν τη ψήφο της Μέριλ Στριπ!
- Η Δάφνη Πατακιά στο Shooting Stars του Διεθνούς Φεστιβάλ Βερολίνου
- Berlinale 2016: Οι αδελφοί Κοέν λένε «Hail Caesar!» στο επίσημο άνοιγμα του Φεστιβάλ Βερολίνου
- Berlinale 2016: (Επιτέλους) Μέριλ Στριπ για Πρόεδρος!
