Η Μάρι ζει με τον ανάπηρο πατέρα της και τα δύο της παιδιά σε μια καλύβα στο δάσος, έξω απ’ την πόλη. Ζουν φτωχικά, όπως και οι περισσότεροι Ρομά γείτονές τους. Για αιώνες, το «είδος» τους είναι πιο γνωστό με τον όρο «τσιγγάνοι». Τον τελευταίο καιρό, περισσότερο από ποτέ, είναι σε διαρκή επιφυλακή: πέντε οικογένειες στην περιοχή βρέθηκαν δολοφονημένες από πυροβόλα όπλα, μέσα στα ίδια τους τα σπίτια. Η κοινότητα των Ρομά παλεύει να συνεχίσει την απλή καθημερινότητά της, παρά την αγωνία για τα εγκλήματα ρατσιστικού μίσους.
Επιστρέφοντας στην σκληρή πραγματικότητα της πατρίδας του μετά το Αγγλόφωνο διάλειμμα του «Womb», o Μπένεντεκ (ή Μπενς όπως υπογράφει εδώ) Φλίγκαουφ υπογράφει μια απόλυτα λιτή, επώδυνα σκληρή ταινία, βασισμένη σε αληθινά γεγονότα.
Ξεκινώντας το φιλμ με μια κάρτα που εξηγεί πως το 2008 και το 2009, οι κοινότητα των Ρομά στην Ουγγαρία έγινε στόχος ρατσιστικών επιθέσεων που στοίχισε τη ζωή σε περισσότερους από έξι ανθρώπους, μας μεταφέρει σε έναν τέτοιο καταυλισμό, στο σπίτι μιας οικογένειας τσιγγάνων.
Η κάμερα ακολουθεί την μητέρα και τα δυο παιδιά της στην διάρκεια μιας μέρας, με την αμεσότητα και την καθαρή ματιά ενός ντοκιμαντέρ. Μικρές στιγμές στο σπίτι πριν φύγει για τη δουλειά, η καθημερινότητά της στις χειρωνακτικές εργασίες που την απασχολούν ως αργά το βράδυ. Η διαδρομή της κόρης προς το σχολείο, οι βόλτες του μικρότερου γιου που προτιμά να τριγυρίζει άσκοπα αντί να παρακολουθήσει τα μαθήματά του.
Ο Φλίγκαουφ απλά παρατηρεί, σχεδόν χωρίς να σχολιάζει, κατορθώνοντας όμως να παραδώσει ένα διαπεραστικό πορτρέτο της Ουγγρικής κοινωνίας μέσα από τις ελάχιστες σκηνές διαλόγων, ή «δράσης» που περιλαμβάνει το στο φιλμ.
Δυο αστυνομικοί κουβεντιάζουν στο σπίτι μιας οικογένειας που έπεσε θύμα μιας τέτοιας επίθεσης για το αν υπάρχουν τσιγγάνοι που τους αξίζει να πεθάνουν, δυο νεαροί μαθητές δοκιμάζουν να βιάσουν μια συμμαθήτριά τους στα αποδυτήρια του σχολείου, μια ομάδα από τσιγγάνους επιτίθενται σε έναν περαστικό που θεωρούν ότι τους κοιτάζει περίεργα.
Κυρίως όμως, εξ αιτίας της προιοκονομίας της αρχικής πληροφορίας, το φιλμ κατορθώνει να χτίσει μια αληθινά πυκνή αίσθηση αγωνίας και σασπένς, να δομήσει την ιστορία σε μια ραχοκοκαλιά υπόγειου τρόμου που σε κρατά στην άκρη της καρέκλας σου, μέχρι λίγο πριν το τέλος, όταν για στιγμιαία σε καθησυχάζει πριν παραδώσει ένα συγκλονιστικό φινάλε που μένει στο μυαλό σου για ώρα αφού ανάψουν τα φώτα της αίθουσας.
