Ο Αντρέ Τεσινέ δεν ήταν ποτέ ένας από τους μεγάλους του γαλλικού σινεμά, αλλά με τον δικό του - ειλικρινή, ανεπιτήδευτο και βαθιά ρομαντικό - τρόπο υπήρξε ένας από τους πιο συνεπείς δημιουργικά σκηνοθέτες της γενιάς που ακολούθησαν τους πρωτεργάτες της nouvelle vague, με μερικές εξέχουσες στιγμές στην πλούσια φιλμογραφία του (ανάμεσά τους το «Δεν Φιλώ στο Στόμα», το «Η Αγαπημένη μου Εποχή» και τα «Αγρια Βλαστάρια», όλα τη δεκαετία του '90) προερχόμενες κυρίως από τις σεξουαλικές και κοινωνικές αναζητήσεις ενός ανοιχτά γκέι δημιουργού.
Με το «Quand on a 17 Ans», ο Τεσινέ επιστρέφει σε ένα από τα προσφιλή του θέματα που είναι η εφηβεία - εδώ με την ιστορία δύο αγοριών που ζουν στα γαλλικά Πυρηναία και ανακαλύπτουν πως αυτά που τους ενώνουν είναι περισσότερα από αυτά που τους χωρίζουν, φέρνοντας αναπόφευκτα στη μνήμη τα «Αγρια Βλαστάρια» του 1994.
Κάθε σύγκριση, όμως, με την προ 20ετίας πιο προσωπική και ερωτική ταινία της καριέρας του, είναι καταδικασμένη να αδικήσει κατάφωρα αν και δικαιολογημένα ένα φιλμ που χάνεται μέσα στη φλυαρία του, αποδεικνύοντας ωστόσο πως ο 72χρονος Τεσινέ μπορεί ακόμη να κινηματογραφήσει υπέροχα μια δύσκολη ερωτική σκηνή ανάμεσα σε δύο αγόρια.
Χωρισμένο στα τρία τρίμηνα ενός σχολικού έτους, το φιλμ που ο Αντρέ Τεσινέ συνυπογράφει στο σενάριο με την Σελίν Σιαμά του «Girlhood», μιλάει - ανάμεσα σε πολλά άλλα - έτσι κι αλλιώς για το τι είναι ο ανδρισμός, τι σημαίνει να είσαι ο άντρας, ο άντρας του σπιτιού, ο άντρας ήρωας, ο άντρας εργάτης, ο άντρας εραστής.
Ο Νταμιέν ζει μαζί με τη γιατρό μητέρα του στα Πυρηναία έχοντας πια δεχθεί την έλλειψη του πατέρα του που βρίσκεται σε πολεμική αποστολή και τους επισκέπτεται μόνο μέσω skype ή για πολύ λίγες ημέρες μέσα στο χρόνο. Ο Τομά είναι μιγάς, υιοθετημένος και ζει μαζί με τους γονείς του σε μια φάρμα στο βουνό, ένα άγριο παιδί της φύσης που το ονειρό του είναι να γίνει κτηνίατρος. Οταν τους συναντάμε, ο Νταμιέν πέφτει θύμα σχολικού εκφοβισμού απο τον Τομά και μαθαίνει αυτοάμυνα από τον οικογενειακό φίλο του πατέρα του για να τον αντιμετωπίσει. Σε ένα γύρισμα της τύχης, όμως, η μητέρα του Νταμιέν θα καλέσει τον Τομά να έρθει να μείνει στο σπίτι τους, όταν η δική του μητέρα θα μείνει έγκυος. Και έτσι οι δύο έφηβοι θα αναγκαστούν να βρουν τρόπους να εκτονώσουν την αμοιβαία έλξη που νιώθει ο ένας για τον άλλον.
Διασχίζοντας τον τέλειο κύκλο ενός έτους που θα καταλήξει σε μια αφυπνιστική ενηλικίωση, ο Τεσινέ παρακολουθεί τους δύο ήρωές του, αφήνοντας τις επιθυμίες, την εξερεύνηση των ορίων τους και τον έρωτα που θα γεννηθεί αναμεσά τους να αντανακλά τους στίχους του Αρθούρου Ρεμπό απ' όπου και ο τίτλος της ταινίας - «Δεν είσαι σοβαρός, όταν είσαι 17 ετών».
Και με την άνεση ενός έμπειρου δημιουργού χτίζει τον χαρακτήρα του καθενός μέσα από μικρές λεπτομέρειες (τη σχέση του σχεδόν απόκοσμα όμορφου Τομά με τα ζώα και τη φύση, τη σχέση του μικροκαμωμένου Νταμιέν με τη μητέρα του) και κορυφώνει την ερωτική τους διάθεση, καθώς αυτή πρέπει να δοκιμαστεί, όχι τόσο από το περιβάλλον γύρω τους, αλλά από την αβεβαιότητα και των δύο για το ποιοι ακριβώς είναι, που ανήκουν και ποια είναι η δική τους θέση σε αυτόν τον κόσμο.
Παρά τις στιγμές του, όμως, το «Quand on a 17 Ans» όχι μόνο δεν είναι «Αγρια Βλαστάρια», αλλά δεν καταφέρνει να κρατήσει και το focus του στους δύο εκπληκτικούς πρωταγωνιστές του, θέλοντας, με τη λογική ενός μυθιστορήματος (όπως συχνά το κάνει ο Τεσινέ) να μιλήσει και για τη Γαλλία της επαρχίας και για το ρόλο της μητέρας ως καθοριστικό στην ενηλικίωση των αγοριών (δίνοντας δυσανάλογα μεγάλο ρόλο στο χαρακτήρα της Σαντρίν Κιμπερλέν) και για τις φυλετικές διαφορές και το bullying και την πατρική φιγούρα και την απώλεια αυτής.
Καταλήγοντας τελικά σε μια φλύαρη «ανάγνωση» μιας παθιασμένης ιστορίας που μόνο περιστασιακά καίγεται από πάθος και μόνο στιγμιαία είναι τόσο νεανική όσο θα ήθελε ο δημιουργός της - συγκινητικός για την επιλογή του να γυρίσει μια ταινία για μια γκέι εφηβική σχέση που νικάει όλα τα εσωτερικά εμπόδια που θα την κρατούσαν απαγορευμένη, αλλά ίσως πια πολύ μεγάλος για να μιλήσει με ένταση και διαπεραστική νεανική ελαφρότητα γι' αυτήν.
Δείτε εδώ το γαλλικό τρέιλερ της ταινίας:
Περισσότερες κριτικές από την Berlinale 2016
- Berlinale 2016: Οταν ο Κιγιόσι Κουροσάουα λέει «Creepy» το εννοεί
- Berlinale 2016: Αν μία ταινία πυροδοτεί συζητήσεις, αυτή είναι το «24 Βδομάδες»
- Berlinale 2016: «Fuocoammare». Στη Λαμπεντούζα οι ψαράδες μαζεύουν μόνο κορμιά
- Berlinale 2016: H Σύνθια Νίξον είναι συγκλονιστική στο «A Quiet Passion» του Tέρενς Ντέιβις
- Berlinale 2016: Η Ιζαμπέλ Ιπέρ κοιτά «Το Μέλλον» (και βλέπει πιθανό βραβείο)
- Berlinale 2016: Οταν ο Κιγιόσι Κουροσάουα λέει «Creepy» το εννοεί
- Berlinale 2016: Ο Ντενίς Κοτέ χτυπάει (και καλά) τον καπιταλισμό στο αφελώς ανώφελο «Boris sans Beatrice»
- Berlinale 2016: Οσα κρύβονται στο υπόγειο στο «Lily Lane» του Μπενς Φλίγκαόυφ
- Berlinale 2016: Στο «Midnight Special», ο Τζεφ Νίκολς υπερφωτίζει ένα γοητευτικό sci-fi b-movie
- Το «Χαίρε Καίσαρ!» των αδελφών Κοέν είναι μια σαχλαμάρα φτιαγμένη με πολλή αγάπη
